سلطه در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

جمله {{متن قرآن|وَلَنْ يَجْعَلَ}} به مفهوم [[تشریعی]] می‌تواند با قید [[ابدی]] که مفاد کلمه {{متن قرآن|لَنْ}} است صحیح و معقول باشد و مفاد آن به معنی جمله خبری و یا جمله انشایی چنین خواهد بود که [[خداوند]] هرگز حکمی که موجب سبیل و سلطه کافران بر مؤمنان باشد را [[تشریع]] ننموده و هر حکمی که منشأ چنین اثر نامطلوبی گردد از اسلام و [[وحی]] و خداوند محسوب نمی‌شود. منظور از کافر کسی است که به [[دینی]] به جز اسلام گرویده باشد و یا با وجود [[قبول اسلام]] {{عربی|ما یعلم من الدین بالضروره}} را [[انکار]] کند به نحوی که [[انکار]] آن به [[انکار رسالت]] و یا [[تکذیب]] [[پیامبر]] {{صل}} و یا تنقیض [[شریعت اسلام]] منتهی گردد<ref>ر. ک: تحریرالوسیله، ج۱، ص۱۱۸.</ref>.

کلمه مؤمن را در [[آیه]] به این دلیل باید اعم دانست که در [[روایات]]، مؤمن و مسلم از نظر [[احکام]] و آثار یکسان تلقی شده‌اند. در کافی از [[حمران بن اعین]] از [[امام صادق]] {{ع}} نقل می‌کند: {{متن حدیث|فَهَلْ لِلْمُؤْمِنِ فَضْلٌ عَلَى الْمُسْلِمِ فِي شَيْ‏ءٍ مِنَ الْفَضَائِلِ وَ الْأَحْكَامِ وَ الْحُدُودِ وَ غَيْرِ ذَلِكَ فَقَالَ لَا هُمَا يَجْرِيَانِ‏ فِي‏ ذَلِكَ‏ مَجْرَى‏ وَاحِدٍ}}<ref>ر. ک: اصول کافی، ج۲، ص۲۰، حدیث ۴.</ref>.