عوامل کفر در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* مراد، آن دسته از عواملی است که [[انسان]] را به [[کفر]] و بی‌ایمانی می‌کشانند. مهم‌ترین آنها عبارت‌اند از:

# '''[[جهل]]:''' می‌توان [[جهل]] را مهم‌ترین عامل [[کفر]] دانست؛ زیرا بدون [[آگاهی]]، [[ایمان]] پدید نمی‌آید. [[جهل]] مانعی است بزرگ بر سر راه [[ایمان]]. شخص [[جاهل]]، نه تنها خود به [[ایمان]] راه نمی‌یابد که گاه دیگران را نیز از آن [[محروم]] می‌سازد. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: "بلکه آنان چیزی را [[تکذیب]] کردند که از آن [[آگاهی]] نداشتند ..."<ref>{{متن قرآن|بَلْ كَذَّبُواْ بِمَا لَمْ يُحِيطُواْ بِعِلْمِهِ وَلَمَّا يَأْتِهِمْ تَأْوِيلُهُ كَذَلِكَ كَذَّبَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الظَّالِمِينَ }}؛ سوره یونس، آیه ۳۹.</ref>. این [[آیه]]، به صراحت [[جهل]] [[کافران]] را [[مانع]] [[ایمان]] می‌شمارد و این [[جهالت]] یا به مبدأ و [[معاد]] و [[اصول دین]] است و یا به [[اسرار]] [[احکام]] و دیگر [[معارف]] [[دین]]<ref>تفسیر نمونه، ۸/ ۲۹۷- ۲۹۵.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 347.</ref>.

# '''[[غفلت]]:''' بسیاری از [[انسان‌ها]] بر اثر [[غفلت]]، از [[ایمان]] [[محروم]] می‌مانند و به [[کفر]] و [[الحاد]] می لغزند. [[قرآن کریم]] نیز در آیاتی از این [[حقیقت]] پرده برداشته است<ref>{{متن قرآن|سَأَصْرِفُ عَنْ آيَاتِيَ الَّذِينَ يَتَكَبَّرُونَ فِي الأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَإِن يَرَوْا كُلَّ آيَةٍ لاَّ يُؤْمِنُواْ بِهَا وَإِن يَرَوْا سَبِيلَ الرُّشْدِ لاَ يَتَّخِذُوهُ سَبِيلاً وَإِن يَرَوْا سَبِيلَ الْغَيِّ يَتَّخِذُوهُ سَبِيلاً ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُواْ بِآيَاتِنَا وَكَانُواْ عَنْهَا غَافِلِينَ}}؛ سوره اعراف، آیه ۱۴۶؛ {{متن قرآن|اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِي غَفْلَةٍ مُّعْرِضُونَ}}؛ سوره انبیاء، آیه ۱.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 347.</ref>.

# '''[[استکبار]]:''' نخستین نمونه [[استکبار]]، در [[شیطان]] نمود یافت و او را به وادی [[کفر]] کشاند و [[قرآن]] بارها از این موضوع سخن گفته است<ref>{{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُواْ لآدَمَ فَسَجَدُواْ إِلاَّ إِبْلِيسَ أَبَى وَاسْتَكْبَرَ وَكَانَ مِنَ الْكَافِرِينَ }}؛ سوره بقره، آیه ۳۴؛ {{متن قرآن| فَسَجَدَ الْمَلائِكَةُ كُلُّهُمْ أَجْمَعُونَ}}؛سوره ص، آیه 73؛ {{متن قرآن|قَالَ أَنَا خَيْرٌ مِّنْهُ خَلَقْتَنِي مِن نَّارٍ وَخَلَقْتَهُ مِن طِينٍ}}؛ آیه 76؛ {{متن قرآن|فَسَجَدَ الْمَلائِكَةُ كُلُّهُمْ أَجْمَعُونَ إِلاَّ إِبْلِيسَ أَبَى أَن يَكُونَ مَعَ السَّاجِدِينَ قَالَ يَا إِبْلِيسُ مَا لَكَ أَلاَّ تَكُونَ مَعَ السَّاجِدِينَ قَالَ لَمْ أَكُن لِّأَسْجُدَ لِبَشَرٍ خَلَقْتَهُ مِن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ }}؛ سوره حجر، آیه ۳۳- ۳۰.</ref>. [[فرعون]] و [[پیروان]] او نیز [[استکبار]] ورزیدند و هر چند به وجود [[خدا]] [[یقین]] داشتند، [[حقانیت]] [[موسی]] را نپذیرفتند و بدو [[ایمان]] نیاوردند<ref>وَجَحَدُوا بِهَا وَاسْتَيْقَنَتْهَا أَنفُسُهُمْ ظُلْمًا وَعُلُوًّا فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ؛ سوره نمل، آیه ۱۴.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 347.</ref>.

# '''[[دنیاطلبی]]:''' حب [[دنیا]] و [[فریفتگی]] به [[ظواهر]] [[دنیوی]]، از عوامل مهم [[کفر]] است. آنان که شیفته [[مقامات]] [[دنیایی]] و لذاید خاکی‌اند، به [[حقیقت]] [[ایمان]] راه نمی‌یابند<ref>{{متن قرآن|قُلْ إِن كَانَتْ لَكُمُ الدَّارُ الآخِرَةُ عِندَ اللَّهِ خَالِصَةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ الْمَوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ وَلَن يَتَمَنَّوْهُ أَبَدًا بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ}}؛ سوره بقره، آیه ۹۴ و ۹۵.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 347.</ref>.

# [[گناه]]: اگر [[گناه]] با پای‌فشاری همراه گردد و [[توبه]] و [[پشیمانی]] در پی نیاورد، موجب [[کفر]] و [[الحاد]] می‌شود<ref>{{متن قرآن|وَمَا يُكَذِّبُ بِهِ إِلاَّ كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الأَوَّلِينَ كَلاَّ بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِم مَّا كَانُوا يَكْسِبُونَ}}؛ سوره مطففین، آیه ۱۴/ ۱۲؛ دوم/ ۱۰.</ref>. در [[روایت]] آمده است که از [[امام موسی بن جعفر]] {{ع}} پرسیدند: "آیا [[گناهان کبیره]] [[ایمان]] را از [[آدمی]] می‌گیرند؟" فرمود: "آری و [[گناهان]] دیگر نیز". همچنین از [[رسول خدا]] {{صل}} [[نقل]] است که فرمود: "زناکار به حال [[ایمان]] زنا نمی‌کند و سارق به حال [[ایمان]] به دزدی نمی‌رود"<ref>بحارالانوار، ۶۳ و ۶۴.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 348.</ref>.