جز
جایگزینی متن - 'داود' به 'داوود'
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
جز (جایگزینی متن - 'داود' به 'داوود') |
||
خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
در [[آموزههای علوی]] آمده است: {{متن حدیث|خَيْرُ الْأُمُورِ مَا سَهُلَتْ مَبَادِيهِ وَ حَسُنَتْ خَوَاتِمُهُ وَ حُمِدَتْ عَوَاقِبُهُ}}<ref>«بهترین کارها آن است که مبادی آن آسان، و اواخر آن نیکو، و عاقبتهای آن ستوده باشد». شرح غررالحکم، ج۳، ص۴۳۷؛ عیون الحکم و المواعظ، ص۲۳۸.</ref>. | در [[آموزههای علوی]] آمده است: {{متن حدیث|خَيْرُ الْأُمُورِ مَا سَهُلَتْ مَبَادِيهِ وَ حَسُنَتْ خَوَاتِمُهُ وَ حُمِدَتْ عَوَاقِبُهُ}}<ref>«بهترین کارها آن است که مبادی آن آسان، و اواخر آن نیکو، و عاقبتهای آن ستوده باشد». شرح غررالحکم، ج۳، ص۴۳۷؛ عیون الحکم و المواعظ، ص۲۳۸.</ref>. | ||
تسهیل و تیسیر در سالهای نخستین [[زندگی]] و [[دوران کودکی]] از اهمیتی بیشتر برخوردار است، زیرا وجود [[آدمی]] لطیفتر است و به تسهیلی بیشتر نیاز دارد. [[یونس بن رباط]]<ref>یونس بن رباط بَجَلی از اصحاب امام صادق {{ع}} و از راویان ثقه است. ر. ک: رجال النجاشی، ص۴۴۸؛ تقی الدین الحسن بن علی بن | تسهیل و تیسیر در سالهای نخستین [[زندگی]] و [[دوران کودکی]] از اهمیتی بیشتر برخوردار است، زیرا وجود [[آدمی]] لطیفتر است و به تسهیلی بیشتر نیاز دارد. [[یونس بن رباط]]<ref>یونس بن رباط بَجَلی از اصحاب امام صادق {{ع}} و از راویان ثقه است. ر. ک: رجال النجاشی، ص۴۴۸؛ تقی الدین الحسن بن علی بن داوود الحلی، کتاب الرجال، تصحیح السید کاظم الموسوی المیاموی، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۴۲ ش. ص۳۸۰؛ معجم رجال الحدیث، ج۲۰، ص۱۹۰-۱۹۱؛ معجم الثقات، ص۱۳۴.</ref> از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرده است که [[رسول خدا]] {{صل}} چنین فرموده است: {{متن حدیث|رَحِمَ اللَّهُ مَنْ أَعَانَ وَلَدَهُ عَلَى بِرِّهِ}} [[خداوند]] [[رحمت]] کند کسی را که فرزند خود را در [[نیکی]] و [[نیکوکاری]] [[یاری]] کند. یونس بن رباط گوید از [[حضرت]] پرسیدم: “چگونه فرزند خود را در نیکی و نیکوکاری یاری کند؟ ” حضرت فرمود: {{متن حدیث|يَقْبَلُ مَيْسُورَهُ وَ يَتَجَاوَزُ عَنْ مَعْسُورِهِ وَ لَا يُرْهِقُهُ وَ لَا يَخْرَقُ بِهِ}}<ref>«آنچه را که در توان اوست از او بپذیرد، و آنچه را که برایش طاقتفرساست از او نخواهد، و او را به تکلیف ما فوق طاقتش واندارد، و او را دچار سرگشتگی و شرمندگی نسازد». الکافی، ج۶، ص۵۰؛ تهذیب الاحکام، ج۸، ص۱۱۳؛ السرائر، ج۳، ص۵۹۵؛ وسائل الشیعة، ج۱۵، ص۱۹۹.</ref>. | ||
بنابراین فعل [[تربیتی]] رشد دهنده و سیردهنده به سوی نیکی از [[سختگیری]] و [[خشونت]] به دور و بر سهلگیری و [[ملایمت]] [[استوار]] است<ref>[[مصطفی دلشاد تهرانی|دلشاد تهرانی، مصطفی]]، [[سیره نبوی ج۴ (کتاب)|سیره نبوی]]، ج۴ ص ۱۵۷.</ref>. | بنابراین فعل [[تربیتی]] رشد دهنده و سیردهنده به سوی نیکی از [[سختگیری]] و [[خشونت]] به دور و بر سهلگیری و [[ملایمت]] [[استوار]] است<ref>[[مصطفی دلشاد تهرانی|دلشاد تهرانی، مصطفی]]، [[سیره نبوی ج۴ (کتاب)|سیره نبوی]]، ج۴ ص ۱۵۷.</ref>. |