باقی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مفسران]] در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|وَيَبْقَى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ}}<ref>«و (تنها) ذات بشکوه و کرامند پروردگارت ماندگار است» سوره الرحمن، آیه ۲۷.</ref>؛ درباره بقای وجه خداوند دوگونه سخن گفته‌اند. بیشتر مفسران وجه را به معنای ذات یا نفس (خودیِ خود) دانسته‌اند. [[سید رضی]] می‌نویسد: وجه در این [[آیه]] استعاره از ذات و خودی چیز است و دلیل بر این مطلب آن است که {{متن قرآن|ذُو الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ}} در حالت رفعی است و صفت وجه قرار گرفته است<ref> تلخیص البیان، ج۲، ص۳۲۱.</ref>.

برخی از [[مفسران]] نیز وجه خداوند را جهت و سوی [[ارتباط]] آفریدگان با [[آفریدگار]] دانسته‌اند. عبدالله [[بیضاوی]] در تفسیر این آیه می‌نویسد: آنگاه که جهات (سوی‌ها، مناسبات) موجودات را جستجو کنی و به شمار آوری، همه آنها را نابود شدنی خواهی یافت؛ مگر سوی [[خدا]]، یعنی آن رویی که به سوی او دارند<ref>انوار التنزیل، ج۵، ص۱۷۲.</ref>. [[علامه طباطبایی]] با استناد به [[آیات]] {{متن قرآن|وَمَا عِنْدَ اللَّهِ بَاقٍ}}<ref>«و آنچه نزد خداوند است پایاست» سوره نحل، آیه ۹۶.</ref>، {{متن قرآن|وَمَنْ عِنْدَهُ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ}}<ref>«و هر کس که در آسمان‌ها و زمین است از آن اوست و آن کسان که نزد اویند از پرستش وی سر باز نمی‌زنند و خسته نمی‌شوند» سوره انبیاء، آیه ۱۹.</ref>، {{متن قرآن|بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ}}<ref>«که زنده‌اند، نزد پروردگارشان روزی می‌برند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۹.</ref>، و {{متن قرآن|وَإِنْ مِنْ شَيْءٍ إِلَّا عِنْدَنَا خَزَائِنُهُ}}<ref>«و هیچ چیز نیست جز آنکه گنجینه‌های آن نزد ماست» سوره حجر، آیه ۲۱.</ref>. همه آنچه را که نزد [[خدا]] است به بقای خدا، باقی می‌شمارد و هرگونه نابودی و [[تباهی]] را از آنها به دور می‌داند<ref>المیزان، ج۷، ص۵۳.</ref>.