انتظار چه مراحلی دارد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تعداد پاسخ = ۲

# آن که [[یقین]] داشته باشد [[ظهور]] آن [[حضرت حق]] است و واقع خواهد شد و آن [[وعده الهی]] است که تخلفی در آن نیست، و هر [[قدر]] هم در تحقق آن تأخیر شود، مایوس و [[ناامید]] نگردد و منکر اصل آن نشود.

# آن [[ظهور]] را موقت به وقت خاصی نداند که قبل از آن مأیوس از وقوع آن شود.

# آن که بر حسب آن چه در [[روایت]] است که: "هر صبح و [[شام]] [[منتظر فرج]] باشید"<ref>{{متن حدیث|تَوَقَّعُوا الْفَرَجَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً}}؛ کافی، ج۱، ص۳۳۳، ح۱.</ref>. و آن چه در وارد است که: {{متن حدیث|يَأْتِي بَغْتَةً...}} "او هم‌چون شهاب فروزانی ناگهان خواهد آمد"<ref>{{متن حدیث|كَالشِّهَابِ الثَّاقِبِ}}؛ بحارالانوار، ج۵۱، ص۷۲.</ref>. و در فقره‌ای از [[دعا]] است: {{متن قرآن|إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيدًا * وَنَرَاهُ قَرِيبًا}}<ref>«آنان آن (روز) را دور می‌بینند * و ما آن را نزدیک می‌بینیم» سوره معارج، آیه ۶-۷.</ref>. و امثال این‌ها، پس در هر حال و هر زمانی [[منتظر]] باشید، یعنی [[امید]] وقوع آن را داشته باشید.

'''درجه اول:''' این درجه [[واجب]] است و [[حقیقت]] [[ایمان]] به آن بستگی دارد، و نبود آن در [[باطن]] امر موجب [[کفر]] و [[ضلالت]] می‌‌شود، اگر چه به حسب ظاهر محکوم به [[احکام اسلام]] باشد، و برای همیشه در [[آتش]] با [[کفار]] خواهد بود، چون [[انکار]] امر [[امامت]] است، هر چند در ظاهر [[اقرار]] به [[توحید]] و [[رسالت]] دارد، و [[دلیل]] بر آن از [[آیات]] و [[اخبار]] بسیار زیاد است، چنان‌که به بعضی از آ‌ن اشاره شد. و آن چه از [[آیات]] و [[روایات]] بعد از ملاحظه وعده‌های الهیه که در بعضی از [[آیات قرآن]]<ref>{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}} «اوست که پیامبرش را با رهنمود و دین راستین فرستاد تا آن را بر همه دین‌ها برتری دهد اگر چه مشرکان نپسندند» سوره توبه، آیه ۳۳؛ {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ}} «خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین می‌گرداند» سوره نور، آیه ۵۵؛ {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ}} «و برآنیم که بر آنان که در زمین ناتوان شمرده شده‌اند  منّت گذاریم و آنان را پیشوا گردانیم و آنان را وارثان (روی زمین) کنیم» سوره قصص، آیه ۵.</ref> داده شده، استفاده می‌‌شود این است که بر حسب [[دلیل عقلی]] و [[نقلی]]، کسانی که [[شایستگی]] [[خلافت]] و [[وراثت]] نبویه و [[ولایت]] الهیه را دارند، منحصرند به دوازده وجود [[مقدس]] که حسب و [[نسب]] و اسم و وصف و شخص آنها از جهت پدری و مادری، در [[اخبار]] [[متواتر]] ذکر شده است، و بعد از ملاحظه آن که آن وعده‌های الهیه تا کنون -برآن وجهی که در آن [[آیات]] و ‌آن [[اخبار]] است- هرگز در هیچ زمانی نسبت به هیچ کدام از آن [[دوازده نفر]] و در [[حق]] غیر آنها وقوع نیافته، و [[دین الهی]] در کل عالم بر همه دین‌ها [[غلبه]] پیدا نکرده که جمیع [[مردم]] به آن معترف شده باشند، و به ملاحظه آن که [[امامان معصوم]] {{عم}} همگی تا کنون [[مظلوم]] واقع شده و ضعیف شمرده شده‌اند و تمکین و [[استخلاف]] و [[وراثت]] آنها در [[زمین]] با نبود [[خوف]] و [[ترس]] برای هیچ‌یک تحقق نیافته، پس باید [[انتظار]] تحقق آن [[وعده‌های الهی]] را به [[وجود امام مهدی]] {{ع}} و نیز برای [[پدران]] بزرگوارش بعد از [[رجعت]] ایشان به این [[دنیا]]، چنانچه در [[اخبار متواتره]] بر آن تصریح شده، داشته باشد. و بعد از تأمل منصفانه و بدون [[تعصب]] و عناد در این [[آیات]] [[اخبار]]، واضح و روشن می‌‌شود که [[انکار]] و [[شبهه]] در امر [[ظهور]] و [[فرج حضرت مهدی]] و نیز در [[رجعت]] [[پدران]] گرامیش {{عم}}، [[انکار]] و تشکیک در [[آیات قرآنی]] و [[ادله]] قطعی [[نقلی]] است، و [[حقیقت]] [[کفر]] و ضلال جز همان [[انکار]] امر [[حق]] یا تشکیک در آن بعد از وضوح نیست.