آیا صدقه دادن برای امام مهدی صحیح است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تعداد پاسخ = ۴

«آری؛ [[دعا]] برای دیگری مؤثر است. [[قرآن]] هم به [[فرزندان]] سفارش می‌کند که برای والدین [[دعا]] کنید: {{متن قرآن|وَقُل رَّبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا }}<ref> و بگو پروردگارا! بر آنان بخشایش آور چنان که آنها مرا در کودکی پروردند؛ سوره اسراء، آیه: ۲۴.</ref> [[امام]] پدر [[انسان]] است و [[رهبر]] الهی، پدر معنوی ماست. [[قرآن]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِن قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ}}<ref> و در (راه) خداوند چنان که سزاوار جهاد (در راه) اوست جهاد کنید؛ او شما را برگزید و در دین- که همان آیین پدرتان ابراهیم است- هیچ تنگنایی برای شما ننهاد، او شما را پیش از این و در این (قرآن) مسلمان نامید تا پیامبر بر شما گواه باشد و شما بر مردم گواه باشید پس نماز را برپا دارید و زکات بپردازید و به (ریسمان) خداوند چنگ زنید؛ او سرور شماست که نیکو یار و نیکو یاور است؛ سوره حج، آیه: ۷۸.</ref> و یا [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: {{عربی|"أَنَا وَ عَلِيٌ‏ أَبَوَا هَذِهِ‏ الْأُمَّة‏‏‏‏"}}<ref>کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۲۶۱.</ref> به والدین هم سفارش شده که در [[حق]] [[فرزندان]] [[دعا]] کنند: {{متن قرآن|رَبِّ اجْعَلْنِي مُقِيمَ الصَّلاةِ وَمِن ذُرِّيَّتِي رَبَّنَا وَتَقَبَّلْ دُعَاء}}<ref> پروردگارا! مرا برپادارنده نماز گردان و از فرزندانم نیز و دعای مرا بپذیر!؛ سوره ابراهیم، آیه: ۴۰.</ref> پس ما باید برای پدران و مادران خود [[دعا]] کنیم.

* جالب توجه آن که در میان [[عبادات]]، [[نماز]] از ویژگی خاصی برخوردار است؛ زیرا در موارد متعددی از [[قرآن]] با آن که سخن از [[عبادات]] و کارهای خیر به میان می‌آید؛ اما نام [[نماز]] جداگانه برده شده است؛ مثلاً می‌فرماید: {{متن قرآن|قُلْ إِنَّ صَلاتِي وَنُسُكِي وَمَحْيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ}}<ref> بگو: بی‌گمان نمازم و نیایشم و زندگیم و مرگم از آن خداوند پروردگار جهانیان است؛ سوره انعام، آیه: ۱۶۲.</ref> با این که [[نماز]] جزئی از مناسک الهی است [[خداوند]] درباره آن می‌فرماید: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلاةِ وَإِيتَاء الزَّكَاةِ وَكَانُوا لَنَا عَابِدِينَ}}<ref> و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک و برپا داشتن نماز و دادن زکات را وحی کردیم و آنان پرستندگان ما بودند؛ سوره انبیاء، آیه: ۷۳.</ref> یعنی با وجود این که [[نماز]] جزئی از {{متن قرآن|فِعْلَ الْخَيْرَاتِ}} یا همان کارهای خوب است؛ ولی نام [[نماز]] جداگانه برده شده و این بر اهمیت و ویژگی خاص [[نماز]] دلالت می‌کند. از سوی دیگر در میان ارکان [[نماز]]، [[سجده]] [[جایگاه]] ویژه‌ای دارد تا آن جا که [[خداوند متعال]] در [[آیه]] آخر سوره علق که خواندن آن، [[سجده]] [[واجب]] دارد، به پیامبرش می‌فرماید: "راه [[قرب]] تو به ما [[سجده]] است" و در میان سجده‌ها، امتیاز و [[ارزش]] [[سجده]] آخر بیشتر است. در آن حالت حساس سفارش شده است که برای رزق همسر خود [[دعا]] کنید و [[مستحب]] است که بگوییم: {{عربی|"وَ ارْزُقْنِي‏ وَ ارْزُقْ‏ عِيَالِي‏ مِنْ‏ فَضْلِك‏‏‏‏‏"}}<ref>کافی، ج۲، ص۵۵۱.</ref>؛ بنابر این وقتی در این حالت حساس، آیا [[دعا]] برای رزق همسر سفارش شده است، [[دعا]] برای [[نجات]] نسل [[بشر]] از انواع [[ظلم]]، [[شرک]]، [[جهل]] و [[تفرقه]] به اندازه رزق همسر [[ارزش]] ندارد؟ این همه [[روایات]] که برای [[صلوات]] [[نقل]] شده به خاطر تأثیر دعاست. [[خداوند متعال]] در [[قرآن]] با کمال صراحت به همه [[مؤمنین]] خطاب می‌کند و می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ وَمَلائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا}}<ref> خداوند و فرشتگانش بر پیامبر درود می‌فرستند، ای مؤمنان! بر او درود فرستید و به شایستگی (بدو) سلام کنید؛ سوره احزاب، آیه: ۵۶.</ref>. بر این اساس، اگر [[صلوات]] ما برای [[پیامبر]] {{صل}} بی‌اثر بود، این [[دستور]] با این صراحت صادر نمی‌شد. بر همین اساس دادن [[صدقه]] و سایر هدایای مادی و هدایای معنوی برای [[معصومین]] و از جمله [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} مؤثر است»<ref>[[محسن قرائتی|قرائتی، محسن]]، [[جهت‌نما (کتاب)|جهت‌نما]]، ص ۷۶ - ۷۸.</ref>.

«هیچ نفسی عزیزتر و گرامی‌تر از وجود [[مقدّس]] [[امام عصر]] {{ع}} نیست، و نباید باشد. بلکه باید آن [[حضرت]] را محبوب‌تر از [[نفس]] خویش بداند. و اگر چنین نباشد، در [[ایمان]]، [[ضعف]] و نقصان دارد و در [[اعتقاد]] او خلل و [[سستی]] است<ref>بنابر آیه شریفه {{متن قرآن|النَّبِيُّ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ}} بر معتقدین به این آیه لازم است که برای مقام شریف نبوّت و ولایت، اولویت بر خویش (جان، مال و آبرو و دیگر متعلّقات وجود) قائل باشند، و این اولویت را در زندگانی عملی نیز به اثبات رسانند. مثلاً وقتی که می‌خواهند دعا کنند، اول برای فرج امام زمان {{ع}} و شادی قلب آن حضرت، و بعد برای خویشتن دعا کنند. وقتی می‌خواهند صدقه بدهند، اول برای سلامت آن حضرت، و بعد برای سلامت خود و بستگان خود صدقه بدهند. خلاصه اینکه وجود مقدّس امام معصوم را بر خود و جمیع ماسوی الله مقدّم بدانند.</ref>. به اسانید معتبر، از [[رسول خدا]] {{صل}} [[روایت]] شده است که فرمود: کسی از شما [[ایمان]] نیاورد، تا آنکه من و [[اهل بیت]] من، نزد او محبوب‌تر از [[جان]] و [[فرزند]] و تمام [[مردم]] باشیم<ref>مکیال المکارم، جلد ۲، باب ۸، امر ۱۳۷۶، ص۲۱۲. {{متن حدیث|لَا يُؤْمِنُ عَبْدٌ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ نَفْسِهِ وَ أَهْلِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ أَهْلِهِ وَ عِتْرَتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ وَ ذَاتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ ذَاتِهِ}}.</ref>. و چگونه چنین نباشد، در حالی که وجود و [[حیات]] و [[دین]] و [[عقل]] و صحّت و عافیت و دیگر نعمت‌های ظاهری و باطنیِ تمام موجودات، از پرتو آن وجود [[مقدّس]] و اوصیای او {{عم}} است. در این زمان، [[ناموس]] عصر و مدار دهر، نوربخش [[آفتاب]] و ماه، [[صاحب]] این قصر و بارگاه، سبب [[آرامش]] [[زمین]] و سیر افلاک، و رونق [[دنیا]] از [[زمین]] تا [[آسمان]]، حاضر در [[قلوب]] [[نیکان]]، و [[غائب]] از دیده بیگانگان، [[حضرت]] حجة بن الحسن {{ع}} است. جامه صحّت و عافیت در این زمان، اندازه قامت موزون آن [[نفس]] [[مقدّس]] و [[شایسته]] قدّ معتدل آن ذات اقدس است. پس بر تمامیِ خودپرستان - که تمامی اهتمامشان در حفظ و حراست و [[سلامتی]] [[نفس]] خویش است - لازم و ضروری است که مقصود اوّلی و [[هدف]] اصلی ایشان از چنگ زدن به دامان هر وسیله و سببی که برای بقای صحّت و جلب عافیت و قضای [[حاجت]] و دفع بلیّت مقرّر شده، مواردی همچون [[دعا]] و تضّرع و تصدّق و [[توسّل]] برای [[سلامتی]] و حفظ آن وجود [[مقدس]] باشد. چه رسد به افراد [[وفادار]] و [[امام]] شناس، که جز آن وجود [[مقدّس]]، کسی را لایق هستی و سزاوار عافیت و تندرستی نمی‌دانند<ref>حال که تمام نعمت‌ها، از روشنی آفتاب گرفته تا چرخش افلاک، و تمام ارزاق، از طرف وجود مقدّس [[امام عصر]] {{ع}} و به خاطر وجود مقدّس آن حضرت، از جانب خداوند ریزش می‌کند، بر همل افراد، اعمّ از خودپرستان (که همه نیرویشان مصروف خود آنها می‌شود) و متولّیان به ولاء اهل بیت (که خود را طفیلی وجود امام عصر می‌بینند و فقط ایشان را لایق برخورداری از نعمت‌های حقّ متعال می‌دانند) لازم و واجب است که از تمام وسائل و لوازم (دعاء، صدقه، توسّل و...) در جلب سلامتی و آسایش و راحتی آن وجود مقدّس، تلاش کنند و به این کار، اولویت دهند.</ref>»<ref>[[عبدالحسین طالعی|طالعی، عبدالحسین]]، [[ره‌توشه منتظران (کتاب)|ره‌توشه منتظران]]، ص ۳۰-۳۱.</ref>.

«از نشانه‌های [[مودت]] و [[دوستی]] آن [[حضرت]] در یک [[خانواده]] [[منتظر]]، [[صدقه]] دادن به [[نیابت]] از ایشان است. از آن‌رو که [[سنت]] [[خانواده‌ها]] در محبت‌ورزی به یکدیگر و قصد [[سلامتی]] نمودن برای هم، دادن [[صدقه]] می‌باشد، پایه گذاری و [[ترویج]] [[فرهنگ]] تصدق به [[حضرت قائم]] {{ع}} می‌تواند در ایجاد [[رابطه قلبی]] از یک سو و نشانه [[انتظار]] [[موعود]] از سوی دیگر اثرگذار باشد.

در [[مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم (کتاب)|مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم]] آمده است: نظر به اینکه این کار از گونه‌های [[مودت]] نسبت به [[قربی]] و بستگان [[پیغمبر]] {{صل}} است که [[خداوند]] بندگانش را در کتاب خود به آن امر فرموده، نمی‌بینی که هرگاه فرزندت یا کسی از عزیزانت را [[دوست]] می‌داری و برای او بیمناک هستی به قصد [[سلامتی]] او [[صدقه]] می‌دهی؟! پس مولای تو به هر کس به این سزاوارتر است. اضافه بر اینکه این کار از اقسام صله [[امام]] است و این برای [[خردمندان]] واضح می‌باشد<ref>موسوی اصفهانی، سید محمد تقی، مکیال المکارم، ج۲، ص۳۰۹.</ref>.