آیه مودت در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها
←مقدمه
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
(←مقدمه) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
==[[نقل احادیث]]== | |||
[[ابن عباس]] می‌گوید: | |||
{{متن حدیث|لَمَّا نَزَلَتْ {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>«بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref> قَالُوا: يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَنْ قَرَابَتُكَ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ وَجَبَتْ عَلَيْنَا مَوَدَّتُهُمْ قَالَ: عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ ابْنَاهُمَا}}<ref>طبرانی، المعجم الکبیر، ج۳، ص۴۷، حدیث ۲۶۴۱؛ ابن حنبل، فضائل الصحابة، ج۲، ص۴۶۹، حدیث ۱۱۴۱؛ علی بن ابوبکر هیثمی، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، ج۹، ص۱۶۸، حدیث ۱۴۹۷۸.</ref>. | |||
بعد از [[نزول آیه]] {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}، عرض شد: ای [[رسول خدا]]! [[خویشاوندان]] نزدیک تو چه کسانی هستند که [[مودت]] آنها بر ما [[واجب]] است؟ حضرت فرمود: «علی و [[فاطمه]] و دو فرزند آن دو{{عم}}». | |||
[[طبری]] به سندش از ابی الدیلم نقل می‌کند: هنگامی که [[علی بن الحسین]]{{ع}} را به اسیری آورده و کنار دروازه [[شام]] نگه داشته شد. مردی از [[اهل شام]] ایستاد و خطاب به [[حضرت]] عرض کرد: [[حمد]] خدای را که شما را به [[قتل]] رسانده و ریشه‌کن نموده و [[فتنه‌گران]] را نابود کرد. | |||
علی بن الحسین{{ع}} به او فرمود: آیا [[قرآن]] خوانده‌ای؟ عرض کرد: آری. | |||
فرمود: آیا [[آل]] حم را خوانده‌ای؟ عرض کرد: قرآن را خوانده‌ام، ولی آل حم را نخوانده‌ام. | |||
حضرت فرمود: آیا این [[آیه]] را نخوانده‌ای: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} عرض کرد: آیا شما همان [[ذوی القربی]] هستید؟ حضرت فرمود: آری.<ref>{{متن حدیث|لَمَّا جِي‌ءَ بِعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ{{ع}} أَسِيراً فَأُقِيمَ عَلَى دَرَجِ دِمَشْقَ قَامَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي قَتَلَكُمْ وَ اسْتَأْصَلَكُمْ وَ قَطَعَ قَرْنَ الْفِتْنَةِ. | |||
فَقَالَ لَهُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ{{ع}} أَ قَرَأْتَ الْقُرْآنَ قَالَ نَعَمْ. | |||
قَالَ قَرَأْتَ آلَ حم قَالَ نَعَمْ قَالَ قَرَأْتَ الْقُرْآنَ وَ لَمْ أَقْرَأْ آلَ حم. | |||
قَالَ قَرَأْتَ {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} قَالَ أَ أَنْتُمْ هُمْ قَالَ نَعَمْ}}؛ طبری، جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج۲۵، ص۱۶.</ref>. | |||
[[حاکم نیشابوری]] به سندش نقل می‌کند: هنگامی که علی{{ع}} را کشتند، [[حسن بن علی]]{{ع}} برای [[مردم]] [[خطبه]] خواند؛ پس از [[حمد]] و [[ثنای الهی]] فرمود: «امشب مردی از میان شما رفت که از پیشینیان کسی در عمل از او [[سبقت]] نگرفته و از آیندگان کسی به او نرسد، [[رسول خدا]]{{صل}} همواره [[پرچم]] خود را به او می‌داد و او [[مبارزه]] می‌کرد، در حالی که [[جبرئیل]] از طرف راست و [[میکائیل]] از سمت چپ او را [[همراهی]] می‌کردند، پس برنمی‌گشت تا اینکه [[خداوند]] [[پیروزی]] را نصیب او می‌ساخت و او در روی [[زمین]] زر و سیمی به جا نگذاشت، به جز هفت صد درهم که از عطایای او زیاد آمده بود و می‌خواست با آن خدمتکاری برای خانواده‌اش بخرد». سپس فرمود: ای مردم هر که مرا می‌شناسد که می‌شناسد و هر که نمی‌شناسد، منم حسن بن علی و منم پسر [[پیامبر]]{{صل}} و منم فرزند [[وصی پیامبر]] و منم فرزند [[بشارت دهنده]]، منم فرزند [[بیم دهنده]]، منم پسر آن‌که به [[اذن خدا]] مردم را به سوی [[خدا]] فراخواند، منم پسر چراغ تابان و منم از جمله [[اهل بیتی]] که «خداوند [[پلیدی]] و [[گناه]] را از ایشان دور کرده و آنان را به طور کامل [[پاک]] و [[پاکیزه]] ساخته است». و منم از جمله آن اهل بیتی که [[دوستی]] ایشان را بر هر [[مسلمانی]] فرض و [[واجب]] نموده و به پیامبر{{صل}} فرموده است: «بگو: از شما [در برابر [[ابلاغ]] رسالتم] هیچ پاداشی جز [[مودت]] [[نزدیکان]] را نمی‌خواهم و هر کس کار [[نیکی]] کند، بر نیکی‌اش می‌افزاییم»، پس کسب [[حسنه]] دوستی ما [[اهل بیت]] است.<ref>{{متن حدیث|خَطَبَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ النَّاسَ حِينَ قُتِلَ عَلِيٌّ فَحَمِدَ اللَّهَ وَأَثْنَى عَلَيْهِ، ثُمَّ قَالَ: «لَقَدْ قُبِضَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةَ رَجُلٌ لَا يَسْبِقُهُ الْأَوَّلُونَ بِعَمَلٍ وَلَا يُدْرِكُهُ الْآخِرُونَ، وَقَدْ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} يُعْطِيهِ رَايَتَهُ فَيُقَاتِلُ وَجِبْرِيلُ عَنْ يَمِينِهِ وَمِيكَائِيلُ عَنْ يَسَارِهِ، فَمَا يَرْجِعُ حَتَّى يَفْتَحَ اللَّهُ عَلَيْهِ، وَمَا تَرَكَ عَلَى أَهْلِ الْأَرْضِ صَفْرَاءَ وَلَا بَيْضَاءَ إِلَّا سَبْعَ مِائَةِ دِرْهَمٍ فَضَلَتْ مِنْ عَطَايَاهُ أَرَادَ أَنْ يَبْتَاعَ بِهَا خَادِمًا لِأَهْلِهِ»، ثُمَّ قَالَ: " أَيُّهَا النَّاسُ مَنْ عَرَفَنِي فَقَدْ عَرَفَنِي وَمَنْ لَمْ يَعْرِفْنِي فَأَنَا الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ، وَأَنَا ابْنُ النَّبِيِّ، وَأَنَا ابْنُ الْوَصِيِّ، وَأَنَا ابْنُ الْبَشِيرِ، وَأَنَا ابْنُ النَّذِيرِ، وَأَنَا ابْنُ الدَّاعِي إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ، وَأَنَا ابْنُ السِّرَاجِ الْمُنِيرِ، وَأَنَا مِنْ أَهْلِ الْبَيْتِ الَّذِي كَانَ جِبْرِيلُ يَنْزِلُ إِلَيْنَا وَيَصْعَدُ مِنْ عِنْدِنَا، وَأَنَا مِنْ أَهْلِ الْبَيْتِ الَّذِي أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَطَهَّرَهُمْ تَطْهِيرًا، وَأَنَا مِنْ أَهْلِ الْبَيْتِ الَّذِي افْتَرَضَ اللَّهُ مَوَدَّتَهُمْ عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ فَقَالَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى لِنَبِيِّهِ{{صل}}: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا}} «این همان است که خداوند (آن را) به بندگانی از خویش که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند مژده می‌دهد بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را و هر کس کاری نیک انجام دهد برای او در آن پاداشی نیک بیفزاییم که خداوند آمرزنده‌ای سپاس‌پذیر است» سوره شوری، آیه ۲۳. فَاقْتِرَافُ الْحَسَنَةِ مَوَدَّتُنَا أَهْلَ الْبَيْتِ}}؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۸۸، حدیث ۴۸۰۲.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۲۵۹.</ref> | |||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||