←دفاع امام{{ع}} از خاندان رسول خدا{{صل}}
| خط ۸۳: | خط ۸۳: | ||
[[امام]]{{ع}} با این سخن اعلام داشت که چالش زیدیه با [[حکومت]]، نه تنها [[شیعه]] را با خطر روبه‌رو نمی‌کند که سبب صیانت آنان می‌شود؛ زیرا حکومت فقط علیه قیامگران تمرکز خواهد کرد و در نتیجه، [[امامیه]] در [[امان]] خواهد ماند<ref>ر.ک: مازندارنی، شرح اصول الکافی، ج۹، ص۱۳۵.</ref>.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش اول ج۲]] ص ۲۸۴.</ref> | [[امام]]{{ع}} با این سخن اعلام داشت که چالش زیدیه با [[حکومت]]، نه تنها [[شیعه]] را با خطر روبه‌رو نمی‌کند که سبب صیانت آنان می‌شود؛ زیرا حکومت فقط علیه قیامگران تمرکز خواهد کرد و در نتیجه، [[امامیه]] در [[امان]] خواهد ماند<ref>ر.ک: مازندارنی، شرح اصول الکافی، ج۹، ص۱۳۵.</ref>.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش اول ج۲]] ص ۲۸۴.</ref> | ||
==[[دفاع]] امام{{ع}} از [[خاندان رسول خدا]]{{صل}}== | ===[[دفاع]] امام{{ع}} از [[خاندان رسول خدا]]{{صل}}=== | ||
[[امام صادق]]{{ع}} در برخورد با [[حسنیان]] نیز به رغم [[مخالفت]] [[فکری]] با آنان، از [[هویت]] خاندانی [[پیامبر خدا]]{{صل}} دفاع کرد و از [[نصیحت]] و [[مهربانی]] دریغ نداشت که باید از آن به [[رفق و مدارا]] یا [[صله رحم]] یاد کرد<ref>ر.ک: کلینی، الکافی، ج۲، ص۳۶۰ - ۳۶۱.</ref>. برای نمونه، گفتگوی امام و [[عبدالله بن حسن]] (درباره [[بیعت]] با [[نفس زکیه]])، چنان هیاهویی به پا کرد که [[مردم]] تا شب هنگام گرد آنان جمع بودند. اما امام{{ع}} فردای آن شب، با [[خوشرویی]] تمام نزد عبدالله آمد و به استناد [[آیه]] ۲۱ [[سوره رعد]]<ref>{{متن قرآن|وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ...}} «و کسانی که آنچه را خداوند فرمان به پیوند آن داده است می‌پیوندند.».. سوره رعد، آیه ۲۱.</ref> [[اجازه]] نداد [[نزاع]] فکری به قطع [[روابط]] منجر شود و به هویت و جایگاه خاندان رسول خدا{{صل}} آسیب برساند<ref>کلینی، الکافی، ج۲، ص۱۵۵ - ۱۵۶.</ref>. | [[امام صادق]]{{ع}} در برخورد با [[حسنیان]] نیز به رغم [[مخالفت]] [[فکری]] با آنان، از [[هویت]] خاندانی [[پیامبر خدا]]{{صل}} دفاع کرد و از [[نصیحت]] و [[مهربانی]] دریغ نداشت که باید از آن به [[رفق و مدارا]] یا [[صله رحم]] یاد کرد<ref>ر.ک: کلینی، الکافی، ج۲، ص۳۶۰ - ۳۶۱.</ref>. برای نمونه، گفتگوی امام و [[عبدالله بن حسن]] (درباره [[بیعت]] با [[نفس زکیه]])، چنان هیاهویی به پا کرد که [[مردم]] تا شب هنگام گرد آنان جمع بودند. اما امام{{ع}} فردای آن شب، با [[خوشرویی]] تمام نزد عبدالله آمد و به استناد [[آیه]] ۲۱ [[سوره رعد]]<ref>{{متن قرآن|وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ...}} «و کسانی که آنچه را خداوند فرمان به پیوند آن داده است می‌پیوندند.».. سوره رعد، آیه ۲۱.</ref> [[اجازه]] نداد [[نزاع]] فکری به قطع [[روابط]] منجر شود و به هویت و جایگاه خاندان رسول خدا{{صل}} آسیب برساند<ref>کلینی، الکافی، ج۲، ص۱۵۵ - ۱۵۶.</ref>. | ||
همچنین امام{{ع}} با دیدن نفس زکیه [[اشک]] ریخت و فرمود: فدای او شوم، مردم او را [[مهدی]] می‌نامند، اما او کشته می‌شود (به این معنا که مهدی نیست)<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۱۴۲.</ref>، اما [[ابوالفرج]] به امام صادق{{ع}} نسبت داده که از نفس زکیه به «مهدی [[اهل بیت]]»<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۱۴۲.</ref> یاد کرده است. | همچنین امام{{ع}} با دیدن نفس زکیه [[اشک]] ریخت و فرمود: فدای او شوم، مردم او را [[مهدی]] می‌نامند، اما او کشته می‌شود (به این معنا که مهدی نیست)<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۱۴۲.</ref>، اما [[ابوالفرج]] به امام صادق{{ع}} نسبت داده که از نفس زکیه به «مهدی [[اهل بیت]]»<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۱۴۲.</ref> یاد کرده است. | ||