ایمان در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ایمان در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۶ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۱

۷٬۲۵۰ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۶ اکتبر ۲۰۲۲

←‏راه تحصیل ایمان

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۳٬۳۶۴

ویرایش

@@ خط ۹۶: / خط ۹۶: @@
 #[[تسلیم]]: یکی از راه‌های [[چشیدن طعم ایمان]] در ذائقه [[روح انسانی]] طبق بعضی [[آیات الهی]]<ref>نساء/ ۶۵.</ref>، تسلیم مقابل [[احکام الهی]] است؛ به گونه‌ای که در مقابل این [[احکام]] در سینه شخص، تنگی حاصل نشود و با روی گشاده از آن استقبال کند<ref>حدیث جنود، ص۴۰۴.</ref>؛
 #[[عبادت]] و [[اذکار]]: [[انسان]] با [[عبادات]] و اذکار به همراه [[خضوع]] و [[طمأنینه]] می‌تواند مراحل ایمان را در [[درجات عالی]] بپیماید و با رعایت [[آداب]] مهم قلبی در [[عبادت‌ها]]، به ویژه عبادت‌های ذکری و به همراه طمأنینه در ادای اذکار، به مدارج عالی ایمان و [[سلوک]] [[ایمانی]] برسد<ref>آداب الصلاة، ص۱۷ - ۱۸؛ سرّ الصلاة، ص۲۲.</ref>.<ref>[[عزت‌الله مرادی|مرادی، عزت‌الله]]، [[ایمان و کفر (مقاله)| مقاله «ایمان و کفر»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۲۵.</ref>
+==آثار و [[نشانه‌های ایمان]]==
+[[قرآن کریم]] [[برادری]]<ref>حجرات/ ۱۰.</ref>، [[پیروی]] از [[رسول خدا]]{{صل}}<ref>نور/ ۶۲.</ref>، [[خوف از خداوند]]<ref>انفال/ ۲.</ref> و رسیدن به [[بهشت جاوید]]<ref>توبه/ ۷۲.</ref> را از آثار و نشانه‌های ایمان می‌داند؛ چنان که خروج از [[نور]] به [[ظلمات]]<ref>بقره/ ۲۵۷.</ref>، پایبند نبودن به [[عهد]]<ref>توبه/ ۱۲.</ref>، [[نادانی]]<ref>بقره/ ۱۳.</ref>، [[کذب]] و [[افترا]]<ref>نحل/ ۱۰۵.</ref> و [[کوری]] [[باطن]]<ref>بقره/ ۱۷۱.</ref> را از آثار و نشانه‌های [[کفر]] برشمرده است. در [[روایات]] نیز اثر ایمان [[سخاوت]]<ref>آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۸۷.</ref>، [[حیا]]<ref>همان، ص۸۹.</ref> و رغبت به [[آخرت]]<ref>همان.</ref> معرفی شده و [[اقرار]] به [[یگانگی خداوند]] و [[کتاب‌های آسمانی]] و [[رسولان]]{{عم}}<ref>ابن شعبه، ص۱۹.</ref> و نیز [[صدق]] در هنگامی که برای انسان ضرر دارد و ترک کذب هنگامی که برای انسان نفع به همراه دارد و اینکه انسان سخنش از عملش فزونی نگیرد و در نقل سخن دیگران از [[خدا]] بترسد<ref>نهج البلاغه، ح۴۵۰، ص۶۰۶.</ref> به عنوان نشانه‌های آن شمرده شده است.
+[[اندیشمندان اسلامی]] [[آثار ایمان]] را از جهت فردی و [[اجتماعی]] بررسی کرده‌اند و آثار چندی برای آن برشمرده‌اند؛ از جمله:
+#[[روشندلی]] و [[امیدواری]] درونی<ref>مطهری، مرتضی، مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۲، ص۴۷.</ref>؛
+#[[خوش‌بینی]] به [[جهان]] و [[خلقت]]<ref>مطهری، مرتضی، مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۲، ص۴۶.</ref>؛
+#کاهش [[ناراحتی‌ها]] و [[نهراسیدن]] از [[مرگ]]<ref>همان، ج۲، ص۵۰ – ۵۱.</ref>؛
+#[[تسلط بر نفس]] و [[هوای نفس]]<ref>مطهری، مرتضی، مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۲۳، ص۷۶۹.</ref>.
+#[[اخوت]] و [[مهرورزی]]<ref>طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیرالقرآن، ج۳، ص۳۷۱؛ ج۱۸، ص۴۴، ۳۱۵ - ۳۱۷، ۳۱۹.</ref>
+#شیوع [[اخلاق نیکو]]<ref>همان، ج۱۱، ص۱۵۵.</ref>.
+[[امام خمینی]] برای [[حقیقت ایمان]] و مراتب آن آثار و نشانه‌هایی ذکر کرده است از جمله حصول [[فضایل اخلاقی]]. [[ایمان]] در وجود شخص [[مؤمن]]، فضایل اخلاقی چون [[توکل]]، [[تسلیم]]، [[رضا]]، [[خوف و رجا]] را به وجود می‌آورد<ref>حدیث جنود، ص۹۷ – ۹۸.</ref> و از سویی با به وجود آمدن اوصاف [[معنوی]] و صوری در پرتو ایمان، [[رذایل اخلاقی]] از شخص مؤمن دور می‌شوند و مؤمن از اوصافی مانند [[بدخواهی]] برای [[مؤمنان]]، [[حب دنیا]]، [[حزن]] و [[خوف]] از غیر [[حق تعالی]] [[پاکیزه]] می‌شود<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ص۱۰۸ – ۱۰۹.</ref>؛ چنان که [[ایمان واقعی]] سبب [[ترس از خداوند]]<ref>امام خمینی، ص۲۲۹ – ۲۳۰.</ref>، [[خشوع]]<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۴.</ref> و [[ترس]] از [[معاد]] است و شخص را به عمل وا می‌دارد و کسی که تنها به زبان ابراز ایمان کند و چنین خوفی نداشته باشد، در زمره [[منافقان]] است<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ص۵۳۵.</ref>. ایمان و [[تصدیق]] اگر به [[قلب]] برسد، برای قلب حالت اطمینانی حاصل می‌شود که [[اعتماد]] بر غیر [[حق]] نمی‌کند. در مقابل، اعتماد به [[دنیا]] و آبادکردن آن ناشی از [[ضعف]] [[ایمان به آخرت]] است وگرنه اگر ایمان [[انسان]] [[قوی]] باشد، در صدد [[اصلاح]] [[آخرت]] و آبادکردن آن نیز بر می‌آید<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ص۳۵۹.</ref>.
+از دیدگاه امام خمینی [[مؤمن حقیقی]] دارای صفاتی است از جمله اینکه قلب او از [[نورانیت]] و [[معنویت]] خاصی برخوردار است<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ص۵۳۰ و ۵۵۳.</ref> و مؤمن در [[عطایا]] [[شاکر]] و در [[بلایا]] [[صابر]] است. این دو صفت از اصول [[صفات پسندیده]] به شمار می‌روند که از [[صفات جمال و جلال]] و [[لطف]] و [[قهر]] [[حق‌تعالی]] نشئت می‌گیرند و [[مؤمن]] پیوسته میان این دو صفت، [[وظیفه]] [[عبودیت]] خود را انجام می‌دهد<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ص۵۳۵.</ref>. به [[باور]] ایشان از نشانه‌های [[مؤمن حقیقی]] این است که [[قلب]] شخص، حضور حق‌تعالی و احاطه قیومی و [[عظمت]] و جلال او را دریافته باشد. و از این عظمت و جلال ترسان باشد و طبق بعضی [[آیات]]<ref>انفال/ ۲.</ref>، وقتی [[آیات الهی]] بر او [[تلاوت]] می‌شود، ایمانش فزونی بیابد. این افراد تنها به [[خداوند]] [[توکل]] و [[اعتماد]] می‌کنند و چشم [[امید]] به دیگران ندارند<ref>حدیث جنود، ص۹۱ – ۹۴.</ref>. [[امام خمینی]] تأکید می‌کند قلب مؤمن بر [[راه مستقیم]] است و در جاده مستقیم [[انسانیت]]، براساس [[فطرت الهی]] گام برمی دارد<ref>چهل حدیث، ص۵۳۰.</ref> و مؤمن تابع [[انسان کامل]] است و انسان کامل چون [[مظهر]] جمیع [[اسما]] و صفات و مربوب حق‌تعالی به اسم جامع است، هیچ یک از اسما در او [[غلبه]] [[تصرف]] ندارد و دارای [[مقام]] برزخیت کبری و [[سیر]] بر طریق مستقیم و [[اعتدال]] اسم جامع است؛ پس مؤمن نیز به تبع او بر [[صراط مستقیم]] است، به شرط اینکه قلب خود را از تصرفات [[شیطان]] و انیت و انانیت [[حفظ]] کند<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ص۵۳۱ – ۵۳۲.</ref>.<ref>[[عزت‌الله مرادی|مرادی، عزت‌الله]]، [[ایمان و کفر (مقاله)| مقاله «ایمان و کفر»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۲۶.</ref>
 == منابع ==