ابدال چه کسانی هستند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تعداد پاسخ = 6

=== معناشناسی [[ابدال]] === [[اَبدال]]" به معنای [[جانشینان]] است، [[ابدال]]، عده‌ای معدود از صلحا و [[نیکان]] و [[بندگان]] [[خالص]] [[خداوند]] هستند که شمار آنان هفت یا هفتاد نفر است و گفته شده [[زمین]] از وجود آنها خالی نمی‌شود<ref>دهخدا، علی اکبر، لغت‏نامه، ابدال.</ref>. این تعبیر را در مورد جمعی از [[بندگان]] [[صالح]] [[خدا]] به کار می‌برند که در میان [[اولیاء]]، دارای مرتبتی مخصوص بوده و تعدادی از [[یاران حضرت مهدی]] {{ع}} در [[عصر ظهور]] را تشکیل می‌‌دهند<ref>ر.ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[انتظار و منتظران (مقاله)|انتظار و منتظران]]، ص ۳۱؛ [[مجتبی تونه‌ای| تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۵۳؛ [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۵۶-۵۹.</ref>.

# مراد [[یاران امام]] عصر در [[شام]] هستند: براساس برخی از [[احادیث]] عده‌ای قائل شده‌اند [[ابدال]] [[یاران]] باوفای [[حضرت مهدی]] {{ع}} هستند که در [[شام]] و [[هنگام ظهور]] حضرت، خود را به [[مکه]] رسانده و با آن حضرت [[بیعت]] می‌کنند<ref>الامین، محسن،  المجالس السنیه، جزء ۵، ص ۶۹۹؛ مجلسی، محمد باقر،  بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۷ و ۳۳۴.</ref> [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "سیصد و چند نفر به شمار اهل [[بدر]] با [[قائم]] بین [[رکن و مقام]] بیعت می‌کنند که در بین آنان [[نجبا]] از [[اهل مصر]] و [[ابدال]] از [[اهل شام]] و [[اخیار]] از [[اهل عراق]] هستند"<ref>{{متن حدیث|یُبَایِعُ الْقَائِمَ بَیْنَ الرُّکْنِ وَ الْمَقَامِ ثَلَاثُمِائَةٍ وَ نَیِّفٌ عِدَّةَ أَهْلِ بَدْرٍ فِیهِمُ النُّجَبَاءُ مِنْ أَهْلِ مِصْرَ وَ الْأَبْدَالُ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ وَ الْأَخْیَارُ مِنْ أَهْلِ الْعِرَاقِ}}؛ طوسی، کتاب الغیبه، ص۴۷۶؛ مفید، الاختصاص، ص۲۰۸؛ مسند ابی یعلی، ج۱۲، ص۲۷۰.</ref> و [[حضرت علی]] {{ع}} نیز در روایتی دیگر آنان را [[اهل شام]] معرفی می‌فرمایند<ref>طریحی، فخرالدین بن محمد، مجمع البحرین، ماده عصب.</ref><ref>ر.ک: [[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۱۱۵.</ref>

# [[جانشینان]] [[انبیای الهی]] هستند: "خالد بن هیثم فارسی" گوید: به [[امام رضا]] {{ع}} عرض کردم: [[مردم]] [[گمان]] دارند که در روی [[زمین]] گروهی به نام [[ابدال]] وجود دارند، اینان کیانند؟ حضرت در پاسخ فرمود: "راست گفتند. منظور از ابدال همان [[اوصیا]] و [[جانشینان]] هستند که [[خداوند]] پس از [[مرگ]] و [[رحلت]] هر [[پیامبری]] آنها را بدل و [[جانشین]] او قرار می‌دهد، تا اینکه به [[حضرت محمد]] {{صل}} آنها را خاتمه داد"<ref>قمی، عباس،  سفینه البحار، ج ۱، ص ۶۴.</ref><ref>ر.ک: [[محمد جواد مروجی طبسی|مروجی طبسی، محمد جواد]]، [[بامداد بشریت (کتاب)|بامداد بشریت]]، ص ۱۴۱-۱۴۷؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[انتظار و منتظران (مقاله)|انتظار و منتظران]]، ص ۳۱؛ [[مجتبی تونه‌ای| تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۵۳؛ [[حبیب‌الله طاهری|طاهری، حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص ۲۳۹ - ۲۴۰؛ [[محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی، محمد]]، [[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]، ص ۱۵۱، ص ۱۵۱؛ [[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۱۱۵.</ref>  

از دیگر [[روایات]] نیز به دست می‌آید منظور از [[ابدال]]، [[امامان معصوم]] {{ع}} هستند و نیز احتمال دارد، [[یاران خاص]] [[امامان]] {{ع}} باشند<ref>قمی، عباس،  سفینه البحار، ج ۱، ص ۶۴.</ref>، لکن باید توجه داشت براساس برخی قرائن مراد از ابدال غیر از [[ائمه]] {{ع}} هستند، مانند اینکه در دعای [[ام داوود]] از [[امام صادق]] {{ع}} که در نیمه [[رجب]] خوانده می‌‌شود، ابدال غیر از [[امامان]] دانسته شده است: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی الْأَبْدَالِ وَ الْأَوْتَادِ وَ السُّیَّاحِ وَ الْعُبَّادِ وَ الْمُخْلِصِینَ وَ الزُّهَّادِ وَ أَهْلِ الْجِدِّ وَ الِاجْتِهَادِ وَ اخْصُصْ مُحَمَّداً وَ أَهْلَ بَیْتِهِ بِأَفْضَلِ صَلَوَاتِکَ وَ أَجْزَلِ کَرَامَاتِکَ}}<ref>قمی، عباس، مفاتیح الجنان، ص ۲۶۴.</ref> و یا اینکه در برخی [[روایات]]، گفته شده: هر کس چند ویژگی در او باشد، جزء [[ابدال]] شمرده خواهد شد<ref>دیلمی، شیرویه بن شهردار بن شیرویه،  فردوس الاخبار، ج۲، ص ۸۴.</ref> و یا در پاسخ اینکه [[ابدال]] از کجا به این مرتبه رسیده‌اند؟ گفته شده: به [[وسیله]] [[جود]] و سخا و [[نصیحت]] و [[خیرخواهی]] [[مسلمانان]]<ref>طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج ۱۰، ص ۲۲۴.</ref>، همه اینها دلالت دارد که ابدال، غیر از [[معصومان]] {{ع}} هستند<ref>ر.ک: [[محمد جواد مروجی طبسی|مروجی طبسی، محمد جواد]]، [[بامداد بشریت (کتاب)|بامداد بشریت]]، ص ۱۴۱-۱۴۷؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[انتظار و منتظران (مقاله)|انتظار و منتظران]]، ص ۳۱؛ [[مجتبی تونه‌ای| تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۵۳؛ [[حبیب‌الله طاهری|طاهری، حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص ۲۳۹ - ۲۴۰؛ [[محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی، محمد]]، [[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]، ص ۱۵۱؛ [[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۱۱۵.</ref>.

# در صورت فوت یکی از [[ابدال]] فرد دیگری جایگزین او می‌‌شود. سبب [[نامگذاری]]"ابدال" نیز  همین است که مانند بدل یکدیگر هستند و چون یکی از [[دنیا]] رود، کسی مانند او جایش را می‌‏گیرد<ref>طریحی، فخرالدین بن محمد، مجمع البحرین، ج ۵، ص ۳۱۹</ref>.<ref>ر.ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[انتظار و منتظران (مقاله)|انتظار و منتظران]]، ص ۳۱.</ref>

# [[خلق]] و خو و [[ویژگی‌های اخلاقی]]: در وصف ابدال آمده که آنان دارای نیت‌های [[پاک]] و طبع سخی و [[خوی]] نیک‌اند و همواره به [[خیرخواهی]] [[مسلمانان]] بپردازند. آنان معدن و منشأ [[برکات]] و [[خیرات]] زمین‌اند<ref>متقی هندی، علاءالدین علی بن حسام، کنز العمال، ج ۱۲، ص ۱۸۸.</ref> درباره ویژگی این افراد گفته شده است: آنان [[راهبان]] [[شب]] و [[شیران روز]] هستند. دل‏هایشان چون فولاد سخت است که میان [[رکن و مقام]]، با آخرین [[ذخیره الهی]] [[حضرت مهدی]] {{ع}}[[بیعت]] می‌‏کنند<ref>{{متن حدیث|صَدَقُوا الْأَبْدَالُ‏ هُمُ‏ الْأَوْصِیَاءُ جَعَلَهُمُ‏ اللَّهُ‏ فِی‏ الْأَرْضِ‏ بَدَلَ‏ الْأَنْبِیَاءِ إِذَا رَفَعَ‏ الْأَنْبِیَاءَ وَ خَتَمَ‏ بِمُحَمَّد‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}؛ طبرسی، ابوعلی فضل بن حسن، الاحتجاج، ج ۲، ص ۴۳۷.</ref><ref>ر.ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[انتظار و منتظران (مقاله)|انتظار و منتظران]]، ص۳۱-۳۲؛ [[مجتبی تونه‌ای| تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۵۳.</ref>

# گروهی از بانوان جزء ابدال‌اند: در برخی [[روایات]] نیز، عده‌ای از [[زنان]] را جزو ابدال شمرده‌اند<ref>دیلمی، شیرویه بن شهردار بن شیرویه،  فردوس الاخبار ج ۱، ص ۱۱۹.</ref>.

# شمار [[ابدال]]: ابدال از نظر عدد و نیز از حیث محل و مکان مورد [[اختلاف]] است. در بعضی از [[احادیث]]، سی و در برخی [[چهل]] و در برخی دیگر شصت نفر ذکر شده است. [[امام باقر]] {{ع}} فرمودند: "[[صاحب الزمان]] {{ع}} را به ناچار غیبتی است و در آن [[غیبت]]، [[قدرت]] و [[قوت]] برای او لازم است که در آن زمان به [[وسیله]] سی نفر از همراهانش از [[وحشت]] و [[تنهایی]] بیرون می‌آید، که با تعداد ابدال کاملاً سازگار است"<ref>{{متن حدیث|لَا بُدَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ مِنْ عُزْلَةٍ وَ لَا بُدَّ فِی عُزْلَتِهِ مِنْ قُوَّةٍ وَ مَا بِثَلَاثِینَ مِنْ وَحْشَةٍ}}؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۳.</ref> و یا گفته شده: [[ابدال]] قومی هستند که [[خداوند]]، [[زمین]] را به وجود آنها [[استوار]] دارد و آنها هفتاد نفرند. [[چهل]] تن آنها در [[شام]] و سی نفر دیگر در جاهای دیگرند؛ چون یکی از آنها بمیرد، فرد دیگری به جای او بیاید<ref>طریحی، فخرالدین بن محمد، مجمع البحرین، مادة(بدل).</ref><ref>ر.ک: [[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۱۱۵؛ [[محمد جواد مروجی طبسی|مروجی طبسی، محمد جواد]]، [[بامداد بشریت (کتاب)|بامداد بشریت]]، ص ۱۴۱-۱۴۷؛ [[مجتبی تونه‌ای| تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۵۳؛ [[حبیب‌الله طاهری|طاهری، حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص ۲۳۹ ـ ۲۴۰؛ [[محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی، محمد]]، [[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]، ص ۱۵۱؛ [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۵۶-۵۹.</ref>

بنابراین، [[ابدال]]، مردان [[صالح]] و [[مخلص]] و کامل روی [[زمین]] هستند، ضمناً شخصی از [[امام رضا|حضرت رضا]] {{ع}} در مورد [[ابدال]] پرسید، آن جضرت فرمود: [[ابدال]]، اوصیای [[پیامبران]] هستند<ref> سفینة البحار (ماده بدل).</ref>. در [[کلام]] [[امام علی|علی]] {{ع}} فرمود: {{عربی|اندازه=140%|"الأَبْدالُ‏ بالشَّامِ‏، و النُّجَباءُ بِمِصْرَ، و العَصَائِبُ‏ بالعِراقِ"}}<ref> مجمع البحرین (ماده عصب).</ref>»<ref>[[حبیب‌الله طاهری|طاهری، حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص ۲۳۹ - ۲۴۰.</ref>.

«نام تعدادی از [[یاران]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در [[عصر ظهور]] است. "أبدال" جمع "بدل" یا "بدیل"، عده‏‌ای معلوم از شایستگان و خاصان [[خدا]] هستند که گویند: هیچ‏گاه [[زمین]] از آنان خالی نباشد و [[جهان]] بدیشان برپا است و آن‏گاه که یکی از آنان بمیرد، خدای سبحانه و تعالی دیگری را به جای او برانگیزد<ref>ر. ک: متقی هندی، کنز العمال، ج ۱۱، ص ۱۲۵</ref>، تا آن شمار- که به قولی هفت و به قولی هفتاد است- همواره کامل بماند<ref>  علی اکبر دهخدا، لغت‏نامه، ابدال</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص۳۱-۳۲.</ref>.

برخی نیز گفته‌‏اند: آنان، گروهی‌‏اند که [[خداوند]] سبحانه و تعالی به وسیله آن‏ها [[دین]] را برپا نگه می‌‏دارد و روزی را نازل می‏‌کند. چهل نفر از ایشان در [[شام]] و سی نفر در سایر بلاد هستند. هرگاه یکی از [[دنیا]] برود، کس دیگری همانند او به جای او قرار می‌‏گیرد<ref>  خلیل بن احمد، العین، ج ۸، ص ۴۵</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "سیصد و چند نفر به شمار اهل [[بدر]] با [[قائم]] بین [[رکن و مقام]] [[بیعت]] می‌کنند که در بین آنان [[نجبا]] از اهل [[مصر]] و [[ابدال]] از [[اهل شام]] و [[اخیار]] از اهل [[عراق]] هستند"<ref>{{عربی|" يُبَايِعُ الْقَائِمَ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ ثَلَاثُمِائَةٍ وَ نَيِّفٌ عِدَّةَ أَهْلِ بَدْرٍ فِيهِمُ النُّجَبَاءُ مِنْ أَهْلِ مِصْرَ وَ الْأَبْدَالُ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ وَ الْأَخْيَارُ مِنْ أَهْلِ الْعِرَاقِ "}}؛ طوسی، کتاب الغیبه، ص۴۷۶؛ مفید، الاختصاص، ص۲۰۸؛ مسند ابی یعلی، ج۱۲، ص۲۷۰؛ صحیح ابن حبان، ج۱۵، ص۱۵۹؛ ابن ابی شیبه، کتاب المصنف، ح۱۹۰۷۰؛ عبدالرزاق صنعانی، المصنف، ح۲۰۷۶۹.</ref>؛

در [[روایات اسلامی]] آمده است: ایشان گروهی از [[یاران]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در [[شام]] هستند <ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۴۷۶؛ شیخ مفید، الاختصاص، ص ۲۰۸؛ مسند ابی یعلی، ج ۱۲، ص ۲۷۰؛ صحیح ابن حبان، ج ۱۵، ص ۱۵۹؛ ابن ابی شیبه، کتاب المصنف، ح ۱۹۰۷۰؛ صنعانی، المصنف، ح ۲۰۷۶۹</ref> و [[هنگام ظهور]] آن حضرت، خود را به [[مکه]] رسانده با ایشان [[بیعت]] می‏‌کنند. البته در برخی [[روایات]]، "[[ابدال]]" همان [[اوصیا]] معرفی شده‏‌اند. از [[خالد بن هیثم فارسی]] [[نقل]] شده است که به [[امام رضا]] {{ع}} عرض کرد: "[[مردم]] [[اعتقاد]] دارند که بر روی [[زمین]] ابدالی هستند؛ ایشان کیانند؟» حضرت فرمود: راست می‌‏گویند. [[ابدال]] همان [[اوصیا]] هستند که [[خداوند]] سبحانه و تعالی ایشان را بدل [[پیامبران]] قرار داد؛ وقتی که [[نبوت]] با [[پیامبر اسلام]] {{صل}} به پایان رسید.

درباره ویژگی این افراد گفته شده است: آنان [[راهبان]] شب و شیران روز هستند. دل‏هایشان چون فولاد سخت است که میان [[رکن و مقام]]، با آخرین [[ذخیره الهی]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} [[بیعت]] می‌‏کنند<ref>{{عربی|" صَدَقُوا الْأَبْدَالُ‏ هُمُ‏ الْأَوْصِيَاءُ جَعَلَهُمُ‏ اللَّهُ‏ فِي‏ الْأَرْضِ‏ بَدَلَ‏ الْأَنْبِيَاءِ إِذَا رَفَعَ‏ الْأَنْبِيَاءَ وَ خَتَمَ‏ بِمُحَمَّد‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ طبرسی، الاحتجاج، ج ۲، ص ۴۳۷</ref>»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[انتظار و منتظران (مقاله)|انتظار و منتظران]]، ص ۳۱.</ref>.

بنابراین اینها مردان [[خالص]] و کامل و [[صالح]] روی [[زمین]] هستند. ضمناً ناگفته نماند: شخصی از [[امام رضا|حضرت رضا]] {{ع}} در مورد [[ابدال]] پرسید، آن حضرت {{ع}} فرمود: [[ابدال]]، اوصیای [[پیامبران]] هستند<ref>سفینة البحار، ماده بدل.</ref>»<ref>[[محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی، محمد]]، [[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]، ص ۱۵۱.</ref>.

شخصی از [[امام رضا]] {{ع}} پرسید: [[مردم]] معتقدند که گروهی به نام [[ابدال]] بر روی [[زمین]] وجود دارند، اینها چه کسانی هستند؟ [[حضرت]] فرمود: [[ابدال]] اوصیایی هستند که وقتی [[خداوند]] [[انبیاء]] را از روی [[زمین]] برداشت، آنها را بدل و [[جانشین]] ایشان قرار داد<ref>موعود نامه: ماده ابدال.</ref>.  

مردی از عسقلان از جانب [[الیاس]] [[نبی]] {{ع}} پرسید: [[ابدال]] چند نفرند؟ [[حضرت]] فرمود شصت نفر که پنجاه نفر آنها از منطقه «عریش» در [[مصر]] تا کناره‌های [[فرات]] هستند، دو نفر از [[ناحیه]] «مصیصه» و یک نفر از «عسقلان» و هفت نفر هم از شهرهای دیگر؛ زمانی که یکی از آنها از [[دنیا]] برود [[خداوند]] شخص دیگری را به جای او بگمارد. [[خداوند]] [[بلاها]] را از [[مردم]] به واسطه ایشان دفع می‌کند و به واسطه ایشان [[باران]] نازل می‌کند<ref>سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۲۰ و بحار الانوار: ج ۱۳، ص ۴۰۲.</ref>.  

[[حضرت الیاس]] {{ع}} یکی از [[پیامبران بنی‌اسرائیل]] است که همراه [[حضرت خضر]] {{ع}} [[آب]] حیات خورد و [[زندگی]] او طولانی گشت و تا [[قیامت]] زنده خواهد بود. [[حضرت الیاس]] و [[حضرت خضر]] {{عم}} جزو کسانی هستند که در [[غیبت کبری]] مرتباً [[خدمت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} می‌رسند و این دو [[پیامبر الهی]] جزو [[اوتاد]] و از [[یاوران]] خاص [[امام]] {{ع}} می‌باشند. نام [[الیاس]] {{ع}} در [[قرآن]] نیز آمده است<ref>انعام / ۸۵: {{متن قرآن|وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ... وَزَكَرِيَّا وَيَحْيَى وَعِيسَى وَإِلْيَاسَ كُلٌّ مِنَ الصَّالِحِينَ}} (و به او اسحاق و یعقوب را بخشیدیم... و زکریا و یحیی و عیسی و الیاس را (نیز)؛ آنان همه از شایستگان بودند)؛ و صافات / ۱۲۳: {{متن قرآن|وَإِنَّ إِلْيَاسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ}} (و نیز الیاس از پیامبران بود).</ref> و طبق برخی [[روایات]] جناب [[خضر]] {{ع}} [[مأمور]] رسیدگی به امور درماندگان در خشکی است و جناب [[الیاس]] {{ع}} [[یاری]] درماندگان در دریاها را به عهده دارد، و ایشان هر سال در روز [[عرفه]] با هم [[دیدار]] می‌کنند. داستان‌هایی از [[ملاقات]] [[حضرت الیاس]] با [[مردم]] [[نقل]] شده است<ref>لغت نامه دهخدا: ماده الیاس و سفینة‌البحار: ماده قطب و موعود نامه: ص ۱۱۷.</ref>.  

کفعمی در حاشیه کتاب مصباح می‌فرماید: [[زمین]] هیچگاه از «[[قطب]]» خالی نمی‌شود، همچنین از چهار نفر «[[اوتاد]]» و [[چهل]] نفر «[[ابدال]]» و هفتاد نفر «نجیب» و سیصد و شصت نفر «[[صالح]]»، که [[قطب]] همان [[حضرت مهدی]] {{ع}} است و [[اوتاد]] کمتر از چهار نفر نمی‌باشند چون [[جهان]] بسان خیمه‌ای است که [[امام مهدی]] {{ع}} ([[قطب]]) مانند عمود و ستون آن [[خیمه]] است و آن چهار [[اوتاد]] چون طناب‌های آن خیمه‌اند (که برپایی [[خیمه]] به ستون و طناب‌های آن است) و گاهی اوقات [[اوتاد]] بیش از چهار نفر می‌شوند، [[ابدال]] بیشتر از [[چهل]] نفر و [[نجباء]] از هفتاد نفر بیشتر و [[صالحین]] از سیصد و شصت نفر فزون‌تر می‌شوند؛ و ظاهراً [[خضر]] و [[الیاس]] {{عم}} از [[اوتاد]] هستند که متصل به دایره [[قطب]] هستند.  

[[اوتاد]] کسانی‌اند که چشم بر هم زدنی از خدای خود غافل نمی‌شوند و از [[مال]] [[دنیا]] فقط به مقدار نیازشان می‌اندوزند و لغزش‌هایی که از [[بشر]] سر می‌زند، از آنان صادر نمی‌شود و لازم نیست که آنان [[معصوم]] بوده باشند، اما [[قطب]] که [[حضرت مهدی]] {{ع}} است باید [[معصوم]] باشد<ref>یعنی امام باید نه در گذشته و نه در حال و نه در آینده گناهی مرتکب شده باشد ولی این خصوصیت در اوتاد شرط نیست و شرایط زمان حالشان مورد نظر است.</ref>.  

در [[حدیثی]] آمده که [[بهترین]] [[مردم]] کسانی‌اند که [[یاری]] [[مهدی]] {{ع}} می‌کنند و با او [[بیعت]] می‌کنند و آنان [[اهل کوفه]] و [[یمن]] و [[ابدال شام]] هستند، پیشاپیش آنان [[جبرئیل]] و در پی آنان [[میکائیل]] است... <ref>ملاحم: ص ۶۸.</ref>.

در روایتی [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمود: به اهالی [[شام]] [[ناسزا]] نگویید: زیرا گروهی از [[ابدال]] در سرزمین [[شام]] هستند؛ بلکه [[ستمگران]] این منطقه را [[لعنت]] کنید<ref>سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۳۸۳.</ref>.