حکومت صالحان: تفاوت میان نسخه‌ها

حکومت صالحان (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۵۰

۱۲ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲

جز

وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم

دیداریویکی‌متن

HeydariBot

۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش

@@ خط ۶: / خط ۶: @@
 | پرسش مرتبط  = امام مهدی (پرسش)
 }}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
 امید به [[حاکمیت]] انسان‏‌های [[صالح]] در آینده‌‏ای روشن و استقرار [[عدالت]] و [[صلح]] فراگیر و همگانی، امری فطری است. همه افراد، بر اساس [[فطرت]] ذاتی خود، به امید آن روزی هستند که [[جهان]] در پرتو هدایت‏‌های انسانی شایسته و با تأیید و عنایت [[پروردگار]] هستی، از بیداد و [[تباهی]] رهایی یافته، از نابسامانی‌‏ها، ناامنی‌‏ها و تیره روزی‌‏ها خلاص شود و سرانجام به [[صلح]] و [[صلاح]] برسند.
 در بیشتر دین‏‌ها و مذهب‏‌های [[جهان]]، از مصلحی سخن به میان آمده است که در [[آخر الزمان]] [[ظهور]] کرده و به کژی‏‌ها و کژروی‏‌ها پایان خواهد داد و شالوده حکومتی جهانی را بر اساس [[دادگری]]، بنیان خواهد نهاد. تمام [[پیامبران الهی]] نیز در این زمینه به [[مردم]] با [[ایمان]] [[جهان]]، نویدی روشن داده‏‌اند. این اندیشه که در [[اسلام]] با عنوان "[[مهدویت]]"، شناخته شده است نیز، همچون دیگر [[ادیان]] ریشه در [[کلام]] [[پروردگار]] الهی دارد، از این‌‏رو [[قرآن]] به عنوان [[کتاب آسمانی]] [[مسلمانان]]، با پافشاری تمام، [[پیروزی]] نهایی [[حق]] بر [[باطل]] را به تمام انسان‏‌ها وعده فرموده، حکومت صالحان و شایستگان را نوید داده است.
-[[مسلمانان]] با بهره‏‌مندی از آموزه‌‏های آفتابگون [[وحی]] و سخنان نورانی [[رسول گرامی اسلام]]{{صل}}، بر این باورند: آن [[انسان]] بزرگ که شایستگان را بر [[گیتی]] چیره خواهد ساخت کسی نیست مگر رادمردی از سلاله آخرین [[پیامبر]] الهی یعنی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏.
+[[مسلمانان]] با بهره‏‌مندی از آموزه‌‏های آفتابگون [[وحی]] و سخنان نورانی [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}}، بر این باورند: آن [[انسان]] بزرگ که شایستگان را بر [[گیتی]] چیره خواهد ساخت کسی نیست مگر رادمردی از سلاله آخرین [[پیامبر]] الهی یعنی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}‏.
-اگرچه [[قرآن]] درباره [[ظهور]] و [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ به گونه‌‏ای فراگیر سخن رانده و [[بشارت]] به [[تشکیل حکومت]] [[دادگر]] جهانی و [[پیروزی]] شایستگان داده است. اما [[مفسران]] [[شیعه]] و برخی از تفسیرگران [[اهل سنت]]، این [[آیات]] را به استناد [[روایات]] [[اهل بیت]]{{عم}} و دیدگاه‏‌های [[دانشمندان]] [[مسلمان]] به [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏، مربوط دانسته‌‏اند.
+اگرچه [[قرآن]] درباره [[ظهور]] و [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}‏ به گونه‌‏ای فراگیر سخن رانده و [[بشارت]] به [[تشکیل حکومت]] [[دادگر]] جهانی و [[پیروزی]] شایستگان داده است. اما [[مفسران]] [[شیعه]] و برخی از تفسیرگران [[اهل سنت]]، این [[آیات]] را به استناد [[روایات]] [[اهل بیت]] {{عم}} و دیدگاه‏‌های [[دانشمندان]] [[مسلمان]] به [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}‏، مربوط دانسته‌‏اند.
-به باور ایشان، مهم‏ترین آیه‏‌ای که پرده از [[حاکمیت]] انسان‏‌های [[شایسته]] در آینده برداشته، این گونه می‌‏فرماید: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ }}<ref>و همانا در زبور پس از ذکر نوشتیم که زمین را بندگان شایسته من، به ارث خواهند برد؛ سوره انبیاء، آیه۱۰۵.</ref>، در این [[آیه]]، به یکی از روشن‌‏ترین پاداش‌‏های دنیوی [[صالحان]] "[[حکومت]] روی [[زمین]]"، اشاره شده است. در روایاتی چند نیز این رویداد مهم، در [[عصر ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ دانسته شده است.
+به باور ایشان، مهم‏ترین آیه‏‌ای که پرده از [[حاکمیت]] انسان‏‌های [[شایسته]] در آینده برداشته، این گونه می‌‏فرماید: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ }}<ref>و همانا در زبور پس از ذکر نوشتیم که زمین را بندگان شایسته من، به ارث خواهند برد؛ سوره انبیاء، آیه۱۰۵.</ref>، در این [[آیه]]، به یکی از روشن‌‏ترین پاداش‌‏های دنیوی [[صالحان]] "[[حکومت]] روی [[زمین]]"، اشاره شده است. در روایاتی چند نیز این رویداد مهم، در [[عصر ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}‏ دانسته شده است.
-اما مقصود از این [[شایستگی]] چیست؟ با توجه به اضافه شدن "[[بندگان]]" به "[[خدا]]"، [[ایمان]] و [[توحید]] آنان روشن می‏‌شود و با توجه به کلمه "صالحون"، همه شایستگی‌‏ها به ذهن می‌‏آید: عمل و [[تقوا]]، [[علم]] و [[آگاهی]]، [[قدرت]] و قوت و [[تدبیر]] و [[نظم]] و [[درک]] اجتماعی. این شایستگی‌‏ها، دارای آثار و برکاتی بی‌‏مانند است؛ به گونه‏‌ای که اگر [[بندگان]] با [[ایمان]]، این شایستگی‌‏ها را برای خود فراهم سازند، [[خداوند]] سبحانه و تعالی نیز آن‏ها را [[یاری]] می‌‏کند تا بر مستکبران چیرگی یافته، دست‏‌های آلوده‌‏شان را از [[حکومت]] بر روی [[زمین]] کوتاه کنند و دارنده میراث‌‏های آن‏ها گردند. بنابراین، فقط [[استضعاف]] سبب [[پیروزی]] بر [[دشمنان]] و [[حکومت]] بر روی [[زمین]] نیست؛ بلکه وجود [[ایمان]] و کسب شایستگی‌‏ها نیز بایسته است و [[مستضعفان]] [[جهان]]، تا زمانی که این دو اصل را زنده نکنند، به [[حکومت]] روی [[زمین]] نخواهند رسید. اما مراد از [[وراثت زمین]]، این است که [[سلطنت]] بر [[منافع]]، از دیگران به [[صالحان]] منتقل شود و برکات زندگی در [[زمین]] ویژه ایشان شود. این‏ برکات، یا دنیایی است که به بهره‌‏مند شدن [[صالحان]] از زندگی دنیایی برمی‌‏گردد که در این صورت خلاصه مفاد [[آیه]] این می‌‏شود که به زودی [[زمین]] از لوث [[شرک]] و [[گناه]] [[پاک]] شده [[جامعه بشری]] [[صالح]] که خدای را [[بندگی]] کنند و به وی [[شرک]] نورزند در آن زندگی کنند؛ هم چنان که [[آیه]]: {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ ... يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ}}<ref> سوره نور، آیه۵۵.</ref>؛ از آن خبر می‏‌دهد و یا این برکات، اخروی است که عبارت است از [[مقامات]] [[قربی]] که در [[دنیا]] برای خود کسب کردند؛ چون این [[مقامات]]، نیز از برکات حیات زمینی است؛ هرچند خودش از نعمت‌‏های [[آخرت]] است هم چنان که [[آیه]]: {{متن قرآن|وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي صَدَقَنَا وَعْدَهُ وَأَوْرَثْنَا الأَرْضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ الْجَنَّةِ حَيْثُ نَشَاء فَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ }}<ref> سوره زمر، آیه۷۴.</ref>  که حکایت [[کلام]] [[اهل بهشت]] است و [[آیه]]: {{متن قرآن|الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ}}<ref> سوره مؤمنون، آیه۱۱.</ref>‏؛ بدان اشاره می‏‌کنند.
+اما مقصود از این [[شایستگی]] چیست؟ با توجه به اضافه شدن "[[بندگان]]" به "[[خدا]]"، [[ایمان]] و [[توحید]] آنان روشن می‏‌شود و با توجه به کلمه "صالحون"، همه شایستگی‌‏ها به ذهن می‌‏آید: عمل و [[تقوا]]، [[علم]] و [[آگاهی]]، [[قدرت]] و قوت و [[تدبیر]] و [[نظم]] و [[درک]] اجتماعی. این شایستگی‌‏ها، دارای آثار و برکاتی بی‌‏مانند است؛ به گونه‏‌ای که اگر [[بندگان]] با [[ایمان]]، این شایستگی‌‏ها را برای خود فراهم سازند، [[خداوند]] سبحانه و تعالی نیز آن‏ها را [[یاری]] می‌‏کند تا بر مستکبران چیرگی یافته، دست‏‌های آلوده‌‏شان را از [[حکومت]] بر روی [[زمین]] کوتاه کنند و دارنده میراث‌‏های آن‏ها گردند. بنابراین، فقط [[استضعاف]] سبب [[پیروزی]] بر [[دشمنان]] و [[حکومت]] بر روی [[زمین]] نیست؛ بلکه وجود [[ایمان]] و کسب شایستگی‌‏ها نیز بایسته است و [[مستضعفان]] [[جهان]]، تا زمانی که این دو اصل را زنده نکنند، به [[حکومت]] روی [[زمین]] نخواهند رسید. اما مراد از [[وراثت زمین]]، این است که [[سلطنت]] بر [[منافع]]، از دیگران به [[صالحان]] منتقل شود و برکات زندگی در [[زمین]] ویژه ایشان شود. این‏ برکات، یا دنیایی است که به بهره‌‏مند شدن [[صالحان]] از زندگی دنیایی برمی‌‏گردد که در این صورت خلاصه مفاد [[آیه]] این می‌‏شود که به زودی [[زمین]] از لوث [[شرک]] و [[گناه]] [[پاک]] شده [[جامعه بشری]] [[صالح]] که خدای را [[بندگی]] کنند و به وی [[شرک]] نورزند در آن زندگی کنند؛ هم چنان که [[آیه]]: {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ ... يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ}}<ref> سوره نور، آیه۵۵.</ref>؛ از آن خبر می‏‌دهد و یا این برکات، اخروی است که عبارت است از [[مقامات]] [[قربی]] که در [[دنیا]] برای خود کسب کردند؛ چون این [[مقامات]]، نیز از برکات حیات زمینی است؛ هرچند خودش از نعمت‌‏های [[آخرت]] است هم چنان که [[آیه]]: {{متن قرآن|وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي صَدَقَنَا وَعْدَهُ وَأَوْرَثْنَا الأَرْضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ الْجَنَّةِ حَيْثُ نَشَاء فَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ }}<ref> سوره زمر، آیه۷۴.</ref> که حکایت [[کلام]] [[اهل بهشت]] است و [[آیه]]: {{متن قرآن|الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ}}<ref> سوره مؤمنون، آیه۱۱.</ref>‏؛ بدان اشاره می‏‌کنند.
-از این‏جا روشن می‏‌شود که [[آیه]] مورد بحث، ویژه یکی از دو وراثت‏‌های دنیایی و آخرتی نیست؛ بلکه هردو را شامل می‌‏شود و تفسیرگرانی که آن را به [[وراثت]] آخرتی اختصاص داده‌‏اند و به آیاتی که مناسب با آن [[وراثت]] است [[تمسک]] جسته و چه بسا گفته‏‌اند همین معنا به طور متعین مقصود است چون بعد از اعاده دیگر زمینی نیست تا [[صالحان]] آن را [[ارث]] ببرند، حرف درستی نزده‏‌اند، زیرا معلوم نیست که [[آیه]] مورد بحث عطف بر [[آیه]] قبلی‌‏اش که متعرض مساله اعاده بوده شده باشد تا بگویید بعد از اعاده دیگر زمینی باقی نمی‌‏ماند و ممکن است عطف به اول [[آیات]] باشد که می‌‏فرمود: {{متن قرآن|فَمَن يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ}}<ref> سوره انبیاء، آیه۹۴.</ref>. آن مفسرینی هم که [[آیه]] را به [[وراثت]] دنیایی اختصاص داده حمل بر [[دوره ظهور]] [[اسلام]] و یا دوران [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} ـ که [[رسول خدا]]{{صل}} در [[اخبار]] [[متواتر]] از آن خبر داده و [[شیعه]] و [[سنی]] آن‏ها را [[نقل]] کرده‏‌اند ـ نموده‌‏اند باز راه درستی نرفته‌‏اند زیرا [[روایات]] مذکور هرچند [[متواتر]] و مسلم است اما [[آیه]] را تخصیص نمی‏‌زند.
+از این‏جا روشن می‏‌شود که [[آیه]] مورد بحث، ویژه یکی از دو وراثت‏‌های دنیایی و آخرتی نیست؛ بلکه هردو را شامل می‌‏شود و تفسیرگرانی که آن را به [[وراثت]] آخرتی اختصاص داده‌‏اند و به آیاتی که مناسب با آن [[وراثت]] است [[تمسک]] جسته و چه بسا گفته‏‌اند همین معنا به طور متعین مقصود است چون بعد از اعاده دیگر زمینی نیست تا [[صالحان]] آن را [[ارث]] ببرند، حرف درستی نزده‏‌اند، زیرا معلوم نیست که [[آیه]] مورد بحث عطف بر [[آیه]] قبلی‌‏اش که متعرض مساله اعاده بوده شده باشد تا بگویید بعد از اعاده دیگر زمینی باقی نمی‌‏ماند و ممکن است عطف به اول [[آیات]] باشد که می‌‏فرمود: {{متن قرآن|فَمَن يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ}}<ref> سوره انبیاء، آیه۹۴.</ref>. آن مفسرینی هم که [[آیه]] را به [[وراثت]] دنیایی اختصاص داده حمل بر [[دوره ظهور]] [[اسلام]] و یا دوران [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} ـ که [[رسول خدا]] {{صل}} در [[اخبار]] [[متواتر]] از آن خبر داده و [[شیعه]] و [[سنی]] آن‏ها را [[نقل]] کرده‏‌اند ـ نموده‌‏اند باز راه درستی نرفته‌‏اند زیرا [[روایات]] مذکور هرچند [[متواتر]] و مسلم است اما [[آیه]] را تخصیص نمی‏‌زند.
 کوتاه سخن، همانطوری که گفتیم [[آیه شریفه]] مطلق است و شامل هر دو [[وراثت]] می‌‏شود، چیزی که هست از نظر سیاق آنچه که [[عقل]] و اعتبار اقتضاء می‏‌کند این است که [[آیه شریفه]] عطف بر همان جمله: {{متن قرآن|فَمَن يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ }}<ref> سوره انبیاء، آیه۹۴.</ref>؛ باشد چون آن [[آیه]] به تفصیل، حال اهل [[اختلاف]] از نظر جزای اخروی اشاره می‌‏کرد و این [[آیه]] به تفصیل حال آنان از نظر جزای دنیوی اشاره می‌‏کند و در نتیجه حاصل [[کلام]] این می‌‏شود که: ما [[بشر]] را به سوی دینی واحد [[دعوت]] کردیم، لکن ایشان [[دین]] را قطعه ‏قطعه نموده در آن [[اختلاف]] کردند و مجازاتشان هم مختلف شد، اما در [[آخرت]] آن‏هایی که [[ایمان]] آوردند سعیشان مشکور و عملشان مکتوب شد و از [[کفار]] برخلاف این شد و اما در [[دنیا]]، آن‏هایی که [[ایمان]] آوردند، [[زمین]] را به [[وراثت]] مالک شدند، به خلاف دیگران<ref> علامه طباطبایی، ترجمه المیزان، ج ۱۴، ص ۴۶۷(با تصرف).</ref>.
-در [[تفسیر]] [[آیه شریفه]] از [[امام باقر]]{{ع}} [[نقل]] شده است که فرمود: "این [[بندگان]] [[شایسته]]، همانا [[آل محمد]] هستند که [[خداوند]] سبحانه و تعالی، [[مهدی]] آنان را پس از کوشش ایشان [[مبعوث]] می‌‏کند. پس ایشان را عزّت داده، دشمنانشان را ذلیل خواهد کرد"<ref>{{متن حدیث|هُمْ‏ آلُ‏ مُحَمَّدٍ يَبْعَثُ‏ اللَّهُ‏ مَهْدِيَّهُمْ‏ بَعْدَ جَهْدِهِمْ‏ فَيُعِزُّهُمْ‏ وَ يُذِلُ‏ عَدُوَّهُمْ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}، شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۸۴.</ref>.
+در [[تفسیر]] [[آیه شریفه]] از [[امام باقر]] {{ع}} [[نقل]] شده است که فرمود: "این [[بندگان]] [[شایسته]]، همانا [[آل محمد]] هستند که [[خداوند]] سبحانه و تعالی، [[مهدی]] آنان را پس از کوشش ایشان [[مبعوث]] می‌‏کند. پس ایشان را عزّت داده، دشمنانشان را ذلیل خواهد کرد"<ref>{{متن حدیث|هُمْ‏ آلُ‏ مُحَمَّدٍ يَبْعَثُ‏ اللَّهُ‏ مَهْدِيَّهُمْ‏ بَعْدَ جَهْدِهِمْ‏ فَيُعِزُّهُمْ‏ وَ يُذِلُ‏ عَدُوَّهُمْ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}، شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۸۴.</ref>.
-روشن است مفهوم این [[روایت]]، انحصار نیست؛ بلکه بیان یک مصداق عالی و آشکار است و این تفسیرها، هرگز عمومیت مفهوم [[آیه]] را محدود نمی‏‌کند. بنابراین در هر زمان و در هرجا [[بندگان]] [[صالح]] [[خدا]] [[قیام]] کنند، پیروز و موفق خواهند بود و سرانجام [[وارث زمین]] و [[حکومت]] آن خواهند شد<ref>ر.ک: ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۵۱۵- ۵۲۴.</ref>.
+روشن است مفهوم این [[روایت]]، انحصار نیست؛ بلکه بیان یک مصداق عالی و آشکار است و این تفسیرها، هرگز عمومیت مفهوم [[آیه]] را محدود نمی‏‌کند. بنابراین در هر زمان و در هرجا [[بندگان]] [[صالح]] [[خدا]] [[قیام]] کنند، پیروز و موفق خواهند بود و سرانجام [[وارث زمین]] و [[حکومت]] آن خواهند شد<ref>ر. ک: ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۵۱۵- ۵۲۴.</ref>.
-در پایان سخن، بیان این نکته لازم است که در [[مزامیر داود]] تعبیر یاد شده یا مشابه آن، در چند مورد دیده می‏‌شود و نشان می‌‏دهد با تمام تحریفات موجود در این کتاب‌‏ها، این قسمت همچنان از دستبرد مصون مانده است. برخی از این فرازها بدین قرارند: "شرّیران منقطع می‌‏شوند و اما متوکلان به [[خداوند]]، [[وارث زمین]] خواهند شد و حال اندک است که شریر نیست می‌‏شود؛ هر چند مکانش را استفسار نمایی، [[ناپیدا]] خواهد شد<ref> مزامیر داود، ۳۷، بند ۹.</ref>؛ اما متواضعانه [[وارث زمین]] شده، از کثرت سلامتی شادکام خواهند شد<ref> مزامیر داود، ۳۷، بند ۱۱.</ref>؛ متبرکان [[خداوند]]، [[وارث زمین]] خواهند شد؛ اما ملعونان وی منقطع خواهند شد ...<ref> مزامیر داود، ۳۷، بند ۲۷.</ref>؛ صدیقان [[وارث زمین]] شده، همیشه در آن ساکن خواهند بود<ref>مزامیر داود، بند ۲۹.</ref>؛ [[خداوند]] روزهای [[صالحان]] را می‌‏داند و [[میراث]] ایشان ابدی خواهد شد<ref>مزامیر داود، بند ۱۸.</ref>. در این عبارت‏‌ها، عنوان "[[صالحان]]" که در [[قرآن]] آمده است، با همان تعبیر در [[مزامیر داود]] به چشم می‏‌خورد. علاوه براین، تعبیرات دیگری نیز مانند صدیقان، متوکلان، متبرکان و متواضعان، در جمله‌‏های دیگر ذکر شده است. این تعبیرها، [[دلیل]] عمومیت [[حکومت]] "[[صالحان]]" است و با [[احادیث]] [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ تطبیق می‌‏کند.
+در پایان سخن، بیان این نکته لازم است که در [[مزامیر داود]] تعبیر یاد شده یا مشابه آن، در چند مورد دیده می‏‌شود و نشان می‌‏دهد با تمام تحریفات موجود در این کتاب‌‏ها، این قسمت همچنان از دستبرد مصون مانده است. برخی از این فرازها بدین قرارند: "شرّیران منقطع می‌‏شوند و اما متوکلان به [[خداوند]]، [[وارث زمین]] خواهند شد و حال اندک است که شریر نیست می‌‏شود؛ هر چند مکانش را استفسار نمایی، [[ناپیدا]] خواهد شد<ref> مزامیر داود، ۳۷، بند ۹.</ref>؛ اما متواضعانه [[وارث زمین]] شده، از کثرت سلامتی شادکام خواهند شد<ref> مزامیر داود، ۳۷، بند ۱۱.</ref>؛ متبرکان [[خداوند]]، [[وارث زمین]] خواهند شد؛ اما ملعونان وی منقطع خواهند شد ...<ref> مزامیر داود، ۳۷، بند ۲۷.</ref>؛ صدیقان [[وارث زمین]] شده، همیشه در آن ساکن خواهند بود<ref>مزامیر داود، بند ۲۹.</ref>؛ [[خداوند]] روزهای [[صالحان]] را می‌‏داند و [[میراث]] ایشان ابدی خواهد شد<ref>مزامیر داود، بند ۱۸.</ref>. در این عبارت‏‌ها، عنوان "[[صالحان]]" که در [[قرآن]] آمده است، با همان تعبیر در [[مزامیر داود]] به چشم می‏‌خورد. علاوه براین، تعبیرات دیگری نیز مانند صدیقان، متوکلان، متبرکان و متواضعان، در جمله‌‏های دیگر ذکر شده است. این تعبیرها، [[دلیل]] عمومیت [[حکومت]] "[[صالحان]]" است و با [[احادیث]] [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}‏ تطبیق می‌‏کند.
 بدین‌‏سان نتیجه می‏‌گیریم [[خداوند]] آخرین [[حکومت]] را از آن [[صالحان]] می‌‏داند که: {{متن قرآن|وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ }}<ref> سوره اعراف، آیه۱۲۸.</ref>.<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۸۴ - ۱۸۸.</ref>