توحید عبادی در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

== انواع [[توحید عبادی]] ==

=== [[توحید در عبادت]] ===

* به این معنی که [[انسان]] هیچگاه جز [[حضرت حق]] را به [[عبادت]] در نگیرد. بدین ترتیب [[انسان]] در سخن و در عمل، این [[آیه شریفه]] را متحقّق سازد: {{متن قرآن|إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ}}<ref>«تنها تو را می‌پرستیم و تنها از تو یاری می‌جوییم» سوره فاتحه، آیه ۵.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۳۲۷-۳۲۸.</ref>.

=== [[توحید در اطاعت]] ===

* به این معنی که، [[انسان]] جز از [[حضرت حق]] و آنکس که طاعتش به [[طاعت]] [[حضرت حق]] باز می‌‌گردد، هیچکس را [[شایسته]] [[اطاعت]] و [[فرمانبرداری]] نداند: {{متن قرآن|مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ}}<ref>«هر که از پیامبر فرمانبرداری کند بی‌گمان از خداوند فرمان برده است و هر که رو گرداند (بگو بگرداند) ما تو را مراقب آنان نفرستاده‌ایم» سوره نساء، آیه ۸۰.</ref>.

* از این‌رو، [[اطاعت]] از [[هوای نفس]] در شمار [[شرک]] است: {{متن قرآن|أَفَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ}}<ref>«آیا آن کس را دیدی که هوای (نفس) خود را، خدای خویش گرفته است» سوره جاثیه، آیه ۲۳.</ref> و نیز [[اطاعت]] از [[شیطان]]: {{متن قرآن|أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ}}<ref>«ای فرزندان آدم! آیا به شما سفارش نکردم که شیطان را نپرستید» سوره یس، آیه ۶۰.</ref>.

* بلکه هر اطاعتی که به [[اطاعت]] او - جلَّ وعلا! - بازنگردد، [[شرک]] است: {{متن قرآن|وَإِنَّ الشَّيَاطِينَ لَيُوحُونَ إِلَى أَوْلِيَائِهِمْ لِيُجَادِلُوكُمْ وَإِنْ أَطَعْتُمُوهُمْ إِنَّكُمْ لَمُشْرِكُونَ}}<ref>«و شیطان‌ها بی‌گمان در یاران خویش می‌دمند که با شما چالش ورزند و اگر از آنان فرمانبرداری کنید به یقین مشرک خواهید بود» سوره انعام، آیه ۱۲۱.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۳۲۸.</ref>.

=== [[توحید]] در [[نیّت]] ===

* به این معنی که، [[هدف]] قلبی [[انسان]] از انجام امور که به آن "[[نیّت]]" گفته می‌‌شود-، فقط و فقط تحصیل [[رضایت]] [[حضرت]] او باشد. از این منظر، اگر غیر او در [[نیّت]] آید، [[کفر]]؛ و اگر دیگری به همراه او آید، [[شرک]]؛ و تنها و تنها اگر او در [[نیّت]] [[انسان]] راه یابد، [[توحید عبادی]] حاصل شده است.  

* به‌دست آوردن این مرتبه، سخت دشوار است و جانکاه؛ از همین روست که آن [[اهل دل]] برآنند که اگر [[آدمی]] [[نیّت]] خود را تنها و تنها برای [[حضرت حق]] نهد، امّا در کنار آن داعیِ دیگری را نیز در ذهن آورد- همچون آنکه [[نماز]] را برای او، امّا با این [[داعی]] که به [[بهشت]] راه یابد-، عمل او از شوب [[شرک]] [[خالص]] نشده بوئی از [[شرک]] از آن به مشام می‌‌رسد.  

* از همین روست که آنگونه که از دو [[فقیه]] عارف "ابن‌طاوس" و "[[شهید]] دوّم" [[نقل]] شده است، این دو بزرگوار این عمل را از بُن [[باطل]] دانسته‌اند: {{متن قرآن|إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ لِمِثْلِ هَذَا فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُونَ}}<ref>«به راستی، این رستگاری سترگ است پس برای این (دستاورد)، اهل کردار باید کار کنند» سوره صافات، آیه ۶۰-۶۱.</ref>. پر واضح است که منظور این دو، آن نیست که عمل عبادی‌ای که اینگونه انجام شده، صحیح نبوده [[نیاز]] به تکرار آن است؛ بلکه مراد آنان آن بوده که هرچند [[تکلیف]] از عهده [[انسان]] برآمده، امّا این عمل در بارگاه ربوبی پذیرفته نیست<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۳۲۸-۳۲۹.</ref>.