دعوت به پرستش خدا: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
'''دعوت به پرستش خدا''' یکی از [[اهداف ارسال رسولان الهی]] و [[تبلیغ رسالت الهی]] است. | '''دعوت به پرستش خدا''' یکی از [[اهداف ارسال رسولان الهی]] و [[تبلیغ رسالت الهی]] است. | ||
==قرآن== | == قرآن == | ||
*{{متن قرآن|وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالإِنسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ}}<ref>«و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند». سوره ذاریات، آیه ۵۶.</ref> | *{{متن قرآن|وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالإِنسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ}}<ref>«و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند». سوره ذاریات، آیه ۵۶.</ref> | ||
*{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُواْ رَبَّكُمُ الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ}}<ref>«ای مردم! پروردگارتان را بپرستید که شما و پیشینیانتان را آفرید، باشد که پرهیزگاری ورزید». سوره بقره، آیه ۲۱.</ref> | *{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُواْ رَبَّكُمُ الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ}}<ref>«ای مردم! پروردگارتان را بپرستید که شما و پیشینیانتان را آفرید، باشد که پرهیزگاری ورزید». سوره بقره، آیه ۲۱.</ref> | ||
==حدیث== | == حدیث == | ||
* [[پیامبر خدا]]{{صل}}: برترینِ مردم، کسی است که عاشق عبادت شود، و ملازم آن گردد، و با جانش دوستش داشته باشد، و با بدنش انجامش دهد، و خود را برای [انجام دادن]آن، فارغ سازد. چنین کسی را، در رخدادهای دنیا ـ که به سوی سختی یا آسانی است ـ، باکی نخواهد بود.<ref>{{عربی|اندازه=۱۲۰%|"رسول اللّه{{صل}}: أفضَلُ النّاسِ مَن عَشِقَ العِبادَةَ فَعانَقَها، وأَحَبَّها بِقَلبِهِ، وباشَرَها بِجَسَدِهِ، وتَفَرَّغَ لَها، فَهُو لا یُبالی عَلی ما أصبَحَ مِنَ الدُّنیا؛ عَلی عُسرٍ أم عَلی یُسرٍ"}}. الکافی: ج ۲، ص ۸۳، ح ۳، عن عمرو بن جمیع عن الإمام الصادق{{ع}}، مشکاة الأنوار: ص ۲۰۳، ح ۵۴۱، عن الإمام الصادق{{ع}} عنه{{صل}}، الجعفریّات: ص ۲۳۲ عن الإمام الکاظم عن آبائه{{عم}}، بحارالأنوار: ج ۷۰، ص ۲۵۳، ح ۱۰.</ref> | * [[پیامبر خدا]] {{صل}}: برترینِ مردم، کسی است که عاشق عبادت شود، و ملازم آن گردد، و با جانش دوستش داشته باشد، و با بدنش انجامش دهد، و خود را برای [انجام دادن]آن، فارغ سازد. چنین کسی را، در رخدادهای دنیا ـ که به سوی سختی یا آسانی است ـ، باکی نخواهد بود.<ref>{{عربی|اندازه=۱۲۰%|"رسول اللّه {{صل}}: أفضَلُ النّاسِ مَن عَشِقَ العِبادَةَ فَعانَقَها، وأَحَبَّها بِقَلبِهِ، وباشَرَها بِجَسَدِهِ، وتَفَرَّغَ لَها، فَهُو لا یُبالی عَلی ما أصبَحَ مِنَ الدُّنیا؛ عَلی عُسرٍ أم عَلی یُسرٍ"}}. الکافی: ج ۲، ص ۸۳، ح ۳، عن عمرو بن جمیع عن الإمام الصادق {{ع}}، مشکاة الأنوار: ص ۲۰۳، ح ۵۴۱، عن الإمام الصادق {{ع}} عنه {{صل}}، الجعفریّات: ص ۲۳۲ عن الإمام الکاظم عن آبائه {{عم}}، بحارالأنوار: ج ۷۰، ص ۲۵۳، ح ۱۰.</ref> | ||
* [[امام علی]] {{ع}}: پرستش مخلصان، تفکّر در [[ملکوت]] آسمان‌ها و زمین است.<ref>{{عربی|اندازه=۱۲۰%|"الإمام علیّ {{ع}}: التَّفَکُّرُ فی مَلَکوتِ السَّماواتِ وَالأَرضِ عِبادَةُ المُخلِصینَ"}}. غرر الحکم: ج ۲، ص ۴۹، ح ۱۷۹۲، عیون الحکم والمواعظ: ص ۵۳، ح ۱۳۸۷.</ref> | |||
* [[امام علی]]{{ع}}: پرستش مخلصان، تفکّر در [[ملکوت]] آسمان‌ها و زمین است.<ref>{{عربی|اندازه=۱۲۰%|"الإمام علیّ{{ع}}: التَّفَکُّرُ فی مَلَکوتِ السَّماواتِ وَالأَرضِ عِبادَةُ المُخلِصینَ"}}. غرر الحکم: ج | * [[امام صادق]] {{ع}} ـ هنگامی که درباره حقیقت بندگی از ایشان سؤال شد ـ: [بندگی] سه چیز است: این که بنده برای خود در آنچه خداوند به او عطا کرده، مالکیت نبیند؛ زیرا بندگان، مالکیت ندارند. مال را مال خدا می‌دانند و هر آنچه را که خداوند متعال فرمانشان دهد، به کار می‌گیرند؛ و بنده برای خود، تدبیری نیندیشیده باشد و تمام اهتمام او در آن چیزی باشد که خداوند متعال، بِدان فرمان داده یا از آن، نهیش کرده است ... و این، نخستین مرتبه پرهیزگاران است.<ref>{{عربی|اندازه=۱۲۰%|"الإمام الصادق {{ع}} ـ لَمّا سُئِلَ عَن حَقیقَةِ العُبودِیَّةِ ـ :ثَلاثَةُ أشیاءَ: أن لا یَرَی العَبدُ لِنَفسِهِ فی ما خَوَّلَهُ اللّهُ إلَیهِ مُلکا؛ لِأَنَّ العَبیدَ لا یَکونُ لَهُم مُلکٌ، یَرَونَ المالَ مالَ اللّهِ یَضَعونَهُ حَیثُ أمَرَهُمُ اللّهُ تَعالی بِهِ، ولا یُدَبِّرُ العَبدُ لِنَفسِهِ تَدبیرا، وجُملَةُ اشتِغالِهِ فی ما أمَرَهُ اللّهُ تَعالی بِهِ ونَهاهُ عَنهُ. .. فَهذا أوَّلُ دَرَجَةِ المُتَّقینَ"}}. مشکاة الأنوار: ص ۵۶۳، ح ۱۹۰۱، عن عنوان البصری، بحارالأنوار: ج ۱، ص ۲۲۵، ح ۱۷.</ref> | ||
* [[امام صادق]] {{ع}}: [همانا] عبادت‌گران، سه دسته‌اند: گروهی خداوند عز و جل را از ترس عبادت می‌کنند. این، عبادت بردگان است؛ و گروهی خداوند متعال را به طلب پاداش، عبادت می‌کنند. این، عبادت مزدوران است؛ و گروهی خداوند عز و جل را به خاطر دوستی او می‌پرستند. این، عبادت آزادگان و برترین عبادت است.<ref>{{عربی|اندازه=۱۲۰%|"عنه {{ع}}: إنَّ العُبّادَ ثَلاثَةٌ: قَومٌ عَبَدُوا اللّهَ عز و جل خَوفا فَتِلکَ عِبادَةُ العَبیدِ، وقَومٌ عَبَدُوا اللّهَ ـ تَبارَکَ وتَعالی ـ طَلَبَ الثَّوابِ فَتِلکَ عِبادَةُ الاُجَراءِ، وقَومٌ عَبَدُوا اللّهَ عز و جل حُبّا لَهُ فَتِلکَ عِبادَةُ الأَحرارِ، وهِیَ أفضَلُ العِبادَةِ"}}. الکافی: ج ۲، ص ۸۴، ح ۵، عن هارون بن خارجة، بحار الأنوار: ج ۷۰، ص ۲۵۵، ح ۱۲.</ref> | |||
* [[امام صادق]]{{ع}} ـ هنگامی که درباره حقیقت بندگی از ایشان سؤال شد ـ: [بندگی] سه چیز است: این که بنده برای خود در آنچه خداوند به او عطا کرده، مالکیت نبیند؛ زیرا بندگان، مالکیت ندارند. مال را مال خدا می‌دانند و هر آنچه را که خداوند متعال فرمانشان دهد، به کار می‌گیرند؛ و بنده برای خود، تدبیری نیندیشیده باشد و تمام اهتمام او در آن چیزی باشد که خداوند متعال، بِدان فرمان داده یا از آن، نهیش کرده است ... و این، نخستین مرتبه پرهیزگاران است.<ref>{{عربی|اندازه=۱۲۰%|"الإمام الصادق{{ع}} ـ لَمّا سُئِلَ عَن حَقیقَةِ العُبودِیَّةِ ـ :ثَلاثَةُ أشیاءَ: أن لا یَرَی العَبدُ لِنَفسِهِ فی ما خَوَّلَهُ اللّهُ إلَیهِ مُلکا؛ لِأَنَّ العَبیدَ لا یَکونُ لَهُم مُلکٌ، یَرَونَ المالَ مالَ اللّهِ یَضَعونَهُ حَیثُ أمَرَهُمُ اللّهُ تَعالی بِهِ، ولا یُدَبِّرُ العَبدُ لِنَفسِهِ تَدبیرا، وجُملَةُ اشتِغالِهِ فی ما أمَرَهُ اللّهُ تَعالی بِهِ ونَهاهُ عَنهُ. .. فَهذا أوَّلُ دَرَجَةِ المُتَّقینَ"}}. مشکاة الأنوار: ص ۵۶۳، ح ۱۹۰۱، عن عنوان البصری، بحارالأنوار: ج ۱، ص ۲۲۵، ح ۱۷.</ref> | * [[امام رضا]] {{ع}} ـ در بیان حکمت عبادت ـ: تا [بندگانْ] فراموش‌کننده یاد خدا نباشند، و ترک‌کننده تأدیبش نباشند، و به بازی گیرنده امر و نهی او ـ که مصلحت و پایداری آنان در آن است ـ نباشند، و اگر بدون عبادت خداوند، رها می‌شدند، زمان زیادی بر ایشان می‌گذشت و دل‌هایشان قساوت پیدا می‌کرد.<ref>{{عربی|اندازه=۱۲۰%|"الإمام الرضا {{ع}} ـ فی بَیانِ عِلَّةِ العِبادَةِ ـ :لِئَلّا یَکونوا ناسینَ لِذِکرِهِ، ولاتارِکینَ لِأَدَبِهِ، ولا لاهینَ عَن أمرِهِ ونَهیِهِ، إذا کانَ فیهِ صَلاحُهُم وقِوامُهُم، فَلَو تُرِکوا بِغَیرِ تَعَبُّدٍ لَطالَ عَلَیهِمُ الأَمَدُ؛ فَقَسَت قُلوبُهُم"}}. عیون أخبار الرِّضا {{ع}}: ج ۲، ص ۱۰۳، ح ۱، علل الشرائع: ص ۲۵۶، ح ۹، بزیادة «وفسادهم» بعد «صلاحهم» وکلاهما عن الفضل بن شاذان، بحارالأنوار: ج ۶، ص ۶۳، ح ۱.</ref> | ||
* [[امام رضا]] {{ع}}: آغاز عبادت خداوند، شناخت اوست.<ref>{{عربی|اندازه=۱۲۰%|"عنه {{ع}}: أوَّلُ عِبادَةِ اللّهِ مَعرِفَتُهُ"}}. التوحید: ص ۳۴ ح ۲، عیون أخبار الرضا {{ع}}: ج ۱، ص ۱۵۰، ح ۵۱، کلاهما عن محمّد بن یحیی بن عمر بن علیّ ابن أبی طالب {{ع}}، الأمالی للمفید: ص ۲۵۳ ح ۴ عن محمّد بن زید الطبری، الإرشاد: ج ۱، ص ۲۲۳، عن صالح بن کیسان عن الإمام علیّ {{ع}}، الاحتجاج: ج ۱، ص ۴۷۵، ح ۱۱۴، تحف العقول: ص ۶۱، کلاهما عن الإمام علیّ {{ع}}، بحار الأنوار، ج ۴۹، ص ۱۲۸، ح ۲.</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامه قرآن و حدیث ج۱۵ (کتاب)|دانشنامه قرآن و حدیث ج۱۵]]، ص۹۵-۹۹.</ref> | |||
* [[امام صادق]]{{ع}}: [همانا] عبادت‌گران، سه دسته‌اند: گروهی خداوند عز و جل را از ترس عبادت می‌کنند. این، عبادت بردگان است؛ و گروهی خداوند متعال را به طلب پاداش، عبادت می‌کنند. این، عبادت مزدوران است؛ و گروهی خداوند عز و جل را به خاطر دوستی او می‌پرستند. این، عبادت آزادگان و برترین عبادت است.<ref>{{عربی|اندازه=۱۲۰%|"عنه{{ع}}: إنَّ العُبّادَ ثَلاثَةٌ: قَومٌ عَبَدُوا اللّهَ عز و جل خَوفا فَتِلکَ عِبادَةُ العَبیدِ، وقَومٌ عَبَدُوا اللّهَ ـ تَبارَکَ وتَعالی ـ طَلَبَ الثَّوابِ فَتِلکَ عِبادَةُ الاُجَراءِ، وقَومٌ عَبَدُوا اللّهَ عز و جل حُبّا لَهُ فَتِلکَ عِبادَةُ الأَحرارِ، وهِیَ أفضَلُ العِبادَةِ"}}. الکافی: ج ۲، ص ۸۴، ح ۵، عن هارون بن خارجة، بحار الأنوار: ج ۷۰، ص ۲۵۵، ح ۱۲.</ref> | |||
* [[امام رضا]]{{ع}} ـ در بیان حکمت عبادت ـ : تا [بندگانْ] فراموش‌کننده یاد خدا نباشند، و ترک‌کننده تأدیبش نباشند، و به بازی گیرنده امر و نهی او ـ که مصلحت و پایداری آنان در آن است ـ نباشند، و اگر بدون عبادت خداوند، رها می‌شدند، زمان زیادی بر ایشان می‌گذشت و دل‌هایشان قساوت پیدا می‌کرد.<ref>{{عربی|اندازه=۱۲۰%|"الإمام الرضا{{ع}} ـ فی بَیانِ عِلَّةِ العِبادَةِ ـ :لِئَلّا یَکونوا ناسینَ لِذِکرِهِ، ولاتارِکینَ لِأَدَبِهِ، ولا لاهینَ عَن أمرِهِ ونَهیِهِ، إذا کانَ فیهِ صَلاحُهُم وقِوامُهُم، فَلَو تُرِکوا بِغَیرِ تَعَبُّدٍ لَطالَ عَلَیهِمُ الأَمَدُ؛ فَقَسَت قُلوبُهُم"}}. عیون أخبار الرِّضا{{ع}}: ج ۲، ص ۱۰۳، ح ۱، علل الشرائع: ص ۲۵۶، ح ۹، بزیادة «وفسادهم» بعد «صلاحهم» وکلاهما عن الفضل بن شاذان، بحارالأنوار: ج ۶، ص ۶۳، ح ۱.</ref> | |||
* [[امام رضا]]{{ع}}: آغاز عبادت خداوند، شناخت اوست.<ref>{{عربی|اندازه=۱۲۰%|"عنه{{ع}}: أوَّلُ عِبادَةِ اللّهِ مَعرِفَتُهُ"}}. التوحید: ص ۳۴ ح ۲، عیون أخبار الرضا{{ع}}: ج ۱، ص ۱۵۰، ح ۵۱، کلاهما عن محمّد بن یحیی بن عمر بن علیّ ابن أبی طالب{{ع}}، الأمالی للمفید: ص ۲۵۳ ح ۴ عن محمّد بن زید الطبری، الإرشاد: ج ۱، ص ۲۲۳، عن صالح بن کیسان عن الإمام علیّ{{ع}}، الاحتجاج: ج ۱، ص ۴۷۵، ح ۱۱۴، تحف العقول: ص ۶۱، کلاهما عن الإمام علیّ{{ع}}، بحار الأنوار، ج ۴۹، ص ۱۲۸، ح ۲.</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامه قرآن و حدیث ج۱۵ (کتاب)|دانشنامه قرآن و حدیث ج۱۵]]، ص۹۵-۹۹.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۰: | ||
* [[فراخواندن نزدیکان پیش از دعوت دیگران]] | * [[فراخواندن نزدیکان پیش از دعوت دیگران]] | ||
{{پایان مدخل وابسته}} | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
== منابع == | == منابع == | ||