امامت در فلسفه اشراق چگونه ترسیم شده است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

# در یک جمع‌بندی می‌توان گفت که بنا بر مبانی حکمت اشراق، لازم است که در همه زمان‌ها، [[نور الهی]] توسط امام [[معصوم]] و [[حجج الهی]] {{عم}} در میان مردم جریان داشته باشد. وجود [[مبارک]] امام، [[مظهر]] همه [[فضائل]] و [[کمالات الهی]] در [[نظام تکوین]] و [[تشریع]] در میان خلایق است؛ او [[حافظ شریعت]] در تشریع و [[نگهبان]] عالم از [[فساد]] در [[تکوین]] است و اگر عالم لحظه‌ای از وجود او خالی باشد، شیرازه وجود [[جهان]] از هم گسسته می‌شود. بیان شیخ شهاب الدین سهروردی، [[شیخ اشراق]]، دراین رابطه چنین است: {{عربی|لایخلو العالم من الخلیفة الذی سماه أرباب المکاشفة و أرباب المشاهدة القطب، فله الریاسة و إن کان فی غایة الخمول و إن کانت السیاسة بیده کان الزمان نورانیا و إذا خلی الزمان عن تدبیر مدبر الهی کانت الظلمات غالبة. و قال فی شرح النصوص، لا یزال العالم محفوظا ما دام فیه هذا الإنسان الکامل، أن الخلیفة ظاهر بصورة مستخلفه فی خزائنه والله یحفظ صورة خلقه فی العالم، فانه طلسم الحفظ من حیث مظهریته لأسمائه واسطة تدبیره بظهور تأثیرات أسمائه فیها}}<ref>شبیه به این بیان را سهروردی در مقدمه حکمة الاشراق دارد (حکمة الاشراق (ط. مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، ۱۳۷۳ ه.ش)، ص۱۱). عبارت متن، برگرفته از منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة (ط مکتبة الإسلامیة، ۱۴۰۰ ه.ق)، ج۱۶، ص۴۸ و لطائف غیبیه (ط. مکتب السید الداماد، بی‌تا)، ص۳۵۷) به نقل از شیخ اشراق است.</ref>.

# [[بدیهی]] است که [[تعیین]] چنین [[شخصیت]] [[ارجمندی]]، هرگز به [[انتخاب مردم]] نخواهد بود. [[انتخاب]] او از اسراری است که تنها [[خداوند]] بر آن [[آگاه]] است و او را به [[مردم]] معرفی می‌نماید. شهروزی، شارح حکمة الاشراق، در پایان [[استدلال]] خود بر [[ضرورت وجود دائمی امام]] در عالم، چنین می‌نویسد: {{عربی|بل العالم ما خلا قط من الحکمة و عن شخص قائم بها عنده الحجج و البینات، لان العنایة الإلهیة کما اقتضت وجود هذا العالم فهی تقتضی صلاحه، و صلاحه انما هو بالحکماء الشارعین للشرائع و الواضعین للنوامیس او بالحکماء المتألهین الباحثین، فوجب أن لاتخلوا الأرض عن واحد منهم او عن جماعة یقومون بحجج الله و یؤدوها الی اهلها عند الاحتیاج، فهم حفاظ العالم و اوتاده، بهم یدوم نظامه و تستقر احواله و یتصل فیض الباری تعالی، و لوخلا زمان ما عن جملتهم لعظم الفساد و کثر الخبط و هلاک الناس بالهرج و الجهل و العنایة الازلیة تاباه...}} او سپس به [[کلام]] امیرالمؤمنین علی {{ع}} استناد می‌نماید که می‌فرمایند: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ بَلَى لَا تَخْلُو الْأَرْضُ مِنْ قَائِمٍ لِلَّهِ بِحُجَّةٍ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً وَ إِمَّا خَائِفاً مَغْمُوراً لِئَلَّا تَبْطُلَ حُجَجُ اللَّهِ وَ بَيِّنَاتُهُ}}<ref>نهج البلاغة (للصبحی صالح) (ط. هجرت، ۱۴۱۴ ه.ق)، ص۴۹۶، کلام ۱۴۷.</ref>»<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۳ ص ۱۴۶.</ref>