عبادت در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امیر مؤمنان]] {{ع}} از نظر کمّی، عابد‌ترین<ref>علامه حلی در نهج الحق (ص ۲۴۷) می‌گوید: «هیچ اختلافی در این نیست که علی {{ع}} عابدترین مردم بوده است». شیخ صدوق، الامالی، ص۷۵.</ref> و از نظر کیفی بهترین [[عبادت کنندگان]] است. در [[زیارت]] آن حضرت می‌خوانیم: «تو بهترین [[مردم]] در عبادتی»<ref>{{متن حدیث|... وَ أَنْتَ أَحْسَنُ الْخَلْقِ عِبَادَةً}}؛ بحارالانوار، ج۹۷، ص۳۶۷.</ref>. [[عبادت]] آن حضرت چنان بود که از توان اولیای بزرگ [[خدا]] خارج است، چه رسد به دیگران. [[امام زین‌العابدین]] {{ع}} که خود [[زینت]] عبادت‌کنندگان و عابد‌ترین مردم [[زمان]] خود بود، درباره عبادت جدش با [[شگفتی]] می‌فرماید: «چه کسی [[طاقت]] عبادت علی را دارد؟!»<ref>الکافی، ج۸، ص۱۶۳.</ref>.

[[ابوالدرداء]] می‌گوید: علی {{ع}} را دیدم که در میان مردم بود، ولی ناگاه از مردم کناره گرفت و از دیده‌ها پنهان شد. او خود را در نخلستان پنهان کرد و من وی را گم کردم و [[گمان]] بردم که به [[خانه]] رفته است. در این هنگام از نخلستان ناله حزینی به گوشم خورد که می‌گفت: {{متن حدیث|كَمْ مِنْ مُوبِقَةٍ حَمَلْتَ عَنِّي فَقَابَلْتَهَا بِنِعْمَتِكَ وَ كَمْ مِنْ جَرِيرَةٍ تَكَرَّمْتَ عَنْ كَشْفِهَا بِكَرَمِكَ...}} این نغمه محزون توجه مرا جلب کرد و به دنبال آن به جست‌و‌جو پرداختم تا دریافتم این صدا از علی {{ع}} است. خود را پنهان کردم و به نظاره نشستم. علی {{ع}} در [[دل]] شب [[نماز]] گزارد و سپس به [[دعا]] و [[گریه]] پرداخت. از جمله می‌گفت: {{متن حدیث|أُفَكِّرُ فِي عَفْوِكَ فَتَهُونُ عَلَيَّ خَطِيئَتِي ثُمَّ أَذْكُرُ الْعَظِيمَ مِنْ أَخْذِكَ فَتَعْظُمُ عَلَيَّ بَلِيَّتِي...}}؛ سپس به گریه ادامه داد و چونان ناله کرد تا دیگر [[حس]] و حرکتی از او ندیدم. با خود گفتم: [[خواب]] بر علی {{ع}} ـ به دلیل [[شب زنده‌داری]] ـ [[غلبه]] کرده است، بروم و او را برای [[نماز صبح]] بیدار کنم. همین که نزدیک شدم، ناگاه دیدم چون چوب خشکیده بر [[زمین]] افتاده است. او را جنباندم، حرکت نکرد. بدنش را جمع کردم، جمع نشد. با خود گفتم: {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>«همان کسان که چون بدیشان مصیبتی رسد می‌گویند: «انّا للّه و انّا الیه راجعون» (ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم)» سوره بقره، آیه ۱۵۶.</ref>، به [[خدا]] [[سوگند]] [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} مرده است! پس با [[شتاب]] به [[خانه علی]] {{ع}} رفتم تا خبر مرگش را برسانم. ماجرا را با [[فاطمه]] {{س}} در میان گذاشتم. فاطمه {{س}} گفت: «به خدا سوگند این حالی است که از [[خوف]] خدا به علی {{ع}} [[دست]] داده است...»<ref>ر. ک: بحارالانوار، ج۸۴، ص۱۹۴ به بعد؛ مجموعه ورام، ج۲، ص۱۵۶.</ref>.

اهمیت [[عبودیت]] و [[عبادت]] در نظرگاه علی {{ع}} را می‌توان از این سخن او به خوبی [[شناخت]]؛ آنجا که می‌فرماید: «[[سوگند]] به کسی که [[جان]] فرزند [[ابوطالب]] در دست اوست، هزار ضربت [[شمشیر]] بر من آسان‌تر است از اینکه در بستر در غیر [[طاعت خدا]] بمیرم»<ref>نهج‌البلاغه، خطبه ۱۲۲.</ref>. [[امیرمؤمنان]] {{ع}} چنان در عبادت و عبودیت [[حق]] [[غرق]] بود که خود، موضوع عبادت گشته و یاد و ذکر [[فضائل]] و [[مناقب]] او و حتی نگریستن به او عبادت است. [[پیامبر]] در [[حدیثی]]، که [[شیعه]] و [[سنی]] نقل کرده‌اند، فرموده است: {{متن حدیث|النَّظَرُ إِلَى عَلِيٍّ عِبَادَةٌ}}<ref>بحارالانوار، ج۱، ص۲۰۴؛ شیخ صدوق، الامالی، ص۱۳۸؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۹، ص۱۷۱؛ قندوزی حنفی، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع الموده، ج۲، ص۳۲۸.</ref>؛ «نگریستن به علی عبادت است». آری، علی {{ع}} با آن همه [[ارزش‌ها]] و فضیلت‌های شگفت‌انگیز خود را [[عبد خدا]] می‌داند و با [[سرافرازی]] اعلام می‌کند: «این [[افتخار]] مرا بس که [[عبد]] تو باشم»<ref>بحارالانوار، ج۳۸، ص۳۴۰.</ref>.<ref>[[سید محمد علی مدرسی|مدرسی، سید محمد علی]]، [[عبادت و عبودیت (مقاله)| مقاله «عبادت و عبودیت»]]، [[دانشنامه امام علی ج۴ (کتاب)|دانشنامه امام علی]]، ج۴، ص ۲۷۸.</ref>

به چنین [[امام]] همامی سزد که در [[مقام]] [[پرستش]] بگوید: {{متن حدیث|مَا عَبَدْتُكَ خَوْفاً مِنْ نَارِكَ وَ لَا طَمَعاً فِي جَنَّتِكَ لَكِنْ وَجَدْتُكَ أَهْلًا لِلْعِبَادَةِ فَعَبَدْتُك}}<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۶۷، ص۱۹۷.</ref>. چون عبادت علی {{ع}} شاهدانه بود، نه عابدانه، یا زاهدانه یا تاجرانه و مانند آن، و [[شاهد]] کامل، هر چیزی را از دید شهود می‌نگرد، نه از منظر [[اراده]] خود یا میل دیگران، در هر مورد که شهود وی [[عنایت]] دارد، آن را می‌بیند و می‌شنود و توجه دارد و در هر موردی که [[شهود]] وی [[عنایت]] ندارد، بی‌توجه است؛ از این رو به طور کامل می‌توان بین دو قضیه [[تاریخی]] [[مأثور]] درباره [[حضرت]] جمع کرد: یکی آن‌که پیکان تیر از پایش در [[سجده]] [[نماز]] بیرون آوردند و عنایت نداشت<ref>علامه حلی، حسن بن یوسف، کشف الیقین فی فضائل امیرالمؤمنین، ص۱۱۸؛ تستری، نورالله، احقاق الحق، ج۸ ص۶۰۲ به نقل از ترمذی کشفی حنفی در مناقب مرتضوی، ص۳۶۴.</ref> و دیگر آنکه مستمندی در حال [[رکوع]] حضرت، از وی کمک خواست و [[امام]] توجه کرد و شنید و اشاره کرد و [[انگشتر]] از دست مبارکش به دست [[سائل]] رسید<ref>ر. ک: تفاسیر قرآن، ذیل آیه ولایت (سوره مائده، آیه ۵۵)، نیز مقاله «آیه ولایت» در این دانشنامه.</ref>. این [[اثبات]] و آن [[نفی]]، و آن عدم توجه و این عنایت، هر دو از دید شهود [[معبود]] بود؛ از این رو جای [[شگفتی]] یا [[پرسش]] نیست؛ زیرا نماز که [[عمود دین]] است، [[ستون]] [[خیمه]] [[معراج]] و [[مناجات]] خواهد بود و [[نمازگزار]] در [[عروج]] به سوی معبود و در حال [[نجوا]] با او است؛ بنابراین، مجاری ادراکی او مانند چشم و گوش، و مجاری تحریکی وی مانند دست و پا در [[اختیار]] معبود است، نه در اختیار خود [[عابد]]؛ بدین سبب هرچه جنبه خَلقی دارد، مغفول، و هر چه [[صبغه]] [[الهی]] دارد معقول و مقبول و معمول است.

خلاصه آنکه [[عبادت]] علی {{ع}} عارفانه بود، نه حکیمانه و متکلمانه و چون عبادت عارفانه، [[برتر]] از عبادت‌های دیگر است، نه در عرض آنها، همه [[کمالات]] [[عبادی]] آنها را با افزایش ویژه داراست<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[حیات عارفانه امام علی (مقاله)| مقاله «حیات عارفانه امام علی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۴ (کتاب)|دانشنامه امام علی]]، ج۴، ص ۴۸.</ref>.