نیایش پنجاه و چهارم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[نیایش]] [[امام سجاد]] {{ع}} است به هنگام درخواست از میان بردن [[غم]] و [[اندوه]]. [[شادی]] [[قلب]] و انبساط خاطر باعث [[نشاط]] [[انسان]] شده و به او [[انگیزه]] تلاش و فعالیت و [[خدمت]] و [[عبادت]] می‌دهد. اما غم و اندوه [[روح]] را فرسوده کرده و [[جسم]] را از چالاکی می‌اندازد. از [[حضرت مسیح]] {{ع}} [[نقل]] است: «غم و اندوه جسم را [[بیمار]] می‌کند»<ref>امالی صدوق، ص۵۴۳.</ref>. از آنجا که [[دل]] [[آفریده]] خداست، «تنها به [[یاد خدا]] آرام می‌گیرد»<ref>{{متن قرآن|أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ}} «آگاه باشید! با یاد خداوند دل‌ها آرام می‌یابد» سوره رعد، آیه ۲۸.</ref> و «غم و اندوه در سایه [[محبت خدا]] و [[دوستی]] وی رخت بر می‌بندد»<ref>{{متن قرآن|أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}} «آگاه باشید که دوستان خداوند نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌شوند» سوره یونس، آیه ۶۲.</ref>.

[[امام]] [[زین العابدین]] {{ع}} نیز هنگام [[هجوم]] غم و اندوه‌ها این‌گونه دست به دامن کبریائی [[خدا]] می‌زند و مکرر بزرگی‌های خدا و ضعف‌های خود را شمارش می‌کند: {{متن حدیث|يَا فَارِجَ‏ الْهَمِّ، وَ كَاشِفَ الْغَمِّ، يَا رَحْمَانَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ رَحِيمَهُمَا، صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ افْرُجْ هَمِّي، وَ اكْشِفْ غَمِّي‏...}}؛ «ای از میان‌برنده غم‌ها و ای زداینده اندوهان. ای [[بخشاینده]] در [[دنیا]] و [[آخرت]] و ای رحمت‌آورنده بر [[بندگان]] خود، هم در این سرای و هم در آن سرای. بر [[محمد و خاندان او]] [[درود]] بفرست و غمم از [[جان]] بردار و اندوهم از دل بزدای. ای خدای یگانه، ای [[خدای یکتا]]، ای خدایی که در نیازمندی‌ها به تو [[پناه]] آوردند، ای خداوندی که نزاده‌ای و زاده نشده‌ای و تو را [[همسر]] و همتایی نیست. مرا از [[گناهان]] نگه‌دار و پاکیزه‌ام گردان و بلیّه از من دور نمای [در اینجا آیة‌الکرسی و معوّذتین و قل هو [[الله]] [[احد]] را بخوان]. بار خدایا، چونان کسی که نیازمندی‌اش به [[غایت]] رسیده و نیرویش به ضعف‌گراییده و گناهانش افزون شده، چونان کسی که [[حاجت]] خویش را فریادرسی نمی‌یابد و ناتوانی‌اش را نیروبخشنده‌ای و گناهانش را آمرزنده‌ای جز تو نیست، از تو می‌خواهم، ای صاحب جلالت واکرام، که مرا به کاری واداری که هرکس چنان کند [[محبوب]] تو شود، و حق‌الیقینی [[عطا]] کنی که هر کس در طریق [[مشیت]] تو بدان [[مقام]] فرا رود، به پاداشی [[نیکو]] رسد.

بار خدایا، بر [[محمد و خاندان او]] [[درود]] بفرست و مرا بر [[صدق]] و [[راستی]] بمیران و نیاز من از [[دنیا]] ببر و رغبت مرا به آن‌چه در نزد توست [[شوق]] لقای خود قرار ده و مرا روزی ساز [[توکل]] به خودت را از سر صدق. بار خدایا، از تو می‌خواهم [[سرنوشت]] [[نیکی]] را که در گذشته برای من رقم زده شده است؛ و به تو پناه می‌آورم از سرنوشت [[بدی]] که برای من رقم زده شده است.. از تو می‌خواهم [[خوف]] و [[خشیت]] [[عابدان]] را به من ارزانی داری و [[عبادت]] خاشعان را، و [[یقین]] متوکلان را و توکل [[مؤمنان]] را».

در پایان [[حضرت]] به [[وظائف]] خود [[فکر]] می‌کند و از [[خداوند]] [[انگیزه]] رسیدن به قله‌های کمال را می‌طلبد و به همه ما می‌آموزد که با [[توکل بر خدا]] پرده‌های [[غم]] و [[غصه]] را کنار بزنیم و به قله‌های [[سعادت]] [[امید]] ببندیم: «بار خدایا، مرا برانگیز که بدان رغبت از تو چیزی خواهم که اولیای تو از تو می‌خواهند، و از تو چنان ترسم که اولیای تو از تو می‌ترسند. مرا در [[راه]] رضای خود چنان به کار دار که چیزی از [[وظایف دینی]] تو را از [[بیم]] هیچ‌یک از آفریدگانت فرو نگذارم. بارخدایا، این [[حاجت]] من است. پس رغبت مرا برای رسیدن به آن [[عظیم]] گردان و عذر من در این درخواست بپذیر و [[حجت]] مرا در آن بر زبانم نه و جسمم را در آن [[عافیت]] [[عطا]] کن. بار خدایا، هرکس که [[اعتماد]] و امیدی به‌جز تو داشته باشد، داشته باشد! اما اعتماد و [[امید]] من در تمام احوال به توست. پس مقدّر ساز برای من هرچه را که پایانی بهتر دارد، و مرا از فتنه‌های [[گمراه‌کننده]] وا رهان؛ به [[رحمت]] خود ای [[مهربان‌ترین]] مهربانان». {{متن حدیث|وَ صَلَّى‏ اللَّهُ‏ عَلَى‏ سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ رَسُولِ‏ اللَّهِ‏ الْمُصْطَفَى وَ عَلَى آلِهِ الطَّاهِرِينَ}}<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.</ref>.<ref>[[سید جواد بهشتی|بهشتی، سید جواد]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «نیایش پنجاه و چهارم»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۵۱۹.</ref>

[[رده:صحیفه سجادیه]]