صفا و مروه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی از نویسندگان در این باره می‌نویسند: «صفا... قسمتی از کوه [[ابوقبیس]] است که فعلاً تپه کم ارتفاعی است و مبدء [[مسعی]] [[حجاج]] می‌باشد... و مروه، در لغت، سنگ سفید کم قطر است؛ که چون دو قطعه آن را بر هم زنند؛ از آن [[آتش]] بیرون جهد و همچنین، بر سنگ [[سختی]]، که می‌توان آن را به جای کارد، برای سر بریدن حیوانات به کار برد؛ اطلاق می‌شود... کوه صفا و مروه؛ هر کدام به نام جنس سنگ خود، نامیده شده است. میان صفا و مروه ۴۲۰ متر، فاصله است؛ که حاجیان می‌بایست، در این فاصله، هفت بار سعی کنند و منتهی الیه سعی؛ کوه مروه است... در نیمه راه بین صفا و مروه دو میله سبز، به طول ۷۰ متر [[نصب]] گردیده که حاجیان، در این فاصله می‌بایست هروله کنند... بنابر [[قصص]] [[دینی]] چون [[هاجر]]، [[مادر]] اسماعیل، به منظور یافتن آب، هفت بار میان صفا و مروه دویده... بود سعی بین این دو کوه، از آن [[زمان]] جزء [[آداب]] [[حج]] شده است»<ref>محمد، خزائلی، اعلام قرآن، ص۴۱۹.</ref>.