امام عسکری در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابو محمد حسن بن علی]] {{ع}}، [[امام هادی]] و ولی [[مؤمنان]] در [[ربیع]] الاخر سال ۲۳۲<ref>شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۶، ص۹۲.</ref> و به [[نقل]] [[کلینی]] در [[رمضان]] در [[مدینه]] متولد شد و در سن ۲۸ سالگی در [[روز جمعه]] هشتم [[ربیع الاول]] [[سال]] ۲۶۰ در [[سامرا]] درگذشت. مادرش کنیزی به نام [[حدیث]] و به [[نقلی]] [[سوسن]] بود<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۵۰۳.</ref>. قبرش در کنار [[قبر]] پدرش در خانه‌ای است که در سامرا [[دفن]] شده بود<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۵۰۳؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۶، ص۹۲.</ref>. از آنجا که حضرت را [[مسموم]] کرده بودند و [[مرگ]] ایشان مشکوک بود، وقتی که حضرت درگذشت، [[خلیفه]] فردی را نزد [[ابو عیسی متوکل]] فرستاد که بر جنازه حضرت [[نماز]] بخواند. ابوعیسی وقتی می‌خواست نماز بخواند، صورت حضرت را باز کرد و ایشان را به [[علویان]]، [[عباسیان]] از [[بنی هاشم]]، [[فرماندهان]]، کاتبان و [[قضات]] و افراد مورد [[اعتماد]] عرضه کرد که وی در بستر خود از [[دنیا]] رفته است<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۵۰۵؛ شیخ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج۲، ص۳۲۴.</ref>.

چنین به نظر می‌رسد که امام هادی {{ع}} [[فرزندی]] به نام [[محمد]] با [[کنیه]] [[ابوجعفر]]<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۲۷. قبر او در عراق با عنوان سیدمحمد مشهور است.</ref> داشته است که برخی از [[شیعیان]] او را [[امام]] می‌دانستند<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۲۶.</ref> و همان داستان [[اسماعیل]] و [[موسی بن جعفر]] {{ع}} با اختلافی اندک درباره این دو [[برادر]] تکرار شده است<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۲۷.</ref>. حضرت به برخی [[یاران]] خود، فرزندش [[حسن]] را که بزرگ‌تر از ابوجعفر بود، به عنوان [[جانشین]] خویش معرفی می‌کند<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۲۷.</ref>. بعد از درگذشت [[محمد بن علی]] [[عسکری]] در [[زمان]] حضرت، امام هادی {{ع}}<ref>شیخ طوسی، الغیبة للحجه، ص۸۲.</ref> [[امامت]] [[حضرت عسکری]] {{ع}} را آشکارا بیان می‌کند. گفته شده امام هادی {{ع}} چهار ماه قبل از درگذشت خود ایشان را به عنوان [[جانشین]] خویش معرفی کرده است<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۲۵.</ref>. البته حضرت [[برادر]] دیگری به نام [[جعفر]] داشت<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۴۷۶.</ref> که بعد از [[امام عسکری]] {{ع}} [[مدعی امامت]] بود. کسانی که [[حضرت عسکری]] {{ع}} را دیده‌اند، به [[تجلیل]] از [[خلق و خوی]] حضرت پرداخته‌اند؛ از جمله آنان [[احمد بن عبیدالله خاقان]] است. با اینکه وی [[ناصبی]] متعصبی بود، در جلسه‌ای گفت: من در سرّمن [[رأی]] کسی را ندیدیم و نشناختم از [[علویان]] که مانند [[حسن بن علی بن محمد ابن الرضا]] {{ع}}، در [[منش]]، [[وقار]]، [[عفاف]]، [[زیرکی]] و [[نجابت]] و [[کرم]] در میان [[اهل]] بیتش و [[بنی هاشم]] [[یکتا]] باشد. آنان او را بر کسانی که در سن، بالاتر از او و دارای [[منزلت]] بودند، و بر [[فرماندهان]] و [[وزرا]] و تمام [[مردم]]، مقدم می‌داشتند؛ آنگاه جریانی را برای [[اثبات]] سخن خود [[نقل]] می‌کند<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۵۰۳؛ شیخ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج۲، ص۳۲۱: {{عربی|مَا رَأَيْتُ وَ لَا عَرَفْتُ بِسُرَّمَنْ‏رَأَى مِنَ الْعَلَوِيَّةِ مِثْلَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ الرِّضَا فِي هَدْيِهِ وَ سُكُونِهِ وَ عَفَافِهِ وَ نُبْلِهِ وَ كِبْرَتِهِ عِنْدَ أَهْلِ بَيْتِهِ وَ بَنِي هَاشِمٍ كَافَّةً وَ تَقْدِيمِهِمْ إِيَّاهُ عَلَى ذَوِي السِّنِّ مِنْهُمْ وَ الْخَطَرِ وَ كَذَلِكَ كَانَتْ حَالُهُ عِنْدَ الْقُوَّادِ وَ الْوُزَرَاءِ وَ عَامَّةِ النَّاسِ}}.</ref><ref>[[علی اکبر ذاکری|اکبر ذاکری، علی]]، [[درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۲۸۶.</ref>