سرگذشت زندگی امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[زمان]] [[امامت امام حسن]] {{ع}} [[امام حسین]] {{ع}} هماره در رکاب [[برادر]] بود تا زمان [[شهادت]] وی. این مشی معهود را برخی منابع و گزارش‌ها به گونه‌ای دیگر جلوه داده‌اند. برخی افراد چه در زمان وقوع [[صلح]] و چه پس از آن [[گمان]] این برده‌اند که میان حسن و حسین اختلاف‌نظر و روش وجود دارد. آنان گمان برده‌اند که [[حسنین]]، یکی عافیت‌طلب بوده و دیگری [[شهادت‌طلب]]. دلیل اصلی این [[پندار]]، آن چیزی است که بر آن دو بزرگوار در دو زمان متفاوت رفته است. حتی برخی از تحلیل‌های مبتنی بر سنخ‌های [[روانشناختی]]، این دو [[رفتار]] متفاوت را نتیجه تفاوت سنخ روانشناختی آن حضرات دانسته‌اند. جالب اینکه در [[تاریخ]]، سخنان و اشعاری را [[جعل]] کرده و به حسین {{ع}} نسبت داده‌اند و گفته‌اند که وی شدید از صلح برادر ناراحت بوده است. چه رفتار [[امام حسین]] {{ع}} در سال‌های [[امامت]] برادر و چه سخنان باقیمانده از وی در این زمینه، [[دروغ]] بودن آن ادعاها را نشان می‌دهد. او برادر را مکرراً [[تصدیق]] کرد و به کسانی که طالب شکستن صلح و ورود در [[جنگ]] بودند، فرمود که تا زمان [[مرگ معاویه]] [[صبر]] کنید تا ببینیم [[خداوند]] چه چیزی را برایمان مقدّر کرده است<ref>الأخبار الطوال، ص۲۲۱-۲۲۲؛ مکاتیب الأئمة {{عم}}، ج۳، ص۱۰۳.</ref>. امام حسین {{ع}} در مواضع متعددی فرمود صلح برادرم به امر [[خدا]] و رسولش بوده و [[جهاد]] من نیز چنین است<ref>الثاقب فی المناقب، ص۳۲۲.</ref>. [[حرمت]] حسین {{ع}} نسبت به برادر [[گواهی]] دیگر بر نادرستی ادعاهای مذکور است. از [[امام باقر]] {{ع}} نقل شده که حسین {{ع}} به حرمت حسن {{ع}} در محفلی که او حضور داشت سخن نمی‌گفت<ref>المناقب، ابن شهر آشوب، ج۳، ص۴۰۱.</ref>. نقل شده پس از اینکه [[امام حسن]] {{ع}} پس از شهادت پدر، [[بیعت]] خود را مشروط به جنگ نکرد، عده‌ای نزد امام حسین {{ع}} آمدند و خواستند با وی بیعت کنند. [[امام حسین]] {{ع}} در پاسخ آنان فرمود: به [[خدا]] [[پناه]] می‌برم از اینکه [[حسن]] زنده باشد و با شما [[بیعت]] کنم<ref>الإمامة و السیاسة، ج۱، ص۱۸۴.</ref>. حضرت به [[قیس بن سعد]] نیز فرمود که [[امام]] من، حسن است<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۱۱۰.</ref>. [[امامان]] صاحب [[مقام]] عصمت‌اند و معلوم است که [[حسین]] {{ع}} بهتر از همه به [[عصمت]] [[برادر]] [[آگاه]] بوده و از این‌روست که وی را در همه امور [[تصدیق]] و [[یاری]] می‌کرده است. عجیب آنکه در برخی منابع دیده می‌شود این است که پس از [[صلح]]، [[معاویه]] می‌خواهد که امام حسین {{ع}} با او بیعت کند و حضرت از بیعت روی می‌گرداند و [[امام حسن]] {{ع}} به معاویه می‌گوید که او [[اهل]] بیعت با تو نیست. این نقل‌ها به گونه‌ای است که گویی خود حسن {{ع}} بیعت کرده و تنها حسین {{ع}} است که از بیعت [[امتناع]] می‌ورزد<ref>کتاب الفتوح، ج۴، ص۲۹۲؛ المناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۳۵.</ref>. این‌چنین نقل‌هایی با توجه به [[اطاعت]] و [[حرمت]] حسین {{ع}} نسبت به برادر نمی‌تواند درست باشد. اگر بیعت با معاویه برای امام حسین {{ع}} اشکال دارد، برای امام حسن {{ع}} نیز که [[امام عصر]] اوست، به مراتب اشکال بیشتری دارد<ref>[[مهدی کمپانی زارع|کمپانی زارع، مهدی]]، [[امام حسین بن علی - کمپانی زارع (مقاله)|مقاله «امام حسین بن علی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]] ص ۴۳۸-۴۵۴.</ref>.

پس از [[شهادت]] پدر و دوران [[امامت]] برادرش، در کنار او بود و در جریان [[صلح]] برادرش با [[معاویه]]، با برادرش [[هم‌گرایی]] داشت<ref>ابن قتیبه دینوری، الامامة و السیاسة، ج۱، ص۱۸۷؛ ابن ابن داوود دینوری، احمد، الاخبار الطوال، ص۲۲۱.</ref>.