اکراه در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

* [[اکراه]]: وادار به کاری کردن<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۳، ص۱۵۷۰.</ref>، [[سختی]] و مشقتی که از [[تحمیل]] خارجی به [[انسان]] می‌رسد<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۴۲۹.</ref>. اصل آن "کره" مقابل [[رضا]] و [[محبّت]]<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۵، ص۱۷۲.</ref> یا مقابل [[اراده]]<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱۰، ص۵۰.</ref>.  

*{{متن قرآن|أَفَأَنْتَ تُكْرِهُ النَّاسَ حَتَّى يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ}}<ref>«آیا تو مردم را ناگزیر می‌کنی که مؤمن باشند؟» سوره یونس، آیه ۹۹.</ref>.

* [[اکراه]] آن است که شخص [[تهدید]] به ضرر شود و بر اثر [[تهدید]] غیر، کاری را انجام دهد که اگر [[تهدید]] جدی نبود، آن کار را انجام نمی‌داد<ref>محمد تقی مصباح یزدی، معارف قرآن، ص۳۷۶.</ref>. [[دین]] که از [[امور قلبی]] و [[اعتقادی]] است، به [[اکراه]] تحقق پیدا نمی‌کند؛ ممکن است علایم و کارکردهای خارجی مانند [[نماز]] و حرکات [[عبادی]] به [[اکراه]] و [[زور]] از کسی سر بزند ولی اینها [[اعتقاد]] و [[باور دینی]] نیستند؛ لذا [[اصل دین]] و [[باور]] به آن قابلیت [[اکراه]] ندارد و اکراه‌ بردار نیست<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص:۱۱۷.</ref>.