شبیب بن یزید شیبانی خارجی: تفاوت میان نسخه‌ها

| پرسش مرتبط  =

}}

شبیب موفق شد شبانگاه با [[آتش]] زدن درِ قلعه از محاصره لشکر عراق خارج شود و به اردوگاه [[دشمن]] [[حمله]] برد. در این حمله، لشکر عراق فرار کرد و [[فرمانده]] آنها زخمی شد. سپس در منطقه خانقین، لشکر دیگری از حجاج را درهم شکست تا به [[مدائن]] رسید و وارد [[شهر]] شد و اسب‌های بسیاری را به [[غنیمت]] گرفت و هر کس را دید به [[قتل]] رساند. آن‌گاه خوارج از مدائن بیرون آمده و به [[نهروان]] رفتند. در آنجا پس از [[نماز]] بر [[گور]] [[خوارج نهروان]] از امیرالمؤمنین علی{{ع}} [[بیزاری]] جستند.

حجاج، سومین لشکر را به سوی آنها گسیل داشت که شب‌هنگام به نهروان رسیدند و شبیب را غافلگیر کردند و بر او حمله بردند. خوارج که از اعزام این [[سپاه]] خبر نداشتند، با وجود غافلگیری، سخت [[مقاومت]] کردند و این بار نیز توانستند [[کوفیان]] را شکست دهند و متواری سازند.

پس از آن حجاج [[فرمان]] داد نواحی چهارگانه کوفه باید هر کدام هزار نفر را برای [[رویارویی]] با شبیب آماده سازند. بدین ترتیب چهارهزار نفر آماده شدند و در [[دیر عبدالرحمن]] [[اردو]] زدند. این [[لشکر]] که به [[فرماندهی]] شخصی به نام [[جزل بن سعید]] بود، [[شبیب]] را تعقیب کرد. شبیب که فقط صدوشصت نفر همراه داشت، در حدود [[حلوان]] با [[سپاه]] جزل برخورد نمود و پس از زد و خوردی مختصر، آنها را رها کرد. سپس وارد برازالروز<ref>برازالروز: از روستاهای شرق سواد بغداد است (معجم البلدان، ج۱، ص۳۴۶).</ref> شد و دستور داد دروازه را بستند. آن گاه از آنجا خارج شد و به [[کوفیان]] [[حمله]] برد. این بار هم لشکر [[کوفه]] منهزم شد و به سمت کوفه [[عقب‌نشینی]] کرد.

شبیب پیش آمده و از کنار کوفه گذشت و به [[حیره]] رفت. سپس راه [[قطقطانه]] را در پیش گرفت و از [[قصر بنی‌مقاتل]] و [[انبار]] گذشت و به سوی [[آذربایجان]] رفت. [[حجاج]] نیز او را رها کرد و به [[بصره]] رفت. در آنجا به او خبر رسید که شبیب قصد دارد، ماه [[آینده]] وارد کوفه شود. بنابراین با [[شتاب]] به سوی کوفه حرکت کرد. شبیب نیز به سرعت پیش می‌آمد و سعی داشت زودتر از حجاج به [[شهر]] وارد شود. حجاج هنگام ظهر به کوفه آمد و شبیب وقت [[نماز]] [[مغرب]] به نزدیکی شهر رسید. پس از آن [[خوارج]] با در هم شکستن [[مقاومت]] قوای حجاج موفق شدند وارد کوفه شوند و به بازار شهر رسیدند. حجاج که نمی‌توانست در برابر آنها [[ایستادگی]] کند به [[دارالاماره]] گریخت و در آنجا [[پناه]] گرفت.

سرانجام شبیب پس از تجدید قوا از کرمان به [[اهواز]] آمد و [[سفیان بن ابرد]] کنار [[پل دجیل]]<ref>دُجَیل: (همان رود کارون) نهری در اهواز که اردشیر بابکان از شاهان ایران آن را حفر کرده بود. نام این نهر در زمان ساسانیان «دیلدا کودک» بود که معنایش «دجله کوچک» است. این رود از سرزمین اصفهان سرچشمه گرفته و نزدیکی آبادان به دریای فارس می‌ریزد. این رود وقایعی را از خوارج به خود دیده است؛ از جمله غرق شبیب خارجی (معجم البلدان، ج۲، ص۴۴۳).</ref> اهواز به مقابله او شتافت. پس از یک درگیری شدید، [[صبح]] [[روز]] بعد در حالی که شبیب برای ادامه [[نبرد]] از پل می‌گذشت، با [[لغزش]] اسبش در آب افتاد و [[غرق]] شد و یارانش فرار کردند. آن‌گاه [[جسد]] او را از آب گرفتند و سرش را بریدند و برای حجاج فرستادند. به [[روایت]] دیگری یکی از [[یاران]] او که از [[کشتار]] [[عشیره]] خود توسط شبیب، [[کینه]] وی را در [[دل]] داشت با بریدن پل، باعث [[ترس]] اسب شبیب، و در نتیجه غرق شدن او شد. به قولی سفیان بن [[ابرد]] پل را قطع کرد و در نتیجه کشتی‌ها برگشت و شبیب غرق شد<ref>نک: تاریخ طبری، ج۴، ص۵۷۱-۵۷۲.</ref> (سال ۷۷ یا ۷۸).<ref>[[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص۳۹۸.</ref>

== منابع ==