غزوه بنی‌قینقاع: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[تذکر]] لازم است که برخی از [[یهودیان]] این [[طایفه]] [[مسلمان]] شده بودند؛ اما جزء [[منافقان]] به شمار می‌رفتند. "[[مالک بن ابی‌قوقل]]" یکی از آنان بود که [[خبرچین]] [[یهودیان]]، نزد [[رسول خدا]] {{صل}} به شمار می‌رفت<ref>احمد بن یحی بلاذری، الانساب الاشراف، ج۱، ص۲۸۵.</ref>.<ref>[[عباس میرزایی|میرزایی، عباس]]، [[غزوه قینقاع (مقاله)|غزوه قینقاع]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۲، ص:۱۹۴-۱۹۵.</ref>

پس از [[هجرت پیامبر]] و سکونت ایشان در میان قبیله خزرجی بنی‌‌نجار، پیمان‌نامه‌‌ای را میان [[قبایل]] متعدد یثرب منعقد کرد که در آن از قبایل متعدد و همچنین از [[یهودیان]] یثرب سخن به میان آمده است؛ اما در این پیمان اشاره‌‌ای به یهودیان بنی‌‌قینقاع نشده است<ref> السنن الکبری، ج ۸، ص ۱۰۶؛ السیرة‌‌النبویه، ج ۲، ص ۳۴۸.</ref>. مغازی ‌‌نگاران به اتفاق از [[عهد شکنی]] آنان به عنوان عامل رویارویی [[پیامبر]] با ایشان [[سخن]] گفته‌‌اند<ref>المغازی، ج ۱، ص ۱۷۶؛ الدرر، ج ۱، ص ۱۴۱، الاکتفاء، ج ۲، ص ۵۹ ـ ۶۰.</ref>؛ اما گزارش مستقلی وجود ندارد که از این [[پیمان]]، [[نماینده]] بنی‌‌قینقاع و مفاد پیمان حکایت کند<ref>جامع‌‌البیان، مج ۳، ج ۴، ص ۲۶۶؛ التبیان، ج ۳، ص ۷۳؛ مجمع‌‌البیان، ج ۲، ص ۴۶۵.</ref>. در عین حال جای هیچ تردیدی وجود ندارد که بنی‌‌قینقاع با پیامبر پیمان بسته بودند، زیرا ایشان از طرفی هم‌پیمان [[خزرج]] بودند و از طرف دیگر [[خزرجیان]] عموماً به پیامبر متمایل شده بودند، به گونه‌‌ای که بزرگان ایشان همچون [[عبدالله بن ابی]] نیز با [[اکراه]] [[اسلام]] را پذیرفته بودند و از این رو بنی‌‌قینقاع چاره‌‌ای جز هم‌پیمانی نداشت.

[[عبدالله بن ابی بن ابی‌سلول خزرجی]] که در [[دوران جاهلیت]]، قبیله‌اش با [[یهودیان بنی‌قینقاع]] هم‌پیمان بود، به [[باور]] اینکه [[خاتم انبیا]] {{صل}} قصد کشتن آنها را دارد، بر [[عفو]] آنان [[اصرار]] ورزید و گفت: "ای [[محمد]] {{صل}} با دوستانم نیکویی کن". [[پیامبر]] {{صل}} جوابی نداد. او درخواستش را دوباره گفت. حضرت از او رو برگرداند؛ اما وی گستاخی را به جایی رساند که دست در یقه [[زره]] آن حضرت فرو برد و بر خواسته‌اش [[اصرار]] ورزید. حضرت، [[خشمگین]] شد و فرمود: "وای بر تو! رهایم کن". اما باز هم [[عبدالله بن ابی]] بر سخنش [[اصرار]] کرد<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۴۸؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۴۸۰؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۱۷۷- ۱۷۸.</ref>. او آنقدر بر خواسته خود پافشاری کرد<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۲۲؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوة و معرفة احوال صاحب الشریعه، ج۳، ص۱۷۴.</ref> تا در نهایت [[پیامبر]] {{صل}} به [[عبادة بن صامت]]، از اصحابش، [[دستور]] داد که آنان را کوچ دهد<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۴۹؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوة و معرفة احوال صاحب الشریعه، ج۳، ص۱۷۴؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۴۸۱.</ref>.<ref>[[عباس میرزایی|میرزایی، عباس]]، [[غزوه قینقاع (مقاله)|غزوه قینقاع]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۲، ص:۱۹۶-۱۹۷؛ [[منصور داداش نژاد|داداش نژاد، منصور]]، [[دانشنامه سیره نبوی (کتاب)|مقاله «محمد رسول الله»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۶۰.</ref>

درباره این [[غزوه]] باید [[یادآوری]] شود، [[خاتم انبیا]] {{صل}} برای اولین بار در این [[جنگ]]، [[خمس]] [[غنایم]] را دریافت کرد<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۴۱۸.</ref>. [[پیامبر]] {{صل}} همچنین از میان سلاح‌ها سه کمان برای خود برگزید. کمانی به نام کتوم که در [[جنگ احد]] [[شکست]]، کمانی به نام [[روحاء]] و کمانی دیگر به نام بیضاء. همچنین دو [[زره]] به نام‌های صغدیه و فضه، سه [[شمشیر]] و سه نیزه نیز برداشت و باقی [[غنایم]] را میان [[مجاهدان]] تقسیم کرد<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۲۲؛ احمد بن یحیی بلاذری، الانساب الاشراف، ج۱، ص۳۰۹؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۱۷۸- ۱۷۹.</ref>. سرانجام این [[غزوه]] در روزهای آغاز ذی‌القعده [[سال دوم هجرت]]، پایان پذیرفت<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۴۸۱؛ شمس الدین ذهبی، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الأعلام، ج۲، ص۱۴۵.</ref>.<ref>[[عباس میرزایی|میرزایی، عباس]]، [[غزوه قینقاع (مقاله)|غزوه قینقاع]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۲، ص:۱۹۷-۱۹۸.</ref>

 

به گزارش [[ابن اسحاق]]<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۵۰.</ref>، [[یهود]] [[بنی قینقاع]] نیز پس از [[جنگ بدر]] به [[دشمنی]] و [[ستیزه‌جویی با پیامبر]] [[خدا]]{{صل}} برخاستند. وقتی آن [[حضرت]]، ایشان را [[موعظه]] کرد، در پاسخ، خود را مرد [[جنگ]] دانستند و گفتند: [[رسول خدا]] محمد{{صل}} از [[پیروزی]] بر [[قریش]] در [[بدر]] [[مغرور]] شده است و به [[مخالفت]] با حضرت ادامه دادند. [[روابط]] میان [[پیامبر]] و بنی قینقاع ملتهب بود تا آنکه در بازار بنی قینقاع به زنی [[مسلمان]] تعرض شد و در پی آن مردی مسلمان و مردی از یهود کشته شدند و جبهه‌بندی میان ایشان آغاز شد و رسول خدا{{صل}} آنها را محاصره کرد. [[یهودیان]] سرانجام [[تسلیم]] شدند، ولی با وساطت و [[اصرار]] [[عبدالله بن اُبی بن سلول]] که هم [[پیمان]] یهود بنی قینقاع بود، رسول خدا{{صل}} تنها [[اموال]] و سلاحشان را [[مصادره]] و خودشان را از [[مدینه]] [[اخراج]] کرد. وقوع این جنگ پس از [[غزوه]] سَویق، این احتمال را قوت می‌بخشد که [[قبیله]] بنی قینقاع با [[ابوسفیان]] در [[یورش]] و آسیب رساندن به مدینه [[همکاری]] داشته‌اند؛ به ویژه که [[سلام بن مشکم یهودی]] در این جنگ از ابوسفیان در مدینه [[پذیرایی]] کرد<ref>زرگری نژاد، تاریخ صدر سلام، ص۳۹۷.</ref>.<ref>[[رمضان محمدی|محمدی]]، [[منصور داداش‌نژاد|داداش‌نژاد]]، [[حسین حسینیان مقدم|حسینیان]]، [[تاریخ اسلام (کتاب)|تاریخ اسلام]] ص ۱۷۴.</ref>