سوره ص در علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها

سی و هشتمین [[سوره]] به ترتیب [[مصحف]] و [[نزول]]، نازل شده در [[مکه]] با موضوعات [[قرآن]]، [[توحید]]، احوال [[منکران]]، داستان برخی [[پیامبران]] و برخی [[اقوام]] پیشین. این سوره، بیستمین سوره‌ای است که با [[حروف مقطعه]] آغاز می‌گردد. و سومین سوره‌ای است که با [[سوگند]] شروع می‌شود. به نظر [[قاریان]] [[کوفه]] دارای ۸۸ [[آیه]] است. و ۷۳۵ کلمه و ۳۰۶۱ حرف دارد. دهمین سوره از سوره‌های چهارده‌گانه «[[سجده]]» است که آیه {{متن قرآن|قَالَ لَقَدْ ظَلَمَكَ بِسُؤَالِ نَعْجَتِكَ إِلَى نِعَاجِهِ وَإِنَّ كَثِيرًا مِنَ الْخُلَطَاءِ لَيَبْغِي بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَقَلِيلٌ مَا هُمْ وَظَنَّ دَاوُودُ أَنَّمَا فَتَنَّاهُ فَاسْتَغْفَرَ رَبَّهُ وَخَرَّ رَاكِعًا وَأَنَابَ}}<ref>«(داود) گفت: بی‌گمان او با خواستن میش تو برای افزودن به میش‌های خویش، به تو ستم کرده است و بسیاری از همکاران بر یکدیگر ستم روا می‌دارند جز آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند و آنان اندکند؛ و داود دانست که ما او را آزموده‌ایم و از پروردگار خویش آمرزش خواست و به سجده درافتاد و (به سوی ما) بازگشت» سوره ص، آیه ۲۴.</ref> سجده [[مستحب]] دارد.

از جهت ساختاری گفتمان این سوره پیرامون [[رسول خدا]] {{صل}} دور می‌زند و این که [[حضرت محمد]] {{صل}} با ذکری از ناحیه [[خدا]] که بر او نازل شده است [[مردم]] را [[انذار]] می‌کند و به سوی [[توحید]] و [[اخلاص]] در [[بندگی]] [[خدای تعالی]] [[دعوت]] می‌نمایند؛ لذا سوره شروع می‌شود با این مطلب که [[کفار]] به [[عزت]] خیالی خود می‌بالند و به همین جهت دست از [[دشمنی]] با [[رسول الله]] برنداشته از [[پیروی]] و [[ایمان]] به او [[استکبار]] می‌ورزند و مردم را هم از این که به او ایمان بیاورند جلوگیری کرده و به این منظور سخنانی [[باطل]] می‌گویند و آنگاه آن سخنان را در فصلی جداگانه رد می‌کند. پس از آن [[رسول الله]] {{صل}} را امر به [[صبر]] نموده و سرگذشت [[بندگان]] توبه‌کار و «اواب» خود را به یادش می‌آورد و نیز سرگذشت جمعی از بندگان «اواب» [[خدا]] را به یاد آورد که همواره در هنگام [[هجوم]] حوادث ناملایم، به خدا مراجعه می‌کردند. و از این عده نام نُه نفر از [[انبیا]] را ذکر کرده که عبارتند از: