نیایش پنجاه و چهارم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[نیایش]] آن [[حضرت]] است به هنگام درخواست از میان بردن [[غم]] و [[اندوه]].

[[شادی]] [[قلب]] و انبساط خاطر باعث [[نشاط]] [[انسان]] شده و به او [[انگیزه]] تلاش و فعالیت و [[خدمت]] و [[عبادت]] می‌دهد. اما غم و اندوه [[روح]] را فرسوده کرده و [[جسم]] را از چالاکی می‌اندازد.

به ما سفارش شده است که هنگام [[حزن]] و اندوه و غم این [[آیه]] را بخوانیم: {{متن قرآن|لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ * فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّيْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَكَذَلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ}}<ref>«هیچ خدایی جز تو نیست، پاکا که تویی، بی‌گمان من از ستمکاران بوده‌ام * آنگاه او را پاسخ گفتیم و او را از اندوه رهاندیم و بدین‌گونه مؤمنان را می‌رهانیم» سوره انبیاء، آیه ۸۷-۸۸.</ref>.

{{متن حدیث|يَا فَارِجَ‏ الْهَمِّ، وَ كَاشِفَ الْغَمِّ، يَا رَحْمَانَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ رَحِيمَهُمَا، صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ افْرُجْ هَمِّي، وَ اكْشِفْ غَمِّي‏...}}؛ «ای از میان‌برنده غم‌ها و ای زداینده اندوهان. ای [[بخشاینده]] در [[دنیا]] و [[آخرت]] و ای رحمت‌آورنده بر [[بندگان]] خود، هم در این سرای و هم در آن سرای. بر [[محمد و خاندان او]] [[درود]] بفرست و غمم از [[جان]] بردار و اندوهم از دل بزدای. ای خدای یگانه، ای [[خدای یکتا]]، ای خدایی که در نیازمندی‌ها به تو [[پناه]] آوردند، ای خداوندی که نزاده‌ای و زاده نشده‌ای و تو را [[همسر]] و همتایی نیست. مرا از [[گناهان]] نگه‌دار و پاکیزه‌ام گردان و بلیّه از من دور نمای [در اینجا آیة‌الکرسی و معوّذتین و قل هو [[الله]] [[احد]] را بخوان].

بار خدایا، چونان کسی که نیازمندی‌اش به [[غایت]] رسیده و نیرویش به ضعف‌گراییده و گناهانش افزون شده، چونان کسی که [[حاجت]] خویش را فریادرسی نمی‌یابد و ناتوانی‌اش را نیروبخشنده‌ای و گناهانش را آمرزنده‌ای جز تو نیست، از تو می‌خواهم، ای صاحب جلالت واکرام، که مرا به کاری واداری که هرکس چنان کند [[محبوب]] تو شود، و حق‌الیقینی [[عطا]] کنی که هر کس در طریق [[مشیت]] تو بدان [[مقام]] فرا رود، به پاداشی [[نیکو]] رسد.