←امام و مقابله با انحرافات
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۷۱: | خط ۷۱: | ||
# '''آمادهسازی [[شیعیان]] برای [[دوران غیبت]] [[امام دوازدهم]] {{ع}}:''' پنهان شدن [[پیشوا]] و [[رهبر]] هر جمعیت یک حادثۀ [[غیر طبیعی]] و نامأنوس است و [[باور]] کردن آن و نیز [[تحمل مشکلات]] ناشی از آن برای [[مردم]] دشوار است، [[پیامبر اسلام]] {{صل}} و [[امامان]] پیشین {{ع}} به تدریج [[مردم]] را با این موضوع آشنا ساخته، [[افکار]] را برای [[پذیرش]] آن آماده میکردند؛ این تلاش در زمان [[امام عسکری]] {{ع}} جلوۀ بیشتری یافت؛ زیرا با وجود تأکید بر [[تولد حضرت مهدی]] {{ع}} او را فقط به [[شیعیان]] خاص و بسیار نزدیک نشان میداد. از سوی دیگر، تماس مستقیم [[شیعیان]] با خود آن حضرت نیز روز به روز محدودتر و کمتر میشد به گونهای که حتی در [[شهر]] [[سامرا]] از طریق [[نامه]] یا به وسیلۀ [[نمایندگان]] خویش به [[مردم]] پاسخ میداد بدین ترتیب آنان را برای [[پذیرش]] اوضاع و شرایط [[عصر غیبت]] و [[ارتباط]] غیر مستقیم با [[امام]] آماده میساخت. این همان روشی است که [[امام دوازدهم]] {{ع}} در [[زمان غیبت صغری]] در پیش گرفت و به تدریج [[شیعیان]] را برای [[دوران غیبت کبری]] آماده ساخت<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص۶۴ ـ۷۰؛ [[درسنامه مهدویت ج۱ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۱، ص۱۵۴ ـ ۱۵۶؛ [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امامشناسی ۵ (کتاب)|امامشناسی]]، ص:۱۵۰-۱۵۱.</ref>. | # '''آمادهسازی [[شیعیان]] برای [[دوران غیبت]] [[امام دوازدهم]] {{ع}}:''' پنهان شدن [[پیشوا]] و [[رهبر]] هر جمعیت یک حادثۀ [[غیر طبیعی]] و نامأنوس است و [[باور]] کردن آن و نیز [[تحمل مشکلات]] ناشی از آن برای [[مردم]] دشوار است، [[پیامبر اسلام]] {{صل}} و [[امامان]] پیشین {{ع}} به تدریج [[مردم]] را با این موضوع آشنا ساخته، [[افکار]] را برای [[پذیرش]] آن آماده میکردند؛ این تلاش در زمان [[امام عسکری]] {{ع}} جلوۀ بیشتری یافت؛ زیرا با وجود تأکید بر [[تولد حضرت مهدی]] {{ع}} او را فقط به [[شیعیان]] خاص و بسیار نزدیک نشان میداد. از سوی دیگر، تماس مستقیم [[شیعیان]] با خود آن حضرت نیز روز به روز محدودتر و کمتر میشد به گونهای که حتی در [[شهر]] [[سامرا]] از طریق [[نامه]] یا به وسیلۀ [[نمایندگان]] خویش به [[مردم]] پاسخ میداد بدین ترتیب آنان را برای [[پذیرش]] اوضاع و شرایط [[عصر غیبت]] و [[ارتباط]] غیر مستقیم با [[امام]] آماده میساخت. این همان روشی است که [[امام دوازدهم]] {{ع}} در [[زمان غیبت صغری]] در پیش گرفت و به تدریج [[شیعیان]] را برای [[دوران غیبت کبری]] آماده ساخت<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص۶۴ ـ۷۰؛ [[درسنامه مهدویت ج۱ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۱، ص۱۵۴ ـ ۱۵۶؛ [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امامشناسی ۵ (کتاب)|امامشناسی]]، ص:۱۵۰-۱۵۱.</ref>. | ||
=== [[امام]] و مقابله با انحرافات === | === [[امام]] و [[مقابله با انحرافات]] === | ||
امام عسکری {{ع}} در عصر [[امامت]] خود با [[انحرافات]] بسیاری روبرو شد و کوشید با نشاندادن موضع [[حق]]، مجال [[رشد]] و [[پویایی]] [[باطل]] را از میان ببرد. امام با [[غلات]]، [[واقفیه]] و ثنویه و [[افکار]] [[گمراهکننده]] شان [[مبارزه]] میکرد و به [[قول و فعل]] نشان میداد که این جماعات در [[گمراهی]] به سر میبرند و به هیچروی نباید از آنان [[پیروی]] کرد. گزارشی نیز درباره موضع امام در مورد بحث [[علم]] [[باریتعالی]] در منابع دیده میشود. در این [[روایت]] آماده است برخی افراد به نقل از [[هشام بن حکم]] قائل بودند [[خداوند]]، [[علمی]] به اشیا، پیش از ایجادشان ندارد و امام این سخن را نادرست دانست و علم [[حق]] [[متعال]] را علاوه بر موضع ایجاد و پس از آن، به پیش از آن نیز مربوط دانست و فرمود خداوند عالم بود پیش از آنکه معلومی در میان باشد و [[خالق]] بود وقتی که مخلوق نبود و [[رب]] بود وقتی که مربوب نبود و [[قادر]] بود قبل از مقدور<ref>الخرائج و الجرائح، ج۲، ص۶۸۷-۶۸۸؛ کشف الغمة، ج۲، ص۴۱۹.</ref>. هرچند حضرت عسکری {{ع}} در بحث [[حدوث و قدم]] [[قرآن]] مانند دیگر [[معصومان]] {{عم}} به جهت [[فتنهانگیز]] بودن بحث در عصر [[عباسی]] ورود و موضعگیری مستقل نداشت، اما چنانکه از برخی گزارشها دانسته میشود، ایشان هر چیزی جز خداوند را مخلوق او میدانسته و به تبع [[قرآن کریم]] را نیز حادث به شمار میآورده است<ref>الخرائج و الجرائح، ج۲، ص۶۸۶.</ref><ref>[[مهدی کمپانی زارع|کمپانی زارع، مهدی]]، [[امام حسن بن علی عسکری - کمپانی زارع (مقاله)|مقاله «امام حسن بن علی عسکری»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]] ص ۵۱۹-۵۲۹.</ref> | امام عسکری {{ع}} در عصر [[امامت]] خود با [[انحرافات]] بسیاری روبرو شد و کوشید با نشاندادن موضع [[حق]]، مجال [[رشد]] و [[پویایی]] [[باطل]] را از میان ببرد. امام با [[غلات]]، [[واقفیه]] و ثنویه و [[افکار]] [[گمراهکننده]] شان [[مبارزه]] میکرد و به [[قول و فعل]] نشان میداد که این جماعات در [[گمراهی]] به سر میبرند و به هیچروی نباید از آنان [[پیروی]] کرد. گزارشی نیز درباره موضع امام در مورد بحث [[علم]] [[باریتعالی]] در منابع دیده میشود. در این [[روایت]] آماده است برخی افراد به نقل از [[هشام بن حکم]] قائل بودند [[خداوند]]، [[علمی]] به اشیا، پیش از ایجادشان ندارد و امام این سخن را نادرست دانست و علم [[حق]] [[متعال]] را علاوه بر موضع ایجاد و پس از آن، به پیش از آن نیز مربوط دانست و فرمود خداوند عالم بود پیش از آنکه معلومی در میان باشد و [[خالق]] بود وقتی که مخلوق نبود و [[رب]] بود وقتی که مربوب نبود و [[قادر]] بود قبل از مقدور<ref>الخرائج و الجرائح، ج۲، ص۶۸۷-۶۸۸؛ کشف الغمة، ج۲، ص۴۱۹.</ref>. هرچند حضرت عسکری {{ع}} در بحث [[حدوث و قدم]] [[قرآن]] مانند دیگر [[معصومان]] {{عم}} به جهت [[فتنهانگیز]] بودن بحث در عصر [[عباسی]] ورود و موضعگیری مستقل نداشت، اما چنانکه از برخی گزارشها دانسته میشود، ایشان هر چیزی جز خداوند را مخلوق او میدانسته و به تبع [[قرآن کریم]] را نیز حادث به شمار میآورده است<ref>الخرائج و الجرائح، ج۲، ص۶۸۶.</ref><ref>[[مهدی کمپانی زارع|کمپانی زارع، مهدی]]، [[امام حسن بن علی عسکری - کمپانی زارع (مقاله)|مقاله «امام حسن بن علی عسکری»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]] ص ۵۱۹-۵۲۹.</ref> | ||