خطبه امام حسین در کربلا: تفاوت میان نسخه‌ها

سپس در بحبوحه [[جنگ]]، آن هنگام که وقت [[اذان]] ظهر فرا رسید، [[ابوثمامه صائدی]] یکی از [[یاران حسین بن علی]] {{ع}} به آن حضرت عرضه داشت: یا ابن [[رسول الله]]، وقت [[نماز ظهر]] فرا رسیده و من دوست دارم یک [[نماز]] دیگر به [[امامت]] شما به جا آورم! [[امام حسین]] {{ع}} در پاسخ وی فرمودند: {{متن حدیث|ذكرت الصلاة جعلك الله من المصلين الذاكرين نعم هذا اول وقتها سلوهم أن يكفوا عنا حتى نصلي}}؛ «نماز را به یاد ما انداختی، خدا تو را از نمازگزارانی که به [[یاد خدا]] هستند قرار بدهد. آری اینک وقت نماز فرا رسیده است، از [[دشمن]] بخواهید که موقتا دست از جنگ بردارند تا نماز خود را به جای آوریم».

پس [[امام]] [[نماز خوف]] خواندند و جمعی از یارانش در مقابل تیرهای [[دشمنان]] ایستادند تا نماز حضرت و اصحابش به پایان رسد. پس از این نماز با [[شکوه]] دو تن از [[یاران امام]] بر اثر تیرهایی که به بدنشان رسیده بود به [[شهادت]] رسیدند. هر یک آن دو در هنگام شهادت لحظه‌ای چشم به حضرت دوختند و عرض کردند: {{عربی|أَ وَفَيْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ؟}}؛ «ای فرزند [[رسول خدا]] آیا به [[وظیفه]] خود عمل کردم؟» [[امام حسین]] {{ع}} در جوابشان فرمودند: {{متن حدیث|نَعَمْ أَنْتَ أَمَامِي فِي الْجَنَّةِ فَاقْرَأْ رَسُولَ اللَّهِ عَنِّي السَّلَامَ وَ أَعْلِمْهُ أَنِّي فِي الْأَثَرِ}}. «بله، وظیفه خود را انجام دادی و در [[بهشت]] پیشاپیش من هستی! [[سلام]] مرا به رسول خدا برسان و به ایشان عرض کن که من نیز بعد از تو به دیدارش نایل خواهم شد».