ارتباط معصوم با فرشته در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

در روایتی دیگر از آن [[حضرت]] نیز به این نکته تصریح شده که افکندن صدا در گوش، کار [[فرشتگان]] است:. {{متن حدیث|أَمَّا النَّقْرُ فِي الْأَسْمَاعِ فَأَمْرُ الْمَلَكِ‌}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۶۵۸؛ همچنین ر. ک: محمد بن حسن صفار، بصائر الدرجات، ص۳۱۸؛ محمد بن محمد مفید، الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، تصحيح موسسة آل البيت، ج۲، ص۱۸۶.</ref>؛ بنا بر روایتی، [[امام صادق]] {{ع}} [[محدث]] را این گونه [[تفسیر]] کرده اند: {{متن حدیث|إِنَّهُ يَسْمَعُ الصَّوْتَ وَ لَا يَرَى الشَّخْصَ‌}}<ref>«صدا را می‌شنود؛ اما شخص او را نمی‌بیند».</ref>. در ادامه این [[روایت]] آماده است که از آن [[حضرت]] پرسیده شد: در این صورت، [[امام]] چگونه می‌فهمد که این صدای [[فرشته]] است یا [[القای شیطان]]؟ حضرت پاسخ دادند: به او [[آرامش]] و [[وقار]] داده می‌شود؛ به گونه‌ای که مطمئن می‌شود آن صدای فرشته است<ref>ر. ک: محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۶۷۶؛ محمد بن حسن صفار، بصائر الدرجات، ص۳۲۳.</ref>. این روایت نیز به روشنی نشان می‌دهد که محلش (کسی که با امام سخن می‌گوید) فرشته است.