خطبه ۱۷۵ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{نهج البلاغه/بالا}} == مقدمه ==

* موضوع غالب [[خطبه]]، [[تلاش]] [[انسان]] در رسیدن به [[سعادت اخروی]] است. [[امام]] {{ع}} در این [[خطبه]] [[مردمان]] را [[آگاه]] می‌کند که [[خداوند متعال]] به‌واسطه [[پیامبران]] و [[کتاب‌های آسمانی]] [[شریعت]] خود را بر [[بندگان]] بیان کرده و راه هرگونه عذر و بهانه‌ای را بر آنان بسته است. برای رسیدن به [[بهشت]] و [[سعادت اخروی]] باید کوشید و [[سختی‌ها]] را تجربه کرد، درحالی که مسیر [[شقاوت]] با شهوات و هوس‌های نفسانی گره خورده و در ظاهر امری خوش‌منظر است. [[مؤمن]] باید بیش از هرکس و هرچیز مرد عمل باشد و همواره به [[محاسبه]] [[نفس]] و اعمال خود بپردازد. در راه راست [[استقامت]] ورزد و [[صبر]] و [[شکیبایی]] داشته باشد و [[تقوا]] پیشه کند.

== مطالب مهم [[خطبه]] ==

# پندپذیری از [[مواعظ]] [[الهی]] و [[کتاب‌های آسمانی]]؛

# حضور [[پیامبران]] و [[کتب آسمانی]] و اتمام [[حجت خداوند]] با [[بندگان]]؛

# تحقیق [[وعده‌های الهی]]؛

# زبان و حفظ آن؛

== فرازی از [[خطبه]] ==

* شما را بر حذر می‌دارم از دگرگونی در خُلق و [[خوی]] و از [[نفاق]]. همواره زبان را یکی کنید. هر کس باید که زبان خود نگه دارد. بسا شود که زبان سرکشی کند. به [[خدا]] [[سوگند]]، ندیده‌م بنده‌ای را که [[پرهیزکاری]] کند و پرهیزکاری‌اش او را سودمند افتد، مگر آن‌که زبان خود نگه دارد. هر آینه زبان [[مؤمن]] در پس [[قلب]] اوست و [[قلب]] [[منافق]] در پس زبان او، زیرا [[مؤمن]] هنگامی که آهنگ گفتن کند، نخست در درون خود به آن بیندیشد، اگر نیک بُوَد بر زبان آرد و اگر بد بُوَد پنهانش دارد. [[منافق]] هر سخن که بر زبانش آید بگوید و نداند چه به سود اوست و چه به زیان او. [[رسول الله]] {{صل}} فرمود: "[[ایمان]] هیچ بنده‌ای [[استقامت]] نپذیرد، مگر آن‌گاه که دلش [[استقامت]] پذیرد و دلش [[استقامت]] نپذیرد، مگر آن‌گاه زبانش [[استقامت]] پذیرد." هر یک از شما بتواند [[خدای تعالی]] را [[دیدار]] کند، در حالی‌که دستش از [[خون]] و [[مال]] [[مسلمان]] [[پاک]] باشد و زبانش به عرض و آبروی کسی زیان نرسانیده باشد، باید چنان کند. بدانید، ای [[بندگان خدا]]، که [[مؤمن]] [[حلال]] می‌شمارد، در این سال، چیزی را که در نخستین سال [[حلال]] می‌شمرد و [[حرام]] می‌داند، در این سال، چیزی را که در نخستین سال [[حرام]] می‌دانست. بدعت‌هایی که [[مردم]] در [[دین]] نهاده‌اند، حرامی را بر شما [[حلال]] نمی‌کند، بلکه، [[حلال]] همان است که [[خدا]] [[حلال]] کرده و [[حرام]] همان است که [[خدا]] [[حرام]] کرده<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 353-354.</ref>.