یتیم در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

== [[یتیم‌نوازی]] ==

در چنین هنگامه‌ای، [[چشم]] کنجکاو و پرمهر [[رسول خدا]] {{صل}} به [[کودکی]] افتاد که [[جامه]] کهنه و پاره‌ای پوشیده و با قیافه‌ای [[اندوهگین]] و دلی پر از [[آرزو]] ایستاده بود و به بچه‌هایی که به مجلس جشن آمده بودند، نگاه می‌کرد. همین که [[پیامبر]] او را دید، دانست که کودکی [[یتیم]] است. [[رسول اکرم]] {{صل}} به طرف آن [[کودک]] رفت و با لبخند شیرینی فرمود: امروز من می‌خواهم پدر شما باشم! پس کودک را از [[زمین]] بلند کرد و در آغوش گرفت و او را بسیار نوازش کرد. کودک از این [[محبت]] پدرانه خوشحال شد، تبسمی بر لبانش نقش بست و همراه پیامبر، وارد میدان جشن عمومی شد<ref>سعیدی، داستان‌هایی از زندگی پیغمبر، ص۱۲۳.</ref>.

همچنین آورده‌اند: زمانی که خبر [[شهادت]] [[جعفر بن ابی طالب]] به [[مدینه]] رسید، رسول اکرم {{صل}} به [[خانه]] جعفر آمد و به [[همسر]] او [[اسماء بنت عمیس]] فرمود: کودکان جعفر را بیاور. وقتی [[اسماء]] [[کودکان یتیم]] جعفر را نزد پیامبر آورد، [[حضرت]] آنان را در آغوش گرفت و به آنها بسیار محبت کرد. عبدالله پسر جعفر می‌گوید: خوب به خاطر دارم روزی را که پیامبر نزد [[مادر]] آمد و خبر [[مرگ]] پدرم را به او داد و دست محبت بر سر من و برادرم کشید<ref>بحارالانوار، ج۱۸، ص۲۱۲.</ref>.

در خبر دیگری نیز آمده است: [[کودک]] [[یتیمی]] نزد [[رسول اکرم]] {{صل}} آمد و عرض کرد: پدرم از [[دنیا]] رفته و مادرم تنگ دست و [[فقیر]] است. خواهرم شوهر و [[سرپرستی]] ندارد. از چیزهایی که [[خدا]] به شما [[عنایت]] فرموده است، به من [[اطعام]] کن تا [[خدای تعالی]] [[خشنود]] گردد. [[پیامبر]] تحت تأثیر سخنان کودک قرار گرفت و به او فرمود: چقدر [[نیکو]] سخن می‌گویی! پس به [[بلال حبشی]] فرمود: با [[شتاب]] به حجره‌های [[همسران]] من برو و ببین اگر غذایی هست، با خود بیاور. [[بلال]] رفت و به جست وجو پرداخت و ۲۱ دانه خرما یافت و به [[خدمت]] پیامبر آورد. [[حضرت]] خرماها را به سه قسمت تقسیم کرد. هفت عدد آن را به کودک [[یتیم]] داد و فرمود: بقیه را بگیر. نصف آن را به مادرت بده و نصف دیگر را به خواهرت. کودک یتیم درحالی که خوشحال و خندان بود، به طرف [[خانه]] خود حرکت کرد.

پیامبر به معاذ فرمود: ای معاذ! کار تو را دیدم. بدان که هرکس یتیمی را سرپرستی کند و دست نوازش بر سر او بکشد، خداوند به هر تار مویی که از زیر دستش می‌گذرد، [[پاداش]] نیکویی به او می‌دهد و گناهی از [[گناهان]] او را محو می‌کند و بر درجه و [[مقام]] او می‌افزاید<ref>ترجمه تفسیر مجمع البیان، ج۲۷، ص۱۴۷.</ref>.