شبیب بن یزید شیبانی خارجی: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

شبیب موفق شد شبانگاه با [[آتش]] زدن درِ قلعه از محاصره لشکر عراق خارج شود و به اردوگاه [[دشمن]] [[حمله]] برد. در این حمله، لشکر عراق فرار کرد و [[فرمانده]] آنها زخمی شد. سپس در منطقه خانقین، لشکر دیگری از حجاج را درهم شکست تا به [[مدائن]] رسید و وارد [[شهر]] شد و اسب‌های بسیاری را به [[غنیمت]] گرفت و هر کس را دید به [[قتل]] رساند. آن‌گاه خوارج از مدائن بیرون آمده و به [[نهروان]] رفتند. در آنجا پس از [[نماز]] بر [[گور]] [[خوارج نهروان]] از امیرالمؤمنین علی{{ع}} [[بیزاری]] جستند.

حجاج، سومین لشکر را به سوی آنها گسیل داشت که شب‌هنگام به نهروان رسیدند و شبیب را غافلگیر کردند و بر او حمله بردند. خوارج که از اعزام این [[سپاه]] خبر نداشتند، با وجود غافلگیری، سخت [[مقاومت]] کردند و این بار نیز توانستند [[کوفیان]] را شکست دهند و متواری سازند.

پس از آن حجاج [[فرمان]] داد نواحی چهارگانه کوفه باید هر کدام هزار نفر را برای [[رویارویی]] با شبیب آماده سازند. بدین ترتیب چهارهزار نفر آماده شدند و در [[دیر عبدالرحمن]] [[اردو]] زدند. این [[لشکر]] که به [[فرماندهی]] شخصی به نام [[جزل بن سعید]] بود، [[شبیب]] را تعقیب کرد. شبیب که فقط صدوشصت نفر همراه داشت، در حدود [[حلوان]] با [[سپاه]] جزل برخورد نمود و پس از زد و خوردی مختصر، آنها را رها کرد. سپس وارد برازالروز<ref>برازالروز: از روستاهای شرق سواد بغداد است (معجم البلدان، ج۱، ص۳۴۶).</ref> شد و دستور داد دروازه را بستند. آن گاه از آنجا خارج شد و به [[کوفیان]] [[حمله]] برد. این بار هم لشکر [[کوفه]] منهزم شد و به سمت کوفه [[عقب‌نشینی]] کرد.

شبیب با شتاب خود را به [[قصر کوفه]] رساند و با گرز خود محکم به در قصر کوبید و گفت: «ای پسر ابی‌رغال<ref>ابورغال: نام مردی از ثمود است که پدر قبیله ثقیف خوانده می‌شود (ترجمه تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۲۵) و حجاج نیز از آن قبیله بود.</ref> از قصر خارج شو و به سوی ما بیا». حجاج در قصر پنهان شده بود و بیرون نمی‌آمد. شبیب در حالی که همسرش [[غزاله]] و مادرش جهیزه را همراه داشت به [[مسجد جامع]] رفت و پس از کشتن تمام [[نگهبانان]] [[مسجد]]، وارد آن شد و با [[مردم]] نمازگزارد و در [[نماز]] خود (برای نمایاندن [[قدرت]] خویش و [[اطمینان]] بر [[پیروزی]]) سوره‌های بقره و [[آل عمران]] را قرائت کرد. [[خوارج]] به قصد [[حوشب]]، [[رئیس]] [[شرطه]] [[حجاج]] به [[خانه]] او رفتند، ولی به او دست نیافتند و وابسته وی به نام [[میمون]] را به [[قتل]] رساندند؛ سپس از [[شهر]] خارج شدند و به مَردَمَه<ref>مَردَمَه: کوهستانی متعلق به بنی مالک بن ربیعه و منطقه وسیعی است که در آن دو کوه وجود دارد. آن دو کوه به نام «اَخرَجَین» است (نک: معجم البلدان، ج۵، ص۱۰۴).</ref> رفتند. حجاج با اطلاع از خروج [[شبیب]] از [[کوفه]]، درحالی که به بالای قصر رفته و کنار چراغی ایستاده بود، گفت ندا دهند تا مردم جمع شوند. آن‌گاه شش‌هزار نفر را به تعقیب وی فرستاد. شبیب در چند درگیری، [[لشکریان]] کوفه را برای چندمین بار منهدم و منهزم ساخت و تعدادی از [[سرداران]] آنها را کشت و به طرف [[مدائن]] حرکت کرد. حجاج، [[لشکر]] دیگری را به آن حدود فرستاد که این لشکر نیز با کشته شدن [[فرمانده]] و بسیاری از سران آن تارومار گردید و بقیه به کوفه عقب نشستند. [[کوفیان]] با اینکه از طرف فرد [[جبار]] و مقتدری چون حجاج به سوی شبیب اعزام می‌شدند، چنان مرعوب خوارج و شخص شبیب شده بودند که تاب [[مقاومت]] در برابر آنها را از دست می‌دادند و اگر [[وحشت]] کوفیان از [[انتقام]] حجاج در صورت کوتاهی در [[رویارویی]] با خوارج نبود، شاید شبیب به آسانی بر تمام [[عراق]] [[غلبه]] می‌یافت.

== منابع ==