سوره انسان در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره انسان''' که با نام‌های [[سوره هل اتی]]، [[سوره دهر]] نیز شناخته می‌شود درپی [[نذر]] [[امام علی]] و [[حضرت فاطمه]] {{عم}} برای شفای دو فرزند [[بیمار]] خود نازل شد که هنگام [[افطار]] در سه [[روز]] پیاپی، [[مسکین]] و [[یتیم]] و [[اسیر]] به در خانۀ آنان آمد و ایشان افطار خود را به آنان [[ایثار]] کردند. این واقعه نهایت [[ایمان]]، ایثار و [[اخلاص]] [[امام علی|علی]] {{ع}} را می‌رساند.

[[شیخ مفید]] در [[مسار الشیعه (کتاب)|مسار الشیعه]] و [[سید بن طاووس]] در [[الاقبال (کتاب)|الاقبال]] به نقل از [[شیخ طوسی]] در [[مصباح (کتاب)|مصباح]] و [[محدث قمی]] در [[وقایع الایام (کتاب)|وقایع الایام]] و [[مفاتیح الجنان (کتاب)|مفاتیح الجنان]] [[روز]] بیست و پنجم [[ذیحجه]] را روز نزول [[سوره]] «هل اتی» می‌دانند<ref>مسار الشیعه، ص۴۲؛ مصباح المتهجد، ص۷۶۷؛ الإقبال بالأعمال الحسنة، ج۲، ص۳۷۴؛ وقایع الایام، ص۱۷۸.</ref>. بر اساس [[روایات]] پرشماری که در [[منابع شیعه]] و [[سنی]] آمده است، این سوره در [[شأن اهل بیت]] {{عم}} نازل شده است.

[[علامه امینی]] در [[الغدیر (کتاب)|الغدیر]] سی و چهار نفر از [[دانشمندان اهل سنت]]، از جمله [[اسکافی]]، [[ترمذی]]، [[طبری]]، [[ابن عبدربه]]، [[ابن مردویه]]، [[ثعلبی]]، واحدی، [[زمخشری]] و خوارزمی را نام برده است که این [[شأن نزول]] را گزارش کرده‌اند<ref>الغدیر، ج۳، ص۱۰۷ – ۱۱۱.</ref>. [[امیر مؤمنان]]، علی {{ع}} نیز در چند مورد به [[آیات]] این سوره بر [[فضیلت]] خود [[احتجاج]] کرده است<ref>الاحتجاج، ج۱، ص۱۶۴ - ۱۶۵؛ المیزان، ج۲۰، ص۱۳۴.</ref>. از این‌رو، سوره «هل اتی» همواره از [[فضایل اهل بیت]] {{عم}} به شمار آمده است<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۲۷۲.</ref>.

در شأن نزول مشهور این سوره، از [[ابن عباس]] نقل شده است: حسن و حسین {{عم}} [[بیمار]] شدند. [[پیامبر]] {{صل}} به همراه جمعی به [[عیادت]] آنان آمدند و به [[حضرت علی]] {{ع}} پیشنهاد کردند تا برای شفای [[فرزندان]] خود [[نذری]] کند.

حضرت علی {{ع}} و [[فاطمه]] {{س}} و کنیزشان ([[فضه]]) [[نذر]] کردند که اگر آن دو [[شفا]] یابند سه روز [[روزه]] بگیرند. [[حسنین]] {{ع}} از [[بیماری]] شفا یافتند و آنان روزه گرفتند، در حالی که چیزی در [[خانه]] آنان نبود. حضرت علی {{ع}} از [[شمعون]] خیبری سه صاع جو [[قرض]] گرفت.

فاطمه {{س}} یک صاع آن را آرد کرد و پنج قرص نان پخت. هنگام [[افطار]] سائلی بر در خانه آمد و گفت: [[سلام]] بر شما ای [[خاندان محمد]]! مسکینی [[مسلمان]] هستم، غذایی به من دهید، [[خداوند]] به شما از غذاهای [[بهشتی]] عطا کند! آنان [[مسکین]] را بر خود مقدم داشتند و در آن شب جز آب ننوشیدند.

صبح هنگام [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} دست [[حسنین]] {{عم}} را گرفته و به نزد [[پیامبر]] {{صل}} آورد. پیامبر {{صل}} آنها را [[مشاهده]] کرد که از شدت [[گرسنگی]] می‌لرزیدند. فرمود: مشاهده چنین حالی در شما برای من بسیار دشوار است. سپس برخاست و به [[همراهی]] آنان وارد [[خانه فاطمه]] {{س}} شد. دخترش را دید که در [[محراب]] ایستاده، در حالی که از شدت گرسنگی شکم او به پشت چسبیده و چشم‌هایش به گودی نشسته است.

پیامبر {{صل}} ناراحت شد. در همین هنگام [[جبرئیل]] فرود آمد و گفت: ای محمد، این [[سوره]] را بگیر. [[خداوند]] با چنین خاندانی به تو تهنیت می‌گوید. آن‌گاه سوره«[[هل اتی]]» را بر او خواند<ref>الکشاف، ج۴، ص۶۷۰؛ مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۱۱ - ۶۱۴؛ روح المعانی، مج ۱۶، ج۲۹، ص۲۶۹-۲۷۰.</ref>.

بنا به روایتی در آن روز برای [[اهل بیت]] [[فداکار]] پیامبر {{صل}} غذایی از [[آسمان]] فرود آمد و آن را تا هفت روز تناول کردند<ref>الإقبال بالأعمال الحسنة، ج۲، ص۳۷۶.</ref>. بدین‌گونه [[خداوند سبحان]] از [[ایثار]] و [[از خودگذشتگی]] [[حضرت علی]] {{ع}} و [[خانواده]] بی‌نظیرش تقدیر کرد و [[قلب]] پیامبر {{صل}} را [[تسلا]] بخشید.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۲۷۳.</ref>

روشن است که این [[شأن نزول]] با مدنی بودن این سوره سازگار است؛ زیرا ولادت [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} در [[مدینه]] بوده است<ref>تاریخ طبری، ج۲، ص۲۱۳؛ ترجمة الامام الحسین {{ع}}، ص۲۳۰؛ العدد القویه، ص۲۸.</ref>. بر اساس همین [[روایات]]، [[شیعه]] بر [[نزول]] همه این سوره، یا حداقل بخش نخست آن (تا [[آیه]] ۲۲) در مدینه اتفاق دارد<ref>تفسیر القمی، ج۲، ص۳۹۰؛ التبیان، ج۱۰، ص۲۱۱؛ المیزان، ج۲۰، ص۱۲۱.</ref>. چنان‌که مشهور [[اهل سنت]] نیز آن را مدنی دانسته‌اند<ref>کشف الاسرار، ج۱۰، ص۳۱۶؛ تفسیر قرطبی، ج۱۹، ص۷۷.</ref>.

# در [[حدیثی]] از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} آمده است: {{متن حدیث|مَنْ قَرَأَ سُورَةَ هَلْ أَتَى كَانَ جَزَاؤُهُ عَلَى اللَّهِ جَنَّةً وَ حَرِيراً وَ مَنْ أَدْمَنَ قِرَاءَتَهَا قَوِيَتْ نَفْسَهُ الضَّعِیفَةُ...}}<ref>البرهان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۵۴۳.</ref>؛ کسی که سوره «[[هل اتی]]» را بخواند، [[پاداش]] او بر خدای سبحان [[بهشت]] و لباس‌های [[بهشتی]] است و کسی که به قرائت آن [[مداومت]] کند، نفس [[ضعیف]] او تقویت می‌شود.

# [[امام صادق]] {{ع}} فرموده‌اند: {{متن حدیث|أَنَا ضَامِنٌ لِكُلِّ مَنْ كَانَ مِنْ شِيعَتِنَا إِذَا قَرَأَ فِي صَلَاةِ الْغَدَاةِ مِنْ يَوْمِ الْخَمِيسِ هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنْسَانِ ثُمَّ مَاتَ مِنْ يَوْمِهِ أَوْ لَيْلَتِهِ أَنْ يَدْخُلَ الْجَنَّةَ آمِناً بِغَيْرِ حِسَابٍ عَلَى مَا فِيهِ مِنْ ذُنُوبٍ وَ عُيُوبٍ، وَ لَمْ يَنْشُرِ اللَّهُ لَهُ دِيوَانَ الْحِسَابِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ، وَ لَا يُسْأَلَ مَسْأَلَةَ الْقَبْرِ، وَ إِنْ عَاشَ كَانَ مَحْفُوظاً مَسْتُوراً مَصْرُوفاً عَنْهُ آفَاتُ الدُّنْيَا كُلُّهَا، وَ لَمْ يَتَعَرَّضْ لَهُ شَيْ‌ءٌ مِنْ هَوَامِّ الْأَرْضِ إِلَى الْخَمِيسِ الثَّانِي، إِنْ شَاءَ اللَّهُ}}<ref>الأصول الستة عشر، ص۱۲۳؛ بحار الأنوار، ج۸۲، ص۶۶.</ref>؛ من ضامنم برای هر یک از شیعیانم که در [[نماز صبح]] [[روز]] [[پنجشنبه]] [[سوره انسان]] را بخواند، آن‌گاه اگر در آن شب یا روز بمیرد، با [[امنیت]] و بدون حساب از گناهانی که انجام داده و عیوبی که دارد وارد [[بهشت]] شود، و [[خدای تعالی]] [[دیوان]] [[حسابرسی]] را در [[روز قیامت]] برای او نگشاید، و در [[قبر]] از او پرسشی نشود؛ و اگر زنده بود، در [[حفظ]] و [[امان]] [[الهی]] است و همه آفات [[دنیا]] از او برداشته می‌شود و چیزی از جنبنده‌های زمینی تا پنجشنبه بعد به او آسیبی نرساند.

# در [[سیره امام رضا]] {{ع}} آمده است که آن [[حضرت]] در نماز صبح روز [[دوشنبه]] و پنجشنبه در رکعت اول [[سوره حمد]] و سوره انسان و در رکعت دوم بعد از [[حمد]] [[سوره غاشیه]] را قرائت می‌کردند و می‌فرمودند: {{متن حدیث|فَإِنَّ مَنْ قَرَأَهُمَا فِي صَلَاةِ الْغَدَاةِ يَوْمَ الْإِثْنَيْنِ وَ يَوْمَ الْخَمِيسِ وَقَاهُ اللَّهُ شَرَّ الْيَوْمَيْنِ}}<ref>وسائل الشیعة، ج۶، ص۱۲۲.</ref>؛ هرکس این دو [[سوره]] را در نماز صبح روز دوشنبه و پنجشنبه بخواند، [[خداوند]] او را در این دو روز از [[شر]] و [[بدی]] در امان می‌دارد<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۲۷۵.</ref>.