طشت‌گذاری: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

'''طشت‌گذاری''' [[مراسم]] سنّتی در [[عزاداری]] ایّام [[عاشورا]] که عمدتا در شهرستان [[اردبیل]] برگزار می‌‌شود و طشت‌های آب را در [[مساجد]] و حسینیّه‌‌ها می‌‌آورند و رمزی از "[[فرات]]" است. "... نشانه‌‌ها و مظاهری که نمایندۀ محیط خاصّ است، مثل وجود طشت آب و چند ساقۀ گیاه، به نشانۀ رودخانه و نخلستان..."<ref>فصلنامه هنر، شماره ۲، ص۱۶۳؛ مقاله «پژوهشی در تعزیه».</ref>. این نشان می‌‌دهد که در تعزیۀ [[عاشورا]]، استفاده از سمبل‌ها رواج داشته و دارد. در توضیح بیشتر این [[سنّت]] مرسوم در [[اردبیل]]، در مطبوعات نوشتند: "این [[مراسم]] از سه روز مانده به [[محرّم]] در [[مسجد]] جامع، [[مسجد]] اعظم و سپس در [[مساجد]] دیگر [[اجرا]] می‌‌شود. طشت‌ها را بالای سر‌ها می‌‌گیرند و [[مسجد]] را دور می‌‌زنند، سپس در داخل آنها آب می‌‌ریزند. [[مردم]] [[دست]] به طشت و آب آن می‌‌زنند و نوعی [[بیعت با امام]] [[حسین]] {{ع}} است و [[حمایت]] از [[عباس]] {{ع}}. آب طشت‌ها را [[مردم]] در شیشه‌هایی برای [[شفا]] و تبرّک بر می‌‌دارند.

این [[سنّت]] از حادثۀ جوانمردانۀ آب دادن [[امام حسین]] {{ع}} به [[سپاه حرّ]] در روز ۲۷ ذی‌حجّه گرفته شده که آب مشک‌ها را در طشت‌ها ریختند و تمام [[لشکر]] [[حرّ]] و اسبان آنها را [[سیراب]] کردند. این [[سنّت]] سمبولیک، تأسّی از [[اقدام]] [[سالار شهیدان]] است"<ref>روزنامه «رسالت» (۷۲/۴/۳)، ص۵ گزارش «شوق کربلا».</ref>. به این [[مراسم]]، "طشت گردانی" هم می‌‌گویند<ref>گزارشی از این مراسم در اردبیل، در کیهان (۷۳/۴/۲)، ص۱۷ چاپ شده است.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۹۴.</ref>.