زهد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''زهد:''' بی‌رغبتی، چشم‌پوشی از چیزی، [[دل]] بسته نبودن به [[دنیا]] و مظاهر مادّی آن، [[پارسایی]] و رهایی از تعلّقات و [[وابستگی‌ها]]. زهد یکی از اوصاف [[نیک]] و [[فضایل اخلاقی]] است و در [[تعالیم دینی]] از زهد و [[زاهد]] بسیار [[ستایش]] شده است. [[زاهد]] کسی است که به سبب [[ایمان به خدا]] و [[قیامت]] و ارزش‌های [[برتر]]، [[دل]] به [[دنیا]] و [[ثروت]] و خانه و [[زندگی]] نمی‌بندد و در [[راه خدا]] به راحتی از آن‌ها می‌گذرد، نه از آنچه به دست می‌آورد دچار [[هیجان]] و خوشحالی می‌شود و نه به خاطر از دست دادن چیزی غصّه می‌خورد، ساده [[زندگی]] می‌کند و از [[اسارت]] شکم و لذایذ آزاد است، آرزوهای دور و دراز ندارد، از تجمّلات پرهیز می‌کند و [[آخرت]] را بر [[دنیا]] ترجیح می‌دهد و [[ارزش]] خود را بیش از مادیّات می‌داند. می‌توان زهد را "برداشت کم برای بازدهی زیاد" دانست<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۱۱۰.</ref>.

=== زهد در لغت ===

«زهد»، در لغت به معنای اندک بودن و کم [[ارزش]] بودن و نیز بی‌رغبتی به چیزی است<ref>احمد بن فارس زکریا، معجم مقاییس‌اللغة، ج ۳، ص ۲۳۰؛ ابن الأثیر، النهایة فی غریب الحدیث، ج ۲، ص ۳۲۱ و فخر‌الدین طریحی، مجمع البحرین، ج ۳، ص ۵۹.</ref> و [[زاهد]] به کسی گفته می‌شود که از زیاده [[دنیا]] رویگردان و به اندک آن [[خشنود]] باشد<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج ۴، ص ۳۵۵ - ۳۵۶.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۵.</ref>.