سیره نظامی امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون [[شک]]، کفر و شرک، موانع اصلی بازدارندگی انسان از حرکت به سوی کمال و [[تربیت]] و [[رشد معنوی]] و مادی است و در [[منطق قرآن کریم]]، زدایش این موانع، هدف اصلی از تجویز جنگ است.

== برچیدن بساط کفر ==

با [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} هر آنچه مایه [[اقتدار]] و قدرت و [[دولت]] برای [[اهل باطل]] شمرده می‌شد، از بین می‌رود و [[دین اسلام]] و [[نظام ولایی]] [[امامت]] جایگزین می‌گردد. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "هنگامی که [[قائم]] {{ع}} [[ظهور]] و قیام کند، هر دولت باطلی از بین می‌رود"<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ الْقَائِمُ {{ع}} ذَهَبَتْ دَوْلَةُ الْبَاطِلِ‌}}؛ الکافی، ج۸، ص۲۷۸.</ref>.

== [[قاطعیت]] در [[سیره]] جهادی حضرت ==

بیشتر جنگ‌های حضرت در [[عراق]] و [[شامات]]، با [[لشکریان]] [[سفیانی]] است. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "هنگامی که سفیانی متوجّه می‌شود که [[حضرت قائم]] {{ع}} از سمت کوفه به سوی او می‌آید... ، فردای آن [[روز]] به [[جنگ]] با حضرت می‌پردازد که تمام روز طول روز می‌کشد. [[خداوند]] حضرت قائم {{ع}} و یارانش را [[قدرت]] داده و [[یاری]] می‌نماید، تا آن‌که تمامی [[دشمنان]] را می‌کشند و نابود می‌سازند؛ تا آنجا که اگر یکی از آنان پشت سنگ یا درختی پنهان شود، سنگ و درخت به زبان آمده و به [[سپاه امام]] می‌گویند: «ای [[مؤمن]]! کافری پشت من پنهان شده، او را بکش! و او هم آن [[کافر]] را می‌کشد، تا جایی که درندگان و پرندگان از گوشت آنان [[سیر]] می‌شوند"<ref>{{متن حدیث|إِذَا بَلَغَ السُّفْيَانِيَ أَنَّ الْقَائِمَ قَدْ تَوَجَّهَ إِلَيْهِ مِنْ نَاحِيَةِ الْكُوفَةِ يَتَجَرَّدُ بِخَيْلِهِ حَتَّى يَلْقَى الْقَائِمَ... ثُمَّ يُصْبِحُونَ لِلْقَائِمِ {{ع}} بِالْحَرْبِ فَيَقْتَتِلُونَ يَوْمَهُمْ ذَلِكَ ثُمَّ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى يَمْنَحُ الْقَائِمَ وَ أَصْحَابَهُ أَكْتَافَهُمْ فَيَقْتُلُونَهُمْ حَتَّى يُفْنُوهُمْ حَتَّى إِنَّ الرَّجُلَ يَخْتَفِي فِي الشَّجَرَةِ وَ الْحَجَرَةِ فَتَقُولُ الشَّجَرَةُ وَ الْحَجَرَةُ يَا مُؤْمِنُ هَذَا رَجُلٌ كَافِرٌ فَاقْتُلْهُ فَيَقْتُلُهُ قَالَ فَتَشْبَعُ السِّبَاعُ وَ الطُّيُورُ مِنْ لُحُومِهِمْ فَيُقِيمُ بِهَا الْقَائِمُ {{ع}} مَا شَاءَ}}؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۸۸؛ معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳، ص۳۱۶.</ref>.

== انعطاف‌ناپذیری در برابر دشمنان ==

در [[سیره]] جهادی حضرت، هیچ انگیزه‌ای جز [[رضای خدا]] و اجرای عدالت مطلق در کار نیست، بلکه تنها برای [[شکوفایی]] [[راستین]] این اصول و ارزش‌های [[متعال]] [[دین]]، [[اقدام]] به [[جهاد]] می‌کند. از این رو در سیره جهادی [[امام مهدی]] {{ع}} [[کشتار]] و [[جنگ]]، تنها برای از میان برداشتن [[حاکمان]] و [[زمامداران]] مسلط بر کشورهای [[جهان]] نیست بلکه قاطعیت در برابر حکومت‌های [[خودکامه]] مقدمه‌ای است برای [[اصلاح]] جامعه‌ها و ایجاد دگرگونی اساسی در ماهیت [[روابط اجتماعی]] و سرانجام اجرای دقیق [[عدالت اجتماعی]] در همه [[شئون زندگی]]. این چنین شیوه و روشی می‌تواند [[نجات]] بخش [[بشریت]] باشد و شبکه‌های پیچیده [[بیدادگران]] و دنیاداران را از دست و پای بشریت [[مظلوم]] بر دارد و [[آسایش]] [[واقعی]] را برای همگان فراهم سازد. به این جهت امام نه تنها در [[جنگ‌ها]] و لشکرکشی‌ها با [[دشمنان خارجی]] دست به کشتار می‌زند و موانع راه را با قاطعیت از سر راه برمی‌دارد، بلکه در برابر هر گونه [[فساد]] و [[انحراف]] در داخل [[جامعه اسلامی]] نیز [[قاطع]] می‌ایستد و علل و عوامل آن را نابود می‌کند. کسانی که در مبانی [[عقیدتی]] و [[ایمانی]] چون دیگرانند و به ظاهر [[معتقد]] و [[مسلمان]] حساب می‌شوند، لکن در عمل و در [[روابط اجتماعی]] دچار انحرافند و در [[مسائل مالی]] و [[اقتصادی]] [[فریب]] کارند، مورد [[تصفیه]] و پاکسازی [[قاطع]] و انعطاف ناپذیر [[امام]] قرار می‌گیرند.

== [[رأفت]] با [[توبه]] کنندگان ==

چنان‌که ظاهر سخن [[امام صادق]] {{ع}} که از ورود شبه [[ستاره پرستان]] در [[دین اسلام]] خبر داده است، به وضوح بر باز بودن باب [[توبه]] در [[عصر ظهور]] دلالت دارد: "چون [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند، از این [[عقیده]] کسانی که [[گمان]] می‌رفت [[اهل]] آنند خارج می‌شوند و کسانی هم چون پرستندگان [[خورشید و ماه]] به آن می‌گروند"<ref>{{متن حدیث|إِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ {{ع}} خَرَجَ مِنْ هَذَا الْأَمْرِ مَنْ كَانَ يَرَى أَنَّهُ مِنْ أَهْلِهِ وَ دَخَلَ فِيهِ شِبْهُ عَبَدَةِ الشَّمْسِ وَ الْقَمَرِ}}؛ الغیبه، نعمانی، ص۳۱۷.</ref>.

== عدم پذیرش توبه [[دشمنان]] عنود ==

[[هشام بن سالم]] نیزاز [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرده است که فرمود: "در آن میان مردی پشت سر [[قائم]] دستور می‌دهد که ناگاه آن حضرت دستور می‌دهد گردنش زده شود، پس در [[مشرق]] و [[مغرب]] کسی نمی‌ماند مگر آنکه از او می‌هراسد"<ref>{{متن حدیث|أَنَّهُ قَالَ: بَيْنَا الرَّجُلُ عَلَى رَأْسِ الْقَائِمِ يَأْمُرُ وَ يَنْهَى إِذْ أَمَرَ بِضَرْبِ عُنُقِهِ فَلَا يَبْقَى بَيْنَ الْخَافِقَيْنِ شَيْ‌ءٌ إِلَّا خَافَهُ}}؛ الغیبه، نعمانی، ص۲۴۰.</ref>.

== جستارهای وابسته ==

== منابع ==

{{منابع}}

{{پایان منابع}}