مرجعیت علمی امام هادی: تفاوت میان نسخه‌ها

همچنین یکی از اقدامات رایج [[خلفای عباسی]] برای مقابله با [[امامان]]{{عم}} و جایگاه آنان، برگزاری جلسه‌های [[آزمایش]] و [[امتحان]] علمی و [[مناظره]] بود. آنان از [[عالمان]] و [[دانشمندان]] مشهور [[زمان]] خود [[دعوت]] می‌کردند تا در مقابل امام قرار گرفته و با طرح پرسش‌های دشوار و پیچیده ایشان را در موضع [[ضعف]] قرار دهند، اما بدون استثنا در همه موارد [[برتری]] علمی امامان چنان شگفت‌آور بود که [[کرنش]] و اعتراف همان دانشمندان و دیگران را برمی‌انگیخت، به گونه‌ای که خلفای عباسی نه تنها به [[هدف]] خود نمی‌رسیدند، بلکه شرمسار می‌شدند و جایگاه برجسته علمی امامان{{عم}} در میان دانشمندان و اذهان عمومی بیش از پیش آشکار می‌شد. امام هادی{{ع}} نیز از این امر استثنا نبود و چنین آزمایش‌های علمی به شکل [[نامه]] و برپایی مجالس برای ایشان نیز ترتیب داده شد. [[پرسش]] درباره معنای «کثیر»<ref>کلینی، کافی، ج۷، ص۴۶۴؛ طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۵۴. این نکته در ادامه و در بحث از میراث فقهی امام هادی{{ع}} بررسی شده است.</ref>، [[حکم]] حد بر [[مرد]] [[نصرانی]] پس از [[زنا]] کردن با [[زن]] [[مسلمان]] و پس از [[اسلام آوردن]] او<ref>کلینی، کافی، ج۷، ص۲۳۸.</ref>، نمونه‌هایی از موارد یادشده‌اند<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش دوم ج۲]] ص۱۹۹.</ref>.

[[امام هادی]]{{ع}} افزون بر [[سیره]] و [[روش زندگی]] خودشان که [[آموزش]] عملی [[تعالیم دینی]] به شمار می‌آید، به گونه شفاهی و مکتوب نیز تعالیم و آموزه‌های مهمی را ارائه کرده است. در این بخش، مجموعه این تعالیم در چهار بحث کلی مطرح و به اختصار بیان می‌شود.

امام هادی{{ع}} نخستین و مهم‌ترین مبنای آموزه‌ها و تعالیم خود را آموزه‌ها و [[تعالیم قرآنی]] قرار داده بود. به ویژه با توجه به آنکه در همین [[زمان]] اتّهام [[شیعه]] به [[تحریف قرآن]] بر سر زبان‌ها افتاده بود، [[امامان شیعه]] در برابر این [[اتهام]] همواره اصالت را به [[قرآن]] می‌دادند و با [[صراحت]] اعلام کردند که هر روایتی مخالف با قرآن بود آن را نادرست دانسته و آن را دور بریزند. امام هادی{{ع}} نیز ضمن رساله مفصلی (که بدان اشاره خواهد شد)، با صراحت بر اصالت قرآن تکیه فرموده آن را در [[مقام]] سنجش [[روایات]] و تشخیص صحیح از ناصحیح، به عنوان معیاری دقیق اعلام کرد. افزون بر این، رسماً قرآن را به عنوان تنها متنی که همه گروه‌های [[اسلامی]] بدان استناد می‌کنند، مطرح ساختند.