قرآن در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

قرآن در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۷ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۵۸

۵٬۸۱۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۷ اکتبر ۲۰۲۲

←‏منابع

Jaafari

مدیران

۷۶٬۱۴۷

ویرایش

@@ خط ۹: / خط ۹: @@
 اولین و مهم‌ترین منبع [[حقوق]] در [[فقه]] [[امامیه]] [[قرآن مجید]] است که [[معجزه]] جاویدان [[پیامبر اعظم]] {{صل}} بوده و [[حجیت]] آن از جهت صدور [[قطعی]] و از جهت دلالت ظنی است. امام خمینی با رد نظرات برخی از اخباریون مبنی بر عدم [[حجیت ظواهر قرآن]] و قول کسانی که [[ظواهر قرآن]] را برای کسانی که قصد آنان افهام نیست [[حجت]] نمی‌دانند؛ [[معتقد]] بود هیچ [[شک]] و ابهامی در این نیست که ظواهر قرآن مطلقا حجت است<ref>امام خمینی، تنقیح الأصول، ج۳، ص۱۲۷.</ref>.
 امام خمینی معتقد بود یکی از مطالب [[قرآن شریف]]، بیان [[قوانین]] ظاهر [[شریعت]] و [[آداب و سنن]] الهیّه است، که کلیّات و مهمات آن در این کتاب [[نورانی]] ذکر شده و عمده در این قسم، [[دعوت]] به اصول مطالب و ضوابط آن است؛ مثل باب [[صلاة]]، [[زکات]]، [[خمس]]، [[حج]]، [[صوم]]، [[جهاد]]، [[نکاح]]، [[ارث]]، [[قصاص]]، حدود، [[تجارت]] و امثال آن. و این قسم یعنی [[علم]] ظاهر شریعت، عام‌المنفعه بوده و برای همه اقشار [[مردم]] و برای [[عمران]] و آبادی [[امور دنیا]] و [[آخرت]] آنان [[جعل]] شده است تا تمام اقشار مردم از آن به مقدار [[معرفت]] خویش استفاده کنند<ref>امام خمینی، آداب الصلوة، ص۱۹۰.</ref>.<ref>[[حجت‌الله فتحی|فتحی، حجت‌الله]]، [[نظام حقوق اسلامی - فتحی (مقاله)| مقاله «نظام حقوق اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۶۷۴.</ref>
+==قرآن==
+[[قرآن]] از ریشه «قرء» به معنای جمع، گردآوری و قرائت است<ref>جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح، تاج اللغة و صحاح العربیه، ج۱، ص۶۵؛ زبیدی، ج۱، ص۲۱۸ – ۲۱۹.</ref> و در اصطلاح [[دینی]] به کتاب آسمانی‌ای که [[فرشته وحی]] از جانب [[خداوند]] بر [[پیامبر اسلام]]{{صل}} نازل کرده و در دفاتر، نوشته و به [[تواتر]] نقل شده گفته می‌شود<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۷۵.</ref>. [[امام خمینی]] قرآن را کتاب نازل‌شده به واسطه [[جبرئیل]]{{ع}} بر [[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌داند که جامع کتاب‌های [[الهی]] است<ref>امام خمینی، آداب‌الصلاة، ص۳۰۹.</ref> و صورت اجمالی همه [[حقایق]] [[اسما]] و صفات را داراست و معرِّف [[مقام]] [[مقدس]] [[حق]] به تمام [[شئون]] و تجلیات اوست<ref>امام خمینی، آداب‌الصلاة، ص۳۲۱.</ref>.
+از مهم‌ترین نام‌های قرآن، فرقان، ذکر، [[حکیم]] [[نور]]، [[کلام]] و کتاب است. به سبب اینکه [[سوره‌ها]] و [[آیات]] و حروف آن به هم افزوده شده و مقارنت دارند به آن قرآن گفته می‌شود<ref>جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح، تاج اللغة و صحاح العربیه، ج۱، ص۶۵؛ عسکری، ابوهلال، ص۴۹.</ref>. فرقان‌بودن قرآن به سبب این است که [[حق و باطل]] را از هم جدا کرده است<ref>سیوطی، جلال الدین، الإتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۸۹؛ طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۵، ص۱۷۳.</ref>. همچنین بعضی قرآن را جهت جمعی [[کتاب خداوند]] و فرقان را جهت تفصیل آن دانسته‌اند<ref>ملاصدرا، اسرارالآیات، ص۱۲؛ امام‌خمینی، آداب‌الصلاة، ص۳۳۳؛ همو، دعاءالسحر، ص۵۵ – ۵۶.</ref>؛ از این‌رو قرآن در مرتبه [[عالم خلق]] و [[لوح محو و اثبات]]، به جهت [[علم تفصیلی]]، فرقان است و در مرتبه [[عالم امر]] یا [[لوح محفوظ]] که مقام [[جمعیت]] و [[وحدت]] و [[علم اجمالی]] است و هیچ کثرت و تفرقی ندارد، قرآن است<ref>ملاصدرا، تفسیرالقرآن، ج۳، ص۳۹۵ - ۳۹۶؛ ج۷، ص۱۰۶.</ref>. قرآن را به دلیل اینکه [[موعظه]] و [[اخبار]] امّت‌های گذشته را<ref>سیوطی، جلال الدین، الإتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۸۹؛ فیض کاشانی، ملامحسن، الأصفی فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۶۴۹.</ref> و هر آنچه مورد نیاز [[مردم]] در امور [[دین]] است، بیان می‌کند<ref>طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۸، ص۷۲۶.</ref> «ذکر» گفته‌اند و به جهت اینکه شامل دقایق [[علوم]] و [[اعمال]] است و آیاتش محکم است، آن را [[حکیم]] خوانند<ref>گنابادی، سلطان محمد، تفسیر بیان‌السعادة فی مقامات‌العباده، ج۳، ص۲۸۵.</ref>؛ زیرا [[آیات قرآن]] دارای [[نظم]] عجیب و معانی [[بدیع]] می‌باشد و دور از [[تحریف]]، تبدیل، [[اختلاف]] و تباین است<ref>سیوطی، جلال الدین، الإتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۸۹.</ref>. [[قرآن]] به سبب اینکه راه [[سعادت]] را روشن می‌کند، [[نور]] است<ref>ابن سبعین، عبد الحق بن ابراهیم، رسائل ابن سبعین، ص۲۴۴.</ref> و به دلیل اینکه [[حق‌تعالی]] آن را تصنیف کرده، [[کتاب الهی]] است؛ همچنان‌که عالم نیز [[کتاب تکوینی]] [[الهی]] است که [[خداوند]] با دست [[قدرت]] خود نگاشته است<ref>امام خمینی، دعاءالسحر، امام‌خمینی، ص۵۲ - ۵۳.</ref>. نیز به جهت تأثیر بر [[ذهن]] مخاطب<ref>سیوطی، جلال الدین، الإتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۸۹.</ref> و ابراز و اظهار آنچه در ضمیر پنهان است، [[کلام خداوند]] است، چه از مقوله صوت و لفظ باشد و چه نباشد<ref>امام‌خمینی، چهل‌حدیث، ص۶۱۸.</ref>. برخی بر این اعتقادند که فرق [[کتاب خداوند]] با کلام خداوند در این است که کتاب از [[عالم خلق]] بوده، ولی [[کلام الهی]] از [[عالم امر]] است<ref>ملاصدرا، المشاعر، ص۵۷.</ref>. همچنین [[کلام]] نسخ‌بردار نیست؛ ولی کتاب ممکن است [[منسوخ]] شود<ref>همو، اسرارالآیات، ص۱۶.</ref>.<ref>[[باقر صاحبی|صاحبی، باقر]]، [[قرآن (مقاله)| مقاله «قرآن»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۸ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۸]] ص ۱۵۲.</ref>
 == منابع ==
 {{منابع}}
 # [[پرونده:1100618.jpg|22px]] [[حجت‌الله فتحی|فتحی، حجت‌الله]]، [[نظام حقوق اسلامی - فتحی (مقاله)| مقاله «نظام حقوق اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|'''منظومه فکری امام خمینی''']]
+# [[پرونده:IM009899.jpg|22px]] [[باقر صاحبی|صاحبی، باقر]]، [[قرآن (مقاله)| مقاله «قرآن»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۸ (کتاب)|'''دانشنامه امام خمینی ج۸''']]
 {{پایان منابع}}