زن در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

[[اسماء دختر عمیس]] که در [[سفر]] [[حج]] به جهت [[تولد]] [[محمد بن ابی بکر]] دچار نفاس شد، [[شیوه]] [[احرام]] خود را از [[پیامبر]] {{صل}} یاد گرفت<ref>شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۱، ص۱۷۹-۱۸۰ و ج۵، ص۳۸۹؛ همو، الإستبصار، ج۱، ص۱۵۴.</ref> و بعد چگونگی [[اعمال]] [[طواف]] و [[نماز]] را از [[حضرت]] پرسید<ref>شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۱، ص۱۷۹: {{متن حدیث|أَنَّ أَسْمَاءَ بِنْتَ عُمَيْسٍ نُفِسَتْ بِمُحَمَّدِ بْنِ أَبِي بَكْرٍ... سَأَلَتِ النَّبِيَّ {{ع}} عَنِ الطَّوَافِ بِالْبَيْتِ وَ الصَّلَاةِ}}</ref>. وقتی زنی مسئله مشابهی را از [[امام صادق]] {{ع}} پرسید، حضرت به [[پرسش]] [[اسماء]] از پیامبر {{صل}} اشاره کرد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۹۸؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۱، ص۱۷۹؛ همو، الإستبصار فیما اختلف من الأخبار، ج۱، ص۱۵۴: {{متن حدیث|إِنَّ أَسْمَاءَ سَأَلَتْ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} وَ قَدْ أُتِيَ بِهَا ثَمَانِيَةَ عَشَرَ يَوْماً}}.</ref>. در میان [[زنان]] [[مدینه]] زنی به نام [[اسماء دختر یزید]] به عنوان [[نماینده]] زنان از [[حضرت رسول]] {{صل}} پرسش‌هایی داشت که پیامبر به [[تجلیل]] از وی پرداخت<ref>ابن عبدالبر، الإستیعاب، ج۴، ص۱۷۸۷؛ ابن اثیر جزری (عزالدین)، اسد الغابه، ج۶، ص۱۹؛ علی بن فخرالدین اربلی، کشف الغمة فی معرفة الأئمه، ج۱، ص۳۷۳؛ عبدالرزاق ابوبکر صنعانی، المصنف، ج۱۱، ص۳۹۱؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۸، ص۳۱۹ (چ دار صادر).</ref>. وی به خطیبةالنساء<ref>ابن حجر، الإصابه، ج۸، ص۲۱.</ref> (سخنور زنان) [[شهرت]] یافته است.

در مواردی زنان دسته جمعی نزد پیامبر {{صل}} می‌آمدند و مشکل خود برای آن حضرت مطرح می‌کردند. سه خانم بر پیامبر {{صل}} وارد شدند؛ یکی گفت: شوهرم گوشت نمی‌خورد. دیگری گفت: همسرم از بوی خوش استفاده نمی‌کند و سومی عرض کرد: شویم به زنان نزدیک نمی‌شود. پیامبر {{صل}} درحالی که عبای خود را می‌کشید، بیرون رفت و بر فراز [[منبر]] فرمود: چه شده است که گروهی از [[یاران]] من گوشت نمی‌خورند و از بوی خوش استفاده نمی‌نمایند و نزد زنان نمی‌روند. درحالی که من گوشت می‌خورم و از [[عطر]] استفاده می‌نمایم و نزد زنانم می‌روم؛ پس کسی که از [[سنت]] من روی برگرداند، از من نیست<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۵، ص۴۹۶: {{متن حدیث|مَا بَالُ أَقْوَامٍ مِنْ أَصْحَابِي لَا يَأْكُلُونَ اللَّحْمَ وَ لَا يَشَمُّونَ الطِّيبَ وَ لَا يَأْتُونَ النِّسَاءَ أَمَا إِنِّي آكُلُ اللَّحْمَ وَ أَشَمُّ الطِّيبَ وَ آتِي النِّسَاءَ فَمَنْ رَغِبَ عَنْ سُنَّتِي فَلَيْسَ مِنِّي}}.</ref>.

گاهی [[زنان]] [[همسران پیامبر]] {{صل}} را واسطه قرار می‌دادند. گروهی از زنان نزد یکی از [[زنان پیامبر]] آمدند. [[همسر]] [[حضرت]] گفت: این زنان آمده‌اند تا مطلبی از شما بپرسند، ولی [[خجالت]] می‌کشند. حضرت فرمود: {{متن حدیث|فَإِنَّ اللَّهَ لا يَسْتَحْيِي مِنَ الْحَقِّ}}: «[[خداوند]] از گفتن [[حق]] خجالت نمی‌کشد». گفت: آنان می‌گویند: اگر زنان هم مانند مردان در [[خواب]] چیزی ببینند، [[غسل]] بر آنان [[واجب]] می‌شود؟ حضرت به سؤال آنان پاسخ داد<ref>قاضی نعمان، دعائم الإسلام، ج۱، ص۱۱۵؛ میرزاحسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱، ص۴۵۵.</ref>.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۱۱۱.</ref>

== جلسه ویژه [[پیامبر]] {{صل}} برای [[پاسخگویی]] به زنان ==

در [[کتاب کافی]] خطبه‌ای از پیامبر {{صل}} نقل شده که مخاطب آن زنان هستند. چنین به نظر می‌رسد که این [[خطبه]] در جمع مخصوص زنان ایراد شده است. در منابع [[عامه]] چگونگی تشکیل این جلسه آمده است. زنان چنان به [[آموزش]] و [[پرسش و پاسخ]] [[اشتیاق]] داشتند که از پیامبر {{صل}} درخواست کردند جلسه‌ای مخصوص آنان قرار دهد. آنان به پیامبر گفتند: در حضور شما مردان بر ما غالب شده‌اند؛ روزی را برای ما قرار بده. حضرت به آنها [[وعده]] داد و برای زنان جلسه‌ای ویژه تشکیل داد و در آن جلسه به [[موعظه]] آنان پرداخت و دستورهایی برایشان صادر کرد و نکاتی را فرمود که تنها یک مورد آن را نقل کرده‌اند. حضرت فرمود هر کس سه تن از فرزندانش را از دست بدهد، برای وی حجابی از [[آتش]] خواهد بود<ref>{{متن حدیث|ما مِنْكُنَّ امْرَأَةٌ تُقَدِّمُ ثَلَاثَةً من وَلَدِهَا إلا كان لها حِجَاباً من النَّارِ}}.</ref>. زنی - که گفته شده [[ام سلیم]]<ref>بدرالدین محمود عینی، عمدة القاری، ج۲، ص۱۳۴.</ref> بوده که او را به [[عقل]] ستوده‌اند<ref>ابن عبدالبر، الإستیعاب، ج۴، ص۱۹۴۰؛ علی بن محمد ابن اثیر جزری (عزالدین)، اسد الغابه، ج۶، ص۳۴۶؛ ابن حجر، الإصابه، ج۸، ص۴۰۹، ام سلیم، دختر ملحان، مادر انس بن مالک بود و جزو زنان نیکوکار که فرزندانی را از دست داده بود و پدر و برادرش در رکاب پیامبر کشته شدند او را از زنان عاقل و باهوش دانسته‌اند.</ref>- پرسید اگر دو تا باشد چه. [[پیامبر]] فرمود: اگر دوتا باشد هم همین طور<ref>ابن طاووس، الطرائف فی معرفة مذاهب الطوائف، ج۱، ص۲۱۹؛ احمد بن حنبل، مسند احمد حنبل، ج۳، ص۳۴؛ محمد بن اسماعیل بخاری، صحیح البخاری، ج۱، ص۳۴، (چ دارالفکر) و چ دیگر، ص۵۰: {{متن حدیث|قَالَتِ النِّسَاءُ لِلنَّبِيِّ {{صل}}: غَلَبَنَا عَلَيْكَ الرِّجَالُ فَاجْعَلْ لَنَا يَوْماً مِنْ نَفْسِكَ فَوَعَدَهُنَّ يَوْماً لَقِيَهُنَّ فِيهِ فَوَعَظَهُنَّ وَ أَمَرَهُنَّ}}.</ref>؛ اما آنچه در کافی آمده مفصل است. پیامبر {{صل}} در [[سخنرانی]] برای [[زنان]] فرمود: ای گروه زنان، [[صدقه]] بدهید گرچه از زیورهایتان باشد؛ گرچه به مقدار یک خرما یا بخشی از آن باشد؛ زیرا بیشتر شما هیزم [[جهنم]] هستید؛ چون شما زیاد [[لعن]] می‌کنید و [[کفران]] [[خانواده]] خود می‌نمایید. زنی از [[بنی سلیم]] که دارای [[عقل]] بود. گفت: ای [[رسول خدا]] {{صل}}، آیا ما مادرانِ باردار شیرده نیستیم؟ آیا از ما دخترانی که می‌مانند و برادرانی که [[مهربان]] هستند نمی‌باشند؟ پیامبر {{صل}} بر آن ترحم کرد و فرمود: شما زنان بارداری هستید که [[فرزندان]] را می‌زایید و شیر می‌دهید و بسیار مهربان هستید. اگر در [[خدمت]] همسرانتان باشید، [[زن]] نمازخوانی از شما در [[آتش]] قرار نمی‌گیرد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۵، ص۵۱۴: {{متن حدیث|خَطَبَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} النِّسَاءَ فَقَالَ: يَا مَعَاشِرَ النِّسَاءِ تَصَدَّقْنَ وَ لَوْ مِنْ حُلِيِّكُنَّ وَ لَوْ بِتَمْرَةٍ وَ لَوْ بِشِقِّ تَمْرَةٍ}}.</ref>.

به نظر می‌رسد این سخنان در همان جلسه ویژه زنان ایراد شده است. در منابع [[عامه]] زن پرسش‌کننده [[ام سلیم]] و در اینجا از بنی سلیم معرفی شده. رسول خدا {{صل}} در [[عید قربان]] در خارج از [[مدینه]] به عده‌ای از زنان برخورد و به [[موعظه]] آنان پرداخت<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۵، ص۵۱۴.</ref>. [[صدوق]] نیز سخنان دیگری از [[پیامبر]] {{صل}} را در [[نصیحت]] [[زنان]] در دو [[روایت]] نقل کرده است<ref>شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ج۳، ص۳۹۱.</ref>.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۱۱۲.</ref>

== [[زن]] از دیدگاه [[پیامبر اسلام]] ==

بی‌شک، [[عزت]] و احترامی که [[زنان]] پس از [[اسلام]] پیدا کردند، مرهون تلاش‌ها و زحمت‌های [[رسول اکرم]] {{صل}} است. آن [[حضرت]] در [[طول حیات]] خویش تلاش فراوانی کرد تا هم نگرش مردان را نسبت به زنان آن‌گونه که [[شایسته]] است، [[اصلاح]] کند و هم زنان را به قدر و [[منزلت]] خویش [[آگاه]] گرداند، به گونه‌ای که بدانند در عرصه [[حیات اجتماعی]] باید کارهای متناسب با [[طبیعت]] و توان خود را عهده‌دار باشند.

[[رسول خدا]] {{صل}} در زمانه‌ای که [[پدران]]، اختیاردار مطلق [[دختران]] برای [[ازدواج]] بودند، در پاسخ [[خواستگاری]] [[حضرت علی]] {{ع}} از [[فاطمه زهرا]] {{س}} فرمود: «باید نظر فاطمه {{س}} را جویا شوم». ایشان با این عمل خود یکی از [[حقوق]] مسلم زنان را که [[حق انتخاب همسر]] بود، در میان نگاه‌های متحیر دیگران به رسمیت [[شناخت]]. در روزگاری که زنان در پیش پا افتاده‌ترین امور، [[حق]] دخالت نداشتند، اسلام، در موضوع [[بیعت]] با [[حاکم اسلامی]]، [[هویت]] و [[شخصیت]] آنان را به رسمیت شناخت و برای زنان نقشی هم‌پای مردان در نظر گرفت. ازاین رو، به زنان [[فرصت]] بیعت داد<ref>مستدرک الوسائل، ج۱، ص۴۰۸.</ref>. پیش از آن، مردان بیعت می‌کردند و می‌گفتند ما به جای [[بانوان]] هم بیعت کردیم و [[اهل بیت]] تابع ما هستند، ولی [[پیامبر]] بیعت مستقلی برای زنان در نظر گرفت و با این کار، حضور [[اجتماعی]]، [[سیاسی]] و [[تعهد]] و [[مسئولیت‌پذیری]] را به زنان [[آموزش]] دادند.

عده‌ای [[گمان]] می‌کنند کار مردان، مهم و [[ارزشمند]] است و آنچه زنان انجام می‌دهند، اهمیتی ندارد، در حالی که رسول خدا {{صل}} این [[پندار]] را غلط دانسته و کارهای زنان را هم با [[ارزش]] شمرده است. چنان که وقتی [[اسماء]]، یکی از زنان [[انصار]] به محضر رسول اکرم {{صل}} شرفیاب شد، با لحنی شکوه آمیز گفت: «ای رسول خدا! [[گناه]] ما زنان چیست که باید بیشتر عمر خود را در [[خانه]] بگذرانیم و به پرورش [[کودکان]] شما مردان بپردازیم که پیوسته در میدان و کارزارید بپردازیم» آن [[حضرت]] با دقت به سخنان [[اسماء]] گوش داد و بعد فرمود:

[[پیامبر اسلام]]، بارها، دست دختر خود، فاطمه {{س}} را می‌بوسید و در برابرش برمی خاست و او را در جای خود می‌نشانید. ایشان با این [[رفتارها]]، [[شخصیت]] و حیثیت زنان و [[دختران]] را در نظر مردم بزرگ جلوه می‌داد. بی‌جهت نیست که [[سهله دختر سهیل]] [[قریشی]] به یکی از [[پیش‌گامان]] در [[اسلام]] تبدیل می‌شود و فارعه دختر [[ابی سفیان]] نخستین کسی است که به [[شوق]] ملازمت رکاب [[پیامبر]] به [[مدینه]] [[مهاجرت]] می‌کند<ref>سید خلیل خلیلیان، سیمای زنان در قرآن، ص۴۸.</ref>.

یکی مطالبی که بیان می‌کند [[حضرت پیامبر]] تا چه اندازه به دختران و زنان [[ارج]] می‌نهاده، داستان [[قیس بن عاصم]] است که دختران خود را زنده به [[گور]] می‌کرد<ref>تمدن اسلام و عرب، ص۵۰۳.</ref>. [[قیس]] وقتی دید که پیامبر برخی دختران خود را روی زانوی خود نشانده و نوازش می‌دهد، با [[تعجب]] می‌گوید: «من هیچ‌گاه چنین کاری نکردم و در گذشته دختران زیادی نصیبم شده که همه را زنده به گور کرده‌ام. آن گاه داستان [[زنده به گور کردن]] یکی از دختران خود را شرح می‌دهد. ماجرا چنان رقت‌آور بود که [[رسول خدا]] {{صل}} از شنیدن آن متأثر شد و [[اشک]] از دیدگان مبارکش جاری گشت، سپس فرمود: کسی که به دیگران ترحم نکند، به او ترحم نمی‌شود»<ref>ابن اثیر، اسدالغابه، ذیل ماده قیس.</ref>.

[[رسول خدا]] {{صل}} می‌فرماید:

[[زن]] در نگاه [[پیامبر]] از جایگاه والایی برخوردار بود. روزی مردی نزد [[رسول الله]] {{صل}} آمد و گفت: همسری دارم که چون بر او وارد می‌شوم، به استقبالم می‌آید و چون از [[خانه]] خارج می‌شوم، مرا مشایعت می‌کند و چون مرا [[اندوهگین]] می‌بیند، به من می‌گوید: چه چیز تو را اندوهگین کرده است؟ اگر به جهت روزی‌ات [[غصه]] می‌خوری که غیر تو ([[خداوند]]) آن را تکفل کرده است و اگر [[ناراحتی]] تو به جهت امر [[آخرت]] است، خداوند این همّ و غمّ را زیاد کند. رسول خدا فرمود: همانا برای خداوند عاملانی است و این زن از عاملان خداوند است. برای او نصف [[اجر]] [[شهید]] است<ref>من لایحضره الفقیه، ج۳، ص۳۸۹.</ref>.

رسول الله {{صل}} [[زنان]] را تنها برای کار نمی‌خواست، بلکه همواره زمینه [[رشد]] و تعالی آنان را فراهم می‌آورد. مشارکت ایشان در امور خانه، نشان‌دهنده نوع نگرش ایشان نسبت به زنان است. اصولاً از [[فضایل]] یک [[انسان]] خودساخته آن است که در کار [[خانه]] به همسرش کمک کند.

== [[منزلت زنان]] ==

[[قرآن کریم]] در شرایط آن [[روز]] جامعه، از زنان شایسته‌ای چون [[مریم]] {{س}} و [[آسیه]]، [[همسر فرعون]] به عنوان زنان [[صالح]] و [[وارسته]] [[تجلیل]] کرد. پیراستن [[حضرت مریم]] از اتهام‌های ناروای [[یهودیان]]، خدمتی بزرگ در [[حق]] [[زن]] لایق، [[عفیف]] و وارسته و [[دفاع]] از [[حقوق]] او بود. تجلیل از [[آسیه]] در دربار [[پادشاهی]] [[فرعون]] نیز ارج‌گذاری به [[توانایی]] زن در مبازره با [[استکبار]] و دستیابی به [[کمال انسانی]] بود<ref>مهین محمدپور، مقاله «زن در میان دو جاهلیت»، فصل‌نامه پویا، ش۱، ص۵۳ و ۵۴.</ref>. همچنین معرفی [[شخصیت]] والای [[حضرت زهرا]] {{س}} و نقش او در [[تاریخ اسلام]]، نشان دهنده [[شایستگی]] زن در عرصه‌های گوناگون [[اخلاقی]]، [[سیر و سلوک]] [[معنوی]]، [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] است. [[زنان]] با [[الهام]] از حضرت زهرا {{س}} و دختر گرامی‌اش، [[زینب]] کبرا {{س}} می‌توانند [[ارزش‌های انسانی]]، [[عفاف]]، [[تقوا]]، [[ایثار]] و [[فداکاری]] و [[مبارزه با ستم]] و [[بی‌عدالتی]] را جایگزین [[فرهنگ]] طفیلی‌گری، مدپرستی و [[بی‌بندوباری]] سازند.

[[رسول خدا]] {{صل}} در زمانه‌ای که [[پدران]]، اختیاردار مطلق [[دختران]] برای [[ازدواج]] بودند، در پاسخ [[خواستگاری]] [[حضرت علی]] {{ع}} از [[فاطمه زهرا]] {{س}} فرمود: «باید نظر فاطمه {{س}} را جویا شوم» و به این ترتیب، یکی از حقوق مسلّم زنان را که [[حق انتخاب همسر]] بود، به رسمیت [[شناخت]]. افزون بر آن، در روزگاری که حتی برای پیش پا افتاده‌ترین امور، [[رأی]] و نظر زنان نقشی نداشت، در [[بیعت]] با [[حاکم اسلامی]]، برای زنان نقشی هم‌پای مردان در نظر گرفت و [[بانوان]] توانستند جداگانه با [[حاکم]] بیعت کنند<ref>مستدرک الوسائل، ج۱، ص۴۰۸.</ref>. پیش از آن، مردان بیعت می‌کردند و می‌گفتند ما به جای بانوان هم بیعت کردیم و [[اهل بیت]] تابع ما هستند. [[پیامبر]] با این کار، حضور اجتماعی و سیاسی و [[تعهد]] و [[مسئولیت‌پذیری]] را به زنان [[آموزش]] داد.

اکنون روند یاد شده را با جریان [[آزادی]] مورد ادعای [[غرب]] مقایسه کنید. امروز در [[تمدن]] غرب، زنان را زنده به [[گور]] نمی‌کنند، بلکه درعصر [[جاهلیت]] مدرن، با بهره‌کشی از جاذبه‌های [[جسمانی]] و [[شهوانی]] زن در عشرت‌کده‌ها، تمام شخصیت [[فکری]] و [[حرمت]] [[انسانی]] او را زنده زنده به گور [[هوس‌رانی]] مردان می‌فرستند. زن را [[آزاد]] می‌پندارند تا بازار مصرفشان گرم‌تر شود و کالاهای لوکس آنان به فروش برود. در نگاه آنان، [[زن]] از قیود دست و پاگیر [[خانواده]] [[آزاد]] شد، ولی آمار [[طلاق]]، همسرآزاری، خودکشی [[زنان]] و تک‌زیستی بالا رفت. زن آزاد شد تا با یک برنامه پیچیده و حساب شده بدون آنکه خود بفهمد، به [[بردگی]] درآید. امروزه برخی کشورهای صنعتی از جمله [[آلمان]]، مرکز واردات و فروش [[دختران]] [[جوان]] - بیشتر آسیایی - به شمار می‌آیند و برخی کشورهای در حال توسعه مثل تایلند، [[اقتصاد]] خود را براساس [[تجارت]] بین‌المللی، «سکس» [[استوار]] کرده‌اند<ref>عاطفه خرمی، مقاله «زنده به گوری مدرن در قرن آخر الزمان»، فصل‌نامه پویا، ش۱، ص۵۰.</ref>. حال آنکه قرن‌ها پیش از این، [[پیامبر]] [[برگزیده خدا]]، [[محمد مصطفی]] {{صل}}، زن محصور در چهار دیواری [[جهل]] و [[خرافه]] و [[ستم]] را به میدان [[تعیین سرنوشت]] [[اجتماع]] آورد و با تأکید بر [[حفظ]] [[شخصیت]] [[انسانی]] و [[فکری]] وی به همگان آموخت که:

[[رسول خدا]] {{صل}} با توجه به نکته‌های ظریف در [[روابط خانوادگی]] می‌فرماید:

روزی شخصی نزد [[رسول خدا]] {{صل}} آمد و عرض کرد: همسری دارم که چون بر او وارد می‌شوم، به استقبالم می‌آید و چون از خانه خارج می‌شوم، مرا بدرقه می‌کند و چون مرا [[غمگین]] می‌بیند، به من می‌گوید: چه چیز تو را غمگین کرده است؟ اگر به جهت روزی‌ات [[غصه]] می‌خوری که غیر تو ([[خداوند]]) آن را تکفل کرده است و اگر [[ناراحتی]] تو برای [[آخرت]] است، خداوند این هَمّ و [[غم]] را زیاد کند. رسول خدا {{صل}} فرمود: «همانا برای خداوند، عاملانی است و این [[زن]] از عاملان خداوند است. او نصف [[پاداش شهید]] را دارد»<ref>من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص۳۸۹.</ref>.

بر اساس چنین دیدگاهی بود که [[رسول الله]] {{صل}} زنان را تنها برای کار نمی‌خواست، بلکه همواره زمینه [[رشد]] و تعالی آنان را فراهم می‌آورد. [[پیامبر]] هیچ‌گاه به زن به عنوان فرد خانه‌داری که تمام [[وظایف]] خانه بر عهده او باشد، نمی‌نگریست، بلکه مشارکت در امور خانه را نشان‌دهنده برخورداری مرد از [[فضیلت]] [[انسان]] می‌دانست. در [[سیره نبوی]] آمده است: «[[پیامبر خدا]] {{صل}} در خانه، [[کفش]] و [[لباس]] خود را وصله می‌کرد. در را می‌گشود. گوسفند و شتر را تیمار می‌کرد و شیر آن را می‌دوشید و اگر خدمتکار خسته می‌شد همراه [[خادم]] خانه گندم آرد می‌کرد».<ref>{{متن حدیث|وَ كَانَ يَخْصِفُ النَّعْلَ وَ يَرْقَعُ الثَّوْبَ وَ يَفْتَحُ الْبَابَ وَ يَحْلُبُ الشَّاةَ وَ يَعْقِلُ الْبَعِيرَ فَيَحْلِبُهَا وَ يَطْحَنُ مَعَ الْخَادِمِ إِذَا أَعْيَا}}؛ بحارالانوار، ج۱۶، ص۲۲۷.</ref>.

به طور کلی، از دید [[دین اسلام]] و [[سنّت]] [[رسول الله]] {{صل}}، هیچ یک از [[زن]] و مرد از نظر [[کرامت انسانی]] و [[فضیلت]] بر یکدیگر [[برتری]] ندارند. آنان به دلیل ساختار متمایز [[جسمانی]] و [[روحانی]] در برخی [[حقوق]] و [[تکالیف]] با هم تفاوت دارند که آن هم با در نظر گفتن مجموع حقوق، اصل [[تساوی]] به چشم می‌آید. ماه و [[خورشید]] هرگز با هم برابر نیستند، ولی آیا این تفاوت به معنای کم‌ارزش بودن یکی در برابر دیگری است؟ همه می‌دانند که ماه و خورشید کارکرد ویژه خود را دارند و [[جهان]] بدون وجود هر یک از آنان قابل زیستن نخواهد بود.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[رسول مهربانی (کتاب)|رسول مهربانی]] ص ۶۷.</ref>.

== جایگاه [[زنان]] در [[خانواده]] از نگاه [[پیامبر اعظم]] {{صل}} ==

خانواده به عنوان اساسی‌ترین واحد [[اجتماعی]] که [[شخصیت]] و اساس وجودی [[انسان]] در آن شکل می‌گیرد، همواره مورد توجه [[اسلام]] و [[رسول خدا]] {{صل}} بود. [[پیامبر]] به منظور [[حفظ]] [[استحکام]] این کانون پُر مهر، در سفارش‌هایی به زنان و مردان [[مؤمن]]، [[حقوق]] و [[وظایف]] متقابل هر دو طرف را مشخص کرده است. [[آگاه کردن]] افراد خانواده از وظایف و [[حقوق متقابل]] هر یک، از مهم‌ترین بخش‌های [[فعالیت‌های تربیتی]] و [[فرهنگی]] در [[جامعه دینی]] است. در سخنان و [[آموزه‌های دینی]] [[معصومین]] {{عم}} به اهمیت و نقش [[روابط]] [[عاطفی]] و [[روانی]] اعضای خانواده با یکدیگر و توجه به نیازهای عاطفی، جسمی، روانی و اجتماعی یکدیگر، در سالم‌سازی خانواده و [[جامعه]]، اشاره و وظایف و حقوق هر یک از اعضای خانواده بیان شده است.

[[رفتار پیامبر]] با زنان در محیط خانواده و توجه به روابط حساس و اثرگذار اعضای خانواده، اهمیت این مسئله را بیش از پیش آشکار می‌سازد. در این فصل از نوشتار، نخست به رفتار پیامبر [[اکرم]] {{صل}} با زنان در حوزه خانواده می‌پردازیم. سپس [[رفتار]] آن [[حضرت]] را با [[همسران]] خود، به عنوان الگویی ارزنده و مناسب، به انسان و جامعه امروز معرفی می‌کنیم.<ref>[[ناهید طیبی|طیبی، ناهید]]، [[گونه‌شناسی رفتار پیامبر اعظم با زنان (کتاب)|گونه‌شناسی رفتار پیامبر اعظم با زنان]]، ص ۸۱.</ref>.

== [[نقش زنان]] در تقویت و [[تحکیم]] [[روابط خانوادگی]] ==

[[پیامبر اکرم]] {{صل}} همواره در سخنان خود، زنان متأهل را به رعایت حقوق متقابل [[زناشویی]] سفارش می‌کرد. آن حضرت، از هر فرصتی برای [[روشنگری]] زنان نسبت به اهمیت [[همسرداری]] و توجه به حقوق و علایق همسرانشان بهره می‌برد. برای نمونه، به قسره دختر رواس تأکید کرد که [[اطاعت]] از [[همسر]]، وی را برای دوری از [[شر]] [[دنیا]] و [[آخرت]] کفایت می‌کند و [[نیکی به پدر و مادر]]، خیر دنیا و آخرت را برای وی افزون می‌سازد. [[حدیث]] ارزنده «[[جهاد]] [[زن]]، [[نیکو]] همسرداری کردن است»<ref>الاصابه، ج۸، ص۸۳.</ref> از جمله سفارش‌های پیامبر به زنان است.

نقل شده است عمه [[حصین بن محصن]] نزد [[رسول خدا]] {{صل}} آمد و نیاز و خواسته‌اش را به عرض [[حضرت]] رساند. پس از آنکه حضرت نیازش را برآورده ساخت، از وی درباره چگونگی ارتباطش با همسرش پرسید. زن گفت: کوتاهی نمی‌کنم مگر آنکه خارج از توان من باشد. [[پیامبر]] فرمود: «بنگر که در چه جایگاهی نسبت به همسرت قرار داری که او [[بهشت و دوزخ]] توست»<ref>ابن سعد، طبقات الکبری، ج۸، ص۴۵۹؛ اسد الغابه، ج۵، ص۶۳۷.</ref>.

== خشمگینی [[پیامبر اعظم]] {{صل}} از [[آزار]] [[زنان]] ==

در کتاب‌های [[اهل]] [[سنّت]] آمده است [[ولید بن عقبه]]، همسرش را کتک می‌زد. [[پیامبر]] از این ماجرا باخبر شد و سه بار از وی خواست این کار [[زشت]] را ترک کند، ولی [[ولید]] همچنان به آزار و شکنجه همسرش ادامه داد. سرانجام، [[رسول خدا]] {{صل}} دست‌های خود را به [[آسمان]] بلند کرد و فرمود: «پروردگارا! کار ولید را به تو وا می‌گذارم. او چند مرتبه (دو یا سه مرتبه) از امر من [[سرپیچی]] کرد»<ref>مسند احمد، ج۱، ص۱۵۱؛ کنز العمال، ج۱۳، ص۶۰۳.</ref>.

در [[روایت]] دیگری آمده است که پیامبر خدا به دلیل [[اخلاق]] بد و [[خشن]] [[ثابت بن قیس]] از وی خواست همسرش، [[حبیبه بن سهل]] را [[طلاق]] دهد؛ زیرا وی با [[حبیبه]] [[بدرفتاری]] می‌کرد و این زن را به شدت کتک می‌زد<ref>کتاب المسند، ص۲۶۳؛ ابن سعد، ج۸، ص۴۴۵.</ref>. این ماجرا [[تنفر]] و [[بیزاری]] [[حضرت رسول]] {{صل}} را از این کار زشت نشان می‌دهد.

نقل شده است روزی [[زینب]] (حولاء) عطرفروش نزد رسول خدا {{صل}} آمد و از آن [[حضرت]] درباره [[وظایف]] شوهرش نسبت به خود پرسید. حضرت فرمود:

[[رسول خدا]] {{صل}} حتی به مردانی که [[اسلام]] را نپذیرفته بودند، سفارش می‌کرد که با [[زنان]] خود [[خوش‌رفتاری]] کنند. حوّا، دختر [[زید بن سکن بن کرز]] پیش از [[هجرت به مدینه]]، [[مسلمان]] شده بود، ولی همسرش، [[قیس بن حطیم]] همچنان [[کافر]] بود و [[حوا]] را به سبب مسلمان شدنش آزار می‌داد. نقل است روزی [[پیامبر]]، قیس را به اسلام [[دعوت]] کرد، ولی وی نپذیرفت. سپس به او فرمود:

قیس از آن پس به [[احترام]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} حرمت همسرش را نگاه داشت و حوّا نیز اسلام خود را آشکار کرد. با توجه به چنین روایتی می‌توان دریافت که خوش [[رفتاری]] با زنان و توجه به نیازهای [[روحی]] و [[عاطفی]] آنان، از نظر رسول خدا {{صل}} امری [[انسانی]] و فراتر از [[باورهای دینی]] است. بر همین اساس، کسانی که از [[نعمت]] [[دین]] بی‌بهره هستند، بر اساس [[تکالیف]] و [[وظایف]] انسانی خویش باید به [[حقوق متقابل]] یکدیگر احترام بگذارند و محیط [[خانواده]] را [[مقدس]] شمارند.<ref>[[ناهید طیبی|طیبی، ناهید]]، [[گونه‌شناسی رفتار پیامبر اعظم با زنان (کتاب)|گونه‌شناسی رفتار پیامبر اعظم با زنان]]، ص ۸۴.</ref>.

== [[نگرانی]] [[پیامبر اعظم]] {{صل}} از بی‌توجهی به نیازهای [[روانی]] زنان ==

== [[عدالت]] و [[مهرورزی پیامبر]] اعظم {{صل}} با [[همسران]] ==

[[رفتار]] [[رسول الله]] {{صل}} با همسران خود دور از [[تبعیض]] و [[ظلم]] بود. [[رفتار پیامبر]] با زنانی که پیش از ازدواج با ایشان [[اسیر]] بودند، با شیوه رفتاری پیامبر با زنانی که [[آزاد]] و از [[قبایل]] و خانواده‌های سرشناس بودند، هیچ گونه تفاوتی نداشت. [[رسول گرامی اسلام]]، وقت خود را با عدالت میان همسرانش تقسیم می‌کرد. بر همین اساس، در کتاب‌های [[تاریخی]] و سیره نبوی، بابی با عنوان «تقسیم اوقات میان همسران»<ref>ابن سعد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۶۹.</ref> آمده است. مبنای رفتاری [[پیامبر اکرم]] {{صل}}با همسرانش، بر اساس مهر و [[عطوفت]] و [[زندگی]] [[مسالمت]] آمیز بود. ایشان به شکل‌های گوناگون از ایجاد تنش میان [[همسران]] خود جلوگیری می‌کرد.

[[حضرت محمد]] {{صل}} با توجه به [[کرامت انسانی]] با همسران خویش [[رفتار]] می‌کرد. ازاین رو، دیده می‌شود که آن [[حضرت]] برای [[حفظ]] [[ارزش]] و [[کرامت]] زنانی که به نوعی ضعیف‌تر از دیگران بودند، مانند [[اسیران]]، [[کنیزان]] و کسانی که از [[طبقه اجتماعی]] پایین‌تری بودند، آنان را [[یاری]] و [[حمایت]] می‌کرد. برای مثال، به [[صفیه]] فرمود در پاسخ به زنانی که وی را با تعبیر «[[زن]] [[یهودی]]» [[تحقیر]] می‌کردند، بگوید: «[[پدر]] من، هارون و عمویم، موسی است»<ref>مغازی، ج۲، ص۶۷۵.</ref>.

[[رسول خدا]] {{صل}} چنان با [[محبت]] و [[نرمی]] با زنانش رفتار می‌کرد که [[خداوند]] وی را به دلیل این رفتار، عتابی دوستانه می‌کند و خطاب به رسولش می‌فرماید: