آیات ملک: تفاوت میان نسخه‌ها

* همچنین اینکه [[مردم]] مى‌گویند: "فلانی [[رهبر]] ماست" به این معنا نیست که هریک از آنان، بدون هیچ واسطه و رابطی با او [[ارتباط]] دارند؛ بلکه [[رهبر]]، افرادی را از طرف خود معین مى‌کند که [[امر و نهی]] آنان مانند [[امر و نهی]] خود او و [[اطاعت]] از آنان، به مثابۀ [[اطاعت]] از اوست. [[خداوند متعال]] مى‌فرماید: {{متن قرآن|قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَتَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}<ref>«بگو: بارالها! مالک مُلک و فرمانروایی تویى، به هر کس بخواهى، مُلک و فرمانروایی عطا مى‌‌کنی و از هر کس بخواهى، مُلک و فرمانروایی مى‌‌ستانی - یعنی خدایا، این تویی که مُلک را به کسی مى‌‌بخشی یا از کسی باز مى‌‌ستانی و جز تو هیچ کس نیست که این مُلک را به کسی بدهد یا بازگیرد - هر که را بخواهی عزت مى‌‌دهی و هر کس را اراده کنی ذلیل مى‌‌کنی؛ خیر، به دست توست و تو بر هر چیز توانایی» سوره آل عمران، آیه ۲۶.</ref>.

* در [[سوره]] "بقره" در [[قصه]] [[طالوت]]، مى‌خوانیم: {{متن قرآن|وَقَالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ لَكُمْ طَالُوتَ مَلِكًا قَالُوا أَنَّى يَكُونُ لَهُ الْمُلْكُ عَلَيْنَا وَنَحْنُ أَحَقُّ بِالْمُلْكِ مِنْهُ وَلَمْ يُؤْتَ سَعَةً مِنَ الْمَالِ قَالَ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاهُ عَلَيْكُمْ وَزَادَهُ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَالْجِسْمِ وَاللَّهُ يُؤْتِي مُلْكَهُ مَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ}}<ref>«و پیامبرشان به آنها گفت: خداوند، طالوت را براى زمامدارى شما مبعوث [و انتخاب] کرده است. گفتند: چگونه او بر ما حکومت کند، با اینکه ما از او شایسته‌تریم، و او ثروت زیادى ندارد؟! گفت: خدا او را بر شما برگزیده، و او را در علم و [قدرت] جسم، وسعت بخشیده است. خداوند، فرماروایی و ملکش را به هر کس بخواهد، مى‌‌بخشد و قدرت خداوند، وسیع است و [از لیاقت افراد براى منصّب‌ها] آگاه است» سوره بقره، آیه ۲۴۷.</ref>.

* همچنین مى‌فرماید: {{متن قرآن|وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ}}<ref>«و بگو: ستایش براى خداوندى است که نه فرزندى براى خود انتخاب کرده، و نه شریکى در مُلک و فرمانروایی دارد» سوره اسراء، آیه ۱۱۱.</ref>.

* این بدان معناست که کسی که [[معتقد]] است غیرخدا، [[حقّ]] [[سلطنت]] و [[حقّ]] تعیین و نصّب و [[امر و نهی]] دارد، در واقع برای [[خدا]] در [[مُلک]] او - شریک قرار دادهاست و این [[شرک]]، همان [[شرک]] در [[طاعت]] است که به [[نصّ]] [[قرآن کریم]] به هیچ وجه پذیرفته نیست. آری، [[رأی]] و [[انتخاب مردم]]، برای [[برپایی حکومت الهی]] ضروری است. به این معنی که لازم است آنها گِرد [[رهبر الهی]] جمع شوند و او را [[یاری]] رسانند تا او بتواند [[عدل]] را بر پا دارد. پس [[حکومت الهی]] و [[سلطه]] [[پیامبران]] فقط با [[اراده]] و اهتمام [[مردم]] و [[یاری]] رساندن آنان به [[رهبران الهی]] تحققپذیر است. اما منبع [[مشروعیت]] این [[مُلک]] و [[سلطنت]]، منحصراً [[خدای سبحان]] است که [[مُلک]] تنها برای اوست و او هر کس را بخواهد برای این [[جایگاه]] [[عظیم]] و [[مسئولیت]] خطیر برمى‌گزیند.