شهرت: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'خداوند عزیز' به 'خداوند عزیز'
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
جز (جایگزینی متن - 'خداوند عزیز' به 'خداوند عزیز') |
||
خط ۲: | خط ۲: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[شهرت]] به معنای بلند آوازگی و سرشناس بودن و خلاف [[گمنامی]] است. اگر شهرت و خوشنامی [[انسان]] نتیجه [[خلوص]] او در [[بندگی]] و انجام [[اعمال صالح]] باشد، امری مطلوب است و زمینه خدمترسانی بیشتر [[فرد]] را فراهم میکند. از اینرو [[خداوند | [[شهرت]] به معنای بلند آوازگی و سرشناس بودن و خلاف [[گمنامی]] است. اگر شهرت و خوشنامی [[انسان]] نتیجه [[خلوص]] او در [[بندگی]] و انجام [[اعمال صالح]] باشد، امری مطلوب است و زمینه خدمترسانی بیشتر [[فرد]] را فراهم میکند. از اینرو [[خداوند عزیز]]، [[رسول]] گرامی {{صل}} را بلند آوازه کرده است. {{متن قرآن|وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ}}<ref>«و آوازهات را بلند گرداندیم» سوره انشراح، آیه ۴.</ref>. [[امام سجاد]] {{ع}} عرض میکند: بار خدایا! مرا در برابر خودت [[فروتن]] و در نزد بندگانت عزیز دار<ref>نیایش چهلوهفتم.</ref>. شهرتی که در پرتو [[اطاعت]] از دستورهای خداوند به دست آید، عزتدهنده و تعالیبخش است: «[همه افراد عزتمند] در پرتو [[عنایت]] تو، از [[ذلّت]] به [[عزت]] رسیدهاند»<ref>نیایش بیستوپنجم.</ref>. شهرت مطلوب فقط در اثر [[عبودیت]] [[راستین]] خداوند حاصل میشود: عزیز کسی است که از [[پرستش]] تو عزت یافته باشد<ref>نیایش سیوپنجم.</ref>. «[[بنده]] [[مخلص]] [[خدا]]، حتی اگر از همه جا رانده شود، در بارگاه خداوند پذیرفته میشود»<ref>نیایش چهلوششم.</ref>. | ||
اما همه افراد [[انسانی]] ظرفیت شهرت و خوشنامی را ندارند و ممکن است گرفتار صفت [[خودبرتربینی]] و [[غرور]] شوند. از اینرو برخی افراد در گمنامی بهتر میتوانند به [[رشد]] خویش و [[جامعه]] خویش کمک کنند. از اینرو در عین اینکه باید در بین [[مردم]] عزیز و خوشنام باشیم [[امام]] به ما میآموزد که خود را پیش خدا همواره [[خوار]] و حقیر بدانیم: به همان اندازه که مرا در نظر مردم فرا میبری، در نفس خود فرود آور و هرگاه مرا در آشکارا عزت میدهی در [[نهان]] خوار گردان<ref>نیایش بیستم.</ref>. | اما همه افراد [[انسانی]] ظرفیت شهرت و خوشنامی را ندارند و ممکن است گرفتار صفت [[خودبرتربینی]] و [[غرور]] شوند. از اینرو برخی افراد در گمنامی بهتر میتوانند به [[رشد]] خویش و [[جامعه]] خویش کمک کنند. از اینرو در عین اینکه باید در بین [[مردم]] عزیز و خوشنام باشیم [[امام]] به ما میآموزد که خود را پیش خدا همواره [[خوار]] و حقیر بدانیم: به همان اندازه که مرا در نظر مردم فرا میبری، در نفس خود فرود آور و هرگاه مرا در آشکارا عزت میدهی در [[نهان]] خوار گردان<ref>نیایش بیستم.</ref>. |