جریر بن عبدالله بجلی در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'سکنا گزید' به 'ساکن شد'
(←مقدمه) |
جز (جایگزینی متن - 'سکنا گزید' به 'ساکن شد') |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
سرانجام به‌دلیل تأخیر و درنگ بیش از حد، [[امام]] نامه‌ای به [[معاویه]] نوشت و جریر را از [[شام]] فراخواند. | سرانجام به‌دلیل تأخیر و درنگ بیش از حد، [[امام]] نامه‌ای به [[معاویه]] نوشت و جریر را از [[شام]] فراخواند. | ||
چون [[نامه]] [[امام]] به جریر رسید، آن را برای [[معاویه]] قرائت کرد و با عتاب او را مخاطب قرار داد. [[معاویه]] نیز با [[شامیان]] [[بیعت]] و با [[امام]] اعلام [[جنگ]] کرد. جریر بن عبدالله بجلی به [[کوفه]] بازگشت و نزد [[امام]]، با [[مالک اشتر]] درگیری لفظی پیدا کرد. مالک [[معتقد]] بود که درنگ و مماشات او با [[معاویه]] موجب تجدید قوای روانی و نظامی [[شامیان]] برای رویارویی با [[امام]] شده است. پس از آن جریر به‌همراه تعدادی از [[کوفیان]] [[امام]] را ترک گفت و در [[قرقیسا]] | چون [[نامه]] [[امام]] به جریر رسید، آن را برای [[معاویه]] قرائت کرد و با عتاب او را مخاطب قرار داد. [[معاویه]] نیز با [[شامیان]] [[بیعت]] و با [[امام]] اعلام [[جنگ]] کرد. جریر بن عبدالله بجلی به [[کوفه]] بازگشت و نزد [[امام]]، با [[مالک اشتر]] درگیری لفظی پیدا کرد. مالک [[معتقد]] بود که درنگ و مماشات او با [[معاویه]] موجب تجدید قوای روانی و نظامی [[شامیان]] برای رویارویی با [[امام]] شده است. پس از آن جریر به‌همراه تعدادی از [[کوفیان]] [[امام]] را ترک گفت و در [[قرقیسا]] ساکن شد. جریر بن عبدالله بجلی از آن پس، با بهانه قرار دادن سخن [[پیامبر اکرم]] {{صل}} که اقرار به [[توحید]] را [[دلیل]] بر مسلمانی و موجب [[حرمت]] [[خون]] و عرض مردمان می‌داند، گوشه [[عزلت]] گزید و از مسائل [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] کناره‌گیری کرد. او سرانجام در سال ۵۴ هجری درگذشت»<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۲۴۳- ۲۴۴.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||