صیانت از مکتب تشیع: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پیشوایان معصوم]] افزون بر تربیت شاگردان برای برآوردن نیازهای علمی، [[دینی]] و [[سیاسی]] [[مسلمانان]]، [[ارزش‌های مکتبی]] و [[شیعی]] را از گزند [[توطئه‌ها]] و فتنه‌های براندازنده، مصون نگاه می‌داشتند و با [[ارتباط]] مستمر و دائمی که با شاگردان خود برقرار می‌ساختند، مطالبی را که لازم بود در برخورد با حوادث [[روز]] و فتنه‌های جاری بدانند، به آنان می‌آموختند. به عنوان مثال یکی از مهم‌ترین بحثهایی که دنیای [[تسنن]] را در آغاز [[قرن سوم]] دچار [[تفرقه]] و پراکندگی ساخت، درگیری بر سر مسئله [[خلق]] [[قرآن]] یا قدم آن بود. [[حاکمان]] سیاسی به ویژه [[مأمون]]، [[معتصم عباسی]] و [[متوکل]] با دامن زدن بر این بحث و [[جانب‌داری]] مقطعی از قائلان یا [[منکران]] این موضوع، گروه‌های [[اسلامی]] را به [[جان]] یکدیگر می‌انداختند. از این‌رو این موضوع به‌شدت جنبه [[سیاسی]] پیدا کرد و از چارچوب [[علمی]] و مباحثات استدلالی و [[عقلی]] خارج شد. [[حاکمان عباسی]] تلاش می‌کردند با ورود [[شیعیان]] به این بحث [[فتنه‌انگیز]] و جنجالی، ضربات خود را بر شیعیان وارد سازند. در چنین شرایطی [[امام هادی]] {{ع}} [[سکوت]] در برابر این بحث را به [[مصلحت]] دانست و هرگونه بحث و بررسی در این مورد را ناروا، [[بیهوده]] و [[بدعت]] اعلام کرد و شیعیان را از ورود به آن به شدت برحذر داشت. آن [[حضرت]] در نامه‌ای به [[احمد بن اسماعیل بن یقطین]] چنین نوشت: [[بسم الله الرحمن الرحیم]]، [[خداوند]] ما و تو را از [[فتنه]] مصون نگه دارد و عصمتی دهد که اگر چنین کنی، خوب است و الا به [[هلاکت]] خواهی افتاد. [[عقیده]] ما بر این است که [[جدال]] و گفت‌و‌گو درباره [[قرآن]]، بدعت است و در این بدعت، هم پرسش‌کننده و هم پاسخ‌دهنده شریکند: پرسش‌کننده بی‌جهت، آنچه را که بر عهده‌اش نیست می‌پرسد و بی‌جهت پاسخ‌دهنده را به خاطر چیزی که بر عهده‌اش نیست، [[تکلیف]] می‌کند. کسی جز خداوند آفریننده نیست و مابقی همه مخلوق هستند. قرآن نیز [[کلام]] خداست. از نزد خود، نامی بر آن نگذار که از [[گمراهان]] خواهی بود. خداوند ما و تو را از افراد با [[ایمان به غیب]] و نیز کسانی که از خدایشان [[خوف]] دارند و از [[قیامت]] در هراسند قرار دهد<ref>ابوجعفر محمد بن علی بن الحسین بن بابویه قمی، التوحید، ص۲۲۴؛ ابوجعفر محمد بن علی ابن‌شهر آشوب مازندرانی، متشابه القرآن و مختلفه، ج۱، ص۶۱. در همین صفحه روایت دیگری از امام سجاد {{ع}} در این باره آمده است که می‌فرماید: قرآن نه خالق است نه مخلوق، بلکه کلام خداست.</ref>.