آداب زیارت امام حسین در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

در کتاب [[المزار الکبیر (کتاب)|المزار الکبیر]] نقل است: عالم [[شریف]] و بزرگوار، [[ابوالمکارم حمزة بن علی بن زهره]]، با دهان خود برای ما [[املا]] کرد که: هنگامی که [[زیارت]] هر یک از [[امامان]] {{عم}} را [[اراده]] کردی، بر درگاهش بِایست و بگو: خدایا! بر درگاه خانه‌ای از خانه‌های پیامبرت و [[خاندان]] پیامبرت - که بر او و بر ایشان، [[سلام]] باد – ایستاده‌ام و تو از ورود به خانه‌های [[پیامبر]]، بدون اجازه وی، منع کرده‌ای و فرموده‌ای: «ای [[مؤمنان]]! به خانه‌های پیامبر، وارد نشوید، جز آنکه اجازه یابید». خدایا! من، حُرمت پیامبرت را در نبودش [[باور]] دارم، همان‌گونه که در حضورش [[اعتقاد]] دارم، و می‌دانم که پیامبرانت و جانشینانت، زنده‌اند و نزد تو روزی می‌خورند، جایگاه مرا هم اکنون می‌بینند، و سخن مرا می‌شنوند، و تو، مانع رسیدن سخن ایشان هستی [،وگرنه، پاسخ هم می‌گفتند]. پس برای ورود در این لحظه، اول از تو - ای [[خدا]] - اجازه می‌خواهم و سپس، از فرستاده‌ات - که درودهای تو بر او و خاندانش باد - و آن گاه، از جانشینت، امامی که اطاعتش بر من [[واجب]] است، و نیز از فرشتگانِ گمارده شده بر این جایگاه [[مبارک]] که [[مطیع]] و [[گوش به فرمان]] تو هستند. [[سلام]] و [[رحمت]] و [[برکات]] [[خدا]] بر شما فرشتگانِ گمارده شده بر این بارگاهِ [[مبارک]]! به [[اذن خدا]] و [[اذن پیامبر]] و [[اذن]] جانشینانش و اذن این [[امام]]، و به اذن شما [[فرشتگان]] - که درودهای خدا بر همگی شما باد - و به قصد [[تقرّب]] به خدا و به وسیله خدا و پیامبرش [[محمّد]] و [[خاندان]] پاکش، به این [[خانه]] وارد می‌شوم. پس - ای [[فرشتگان]] خدا - [[یاوران]] من باشید و [[یاران]] من باشید تا این که به این خانه در آیم و خدا را با همه‌گونه [[دعا]] بخوانم و به بندگیِ خویش برای خدا و نیز به اطاعتم از این امام و پدرانش - که درودهای خدا بر همه آنان باد - [[اقرار]] نمایم. سپس با مقدّم داشتن پای راست، داخل شو و با صد بار [[تکبیر]] گفتن، [[خدای متعال]] را بزرگ بدار و [[ضریح]] را جلوی روی خود، قرار ده...<ref>{{متن حدیث|أَمْلَاهَا عَلَيْنَا الشَّرِيفُ‏ الْجَلِيلُ‏ الْعَالِمُ أَبُو الْمَكَارِمِ حَمْزَةُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ زُهْرَةَ أَدَامَ اللَّهُ عِزَّهُ مِنْ فَلْقِ‏ فِيهِ، قَالَ: إِذَا أَرَدْتَ زِيَارَةَ أَحَدٍ مِنَ الْأَئِمَّةِ {{عم}} فَقِفْ عَلَى بَابِهِ وَ قُلِ: اللَّهُمَّ إِنِّي قَدْ وَقَفْتُ عَلَى بَابِ بَيْتٍ مِنْ بُيُوتِ نَبِيِّكَ وَ آلِ نَبِيِّكَ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمُ السَّلَامُ، وَ قَدْ مَنَعْتَ الدُّخُولَ إِلَى بُيُوتِهِ إِلَّا بِإِذْنِ نَبِيِّكَ، فَقُلْتَ: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ إِلَّا أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ}} اللَّهُمَّ إِنِّي أَعْتَقِدُ حُرْمَةَ نَبِيِّكَ فِي غَيْبَتِهِ كَمَا أَعْتَقِدُ فِي حَضْرَتِهِ، وَ أَعْلَمُ أَنَّ رُسُلَكَ وَ خُلَفَاءَكَ أَحْيَاءٌ عِنْدَكَ يُرْزَقُونَ، يَرَوْنَ مَكَانِي فِي وَقْتِي هَذَا، وَ يَسْمَعُونَ كَلَامِي، وَ أَنَّكَ حَجَبْتَ كَلَامَهُمْ. فَإِنِّي أَسْتَأْذِنُكَ يَا رَبِّ أَوَّلًا، وَ أَسْتَأْذِنُ رَسُولَكَ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ ثَانِياً، وَ أَسْتَأْذِنُ خَلِيفَتَكَ الْإِمَامَ الْمُفْتَرَضَ عَلَيَّ طَاعَتُهُ فِي الدُّخُولِ فِي سَاعَتِي هَذِهِ، وَ أَسْتَأْذِنُ مَلَائِكَتَكَ الْمُوَكَّلِينَ بِهَذِهِ الْبُقْعَةِ الْمُبَارَكَةِ الْمُطِيعَةِ لَكَ السَّامِعَةِ، السَّلَامُ عَلَيْكُمْ أَيُّهَا الْمَلَائِكَةُ الْمُوَكَّلُونَ بِهَذَا الْمَشْهَدِ الْمُبَارَكِ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ. بِإِذْنِ اللَّهِ وَ إِذْنِ رَسُولِهِ وَ إِذْنِ خُلَفَائِهِ وَ إِذْنِ هَذَا الْإِمَامِ وَ بِإِذْنِكُمْ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ أَجْمَعِينَ، أَدْخُلُ هَذَا الْبَيْتَ مُتَقَرِّباً إِلَى اللَّهِ، بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ، فَكُونُوا مَلَائِكَةَ اللَّهِ أَعْوَانِي، وَ كُونُوا أَنْصَارِي حَتَّى أَدْخُلَ هَذَا الْبَيْتَ. وَ أَدْعُوَ اللَّهَ بِفُنُونِ الدَّعَوَاتِ، وَ أَعْتَرِفَ لِلَّهِ بِالْعُبُودِيَّةِ، وَ لِهَذَا الْإِمَامِ وَ لِآبَائِهِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ بِالطَّاعَةِ. ثُمَّ ادْخُلْ مُقَدِّماً رِجْلَكَ الْيُمْنَى، وَ كَبِّرِ اللَّهَ تَعَالَى مِائَةَ تَكْبِيرَةٍ، وَ اسْتَقْبِلِ الضَّرِيحَ بِوَجْهِكَ}} (المزار الکبیر، ص۵۵۵، ح۱؛ مصباح الزائر، ص۴۴).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۸۷۹.</ref>