شد در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[استوار]] ساختن، سخت کردن<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۶۶.</ref>، [[استحکام]] و تقویت کردن<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۲.</ref>. اصل آن "شدَّ" به معنای [[قوّت]] و [[قدرت]] در چیزی<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۱۷۹.</ref> در مقابل [[رخوت]] و [[سستی]]<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۲؛ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۶، ص۲۷.</ref>. | [[استوار]] ساختن، سخت کردن<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۶۶.</ref>، [[استحکام]] و تقویت کردن<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۲.</ref>. اصل آن "شدَّ" به معنای [[قوّت]] و [[قدرت]] در چیزی<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۱۷۹.</ref> در مقابل [[رخوت]] و [[سستی]]<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۲؛ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۶، ص۲۷.</ref>. | ||
{{متن قرآن|وَشَدَدْنَا مُلْكَهُ وَآتَيْنَاهُ الْحِكْمَةَ وَفَصْلَ الْخِطَابِ}}<ref>«و فرمانروایی او را استوار کردیم و به او فرزانگی و گفتار پایانبخش (در داوری) دادیم» سوره ص، آیه ۲۰.</ref>. | {{متن قرآن|وَشَدَدْنَا مُلْكَهُ وَآتَيْنَاهُ الْحِكْمَةَ وَفَصْلَ الْخِطَابِ}}<ref>«و فرمانروایی او را استوار کردیم و به او فرزانگی و گفتار پایانبخش (در داوری) دادیم» سوره ص، آیه ۲۰.</ref>. | ||
از مواردی که [[خداوند]] در اقتدار بخشی و [[استحکام]] [[فرمانروایی]] انبیای خود روی [[زمین]] و به‌طور مستقیم دخالت نموده، [[حکومت]] [[حضرت سلیمان]] و [[داود]]{{ع}} است. در مورد انبیای دیگر نیز [[نصرت الهی]] شامل حال آنان بوده است؛ مانند [[نصرت]] [[حضرت محمد]]{{صل}} در موارد بسیاری از جمله [[یاری رساندن]] ملائک در [[جنگ بدر]] و [[حنین]] یا [[نصرت]] [[حضرت موسی]]{{ع}} در مقابل [[لشکر]] [[فرعون]]؛ امّا در مورد [[حضرت داود]] و [[سلیمان]]{{ع}} بسیاری از امور طبیعی در [[اختیار]] آنان قرار گرفت و پایه‌های [[اقتدار]] [[حاکمیت]] آنان به [[اراده الهی]] مستحکم و [[استوار]] گشت.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۳۶۰-۳۶۱.</ref> | از مواردی که [[خداوند]] در اقتدار بخشی و [[استحکام]] [[فرمانروایی]] انبیای خود روی [[زمین]] و به‌طور مستقیم دخالت نموده، [[حکومت]] [[حضرت سلیمان]] و [[داود]] {{ع}} است. در مورد انبیای دیگر نیز [[نصرت الهی]] شامل حال آنان بوده است؛ مانند [[نصرت]] [[حضرت محمد]] {{صل}} در موارد بسیاری از جمله [[یاری رساندن]] ملائک در [[جنگ بدر]] و [[حنین]] یا [[نصرت]] [[حضرت موسی]] {{ع}} در مقابل [[لشکر]] [[فرعون]]؛ امّا در مورد [[حضرت داود]] و [[سلیمان]] {{ع}} بسیاری از امور طبیعی در [[اختیار]] آنان قرار گرفت و پایه‌های [[اقتدار]] [[حاکمیت]] آنان به [[اراده الهی]] مستحکم و [[استوار]] گشت.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۳۶۰-۳۶۱.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||