اشراط الساعة در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

=== [[ظهور]] [[دود در آسمان]] ===

یکی از [[نشانه‌های قیامت]]، ظهور [[دود]] در [[آسمان]] دانسته شده است: {{متن قرآن|فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّمَاءُ بِدُخَانٍ مُبِينٍ}}<ref>«پس به روزی چشم بدوز که آسمان دودی آشکار برمی‌آورد» سوره دخان، آیه ۱۰.</ref> برخی از [[مفسران]] این [[آیه]] را ناظر به یکی از [[اشراط الساعه]] دانسته <ref>جامع‌البیان، مج ۱۳، ج ۲۵، ص ۱۴۶؛ مجمع‌البیان، ج ۹، ص ۹۴. </ref> و گفته‌اند: منظور از {{متن قرآن|دُخَانٍ مُبِينٍ}}}} همان [[دود]] غلیظی است که در [[پایان جهان]] و در [[آستانه قیامت]]، صفحه [[آسمان]] را می‌پوشاند و سرآغاز [[عذاب]] دردناک [[الهی]] برای [[ستمگران]] است. <ref>نمونه، ج ۲۱، ص ۱۶۳. </ref> در [[حدیثی]] از [[رسول خدا]] {{صل}} در مورد آیه فوق آمده است: این دود میان [[مشرق]] و [[مغرب]] را پر می‌کند و ۴۰ شبانه [[روز]] می‌ماند و بر اثر آن حالتی شبیه زُکام به [[مؤمن]] دست می‌دهد؛ ولی [[کافر]] شبیه مست شده و دود از بینی و گوشها و پشت او بیرون می‌آید. <ref> الدرالمنثور، ج ۷، ص ۴۰۸. </ref> برخی دیگر از مفسران آیه {{متن قرآن|فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّمَاءُ بِدُخَانٍ مُبِينٍ}}<ref>«پس به روزی چشم بدوز که آسمان دودی آشکار برمی‌آورد» سوره دخان، آیه ۱۰.</ref> را مربوط به عذاب [[مشرکان]] در [[زمان]] [[رسول اکرم]] {{صل}} دانسته و گفته‌اند: [[پیامبر]] {{صل}} [[قوم]] خود را [[نفرین]] کرد و آنان به قحطسالی و [[گرسنگی]] [[مبتلا]] شدند و بر اثر گرسنگی شدید بین خود و آسمان، چیزی شبیه دود می‌دیدند <ref>جامع البیان، مج ۱۳، ج ۲۵، ص ۱۴۳، ۱۴۸؛ مجمع‌البیان، ج ۹، ص ۹۴. </ref>.<ref>[[علی نصیری|نصیری، علی]]، [[اشراط الساعه (مقاله)|مقاله «اشراط الساعه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۳]]، ص ج۳.</ref>

یکی از اشراط الساعه، نفخه [[مرگ]] است که با وقوع آن جانداران [[آسمانها]] و [[زمین]] می‌میرند: {{متن قرآن|وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ إِلَّا مَنْ شَاءَ اللَّهُ ثُمَّ نُفِخَ فِيهِ أُخْرَى فَإِذَا هُمْ قِيَامٌ يَنْظُرُونَ}}<ref>«و در صور دمیده می‌شود آنگاه هر کس در آسمان‌ها و در زمین است بیهوش می‌گردد- جز آن کس که خدا بخواهد- سپس بار دیگر در آن می‌دمند که ناگاه آنان برمی‌خیزند، به انتظار می‌مانند» سوره زمر، آیه ۶۸.</ref> از ظاهر آیه {{متن قرآن|فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ نَفْخَةٌ وَاحِدَةٌ}}<ref>«پس چون یک بار در صور دمیده شود» سوره حاقه، آیه ۱۳.</ref>، {{متن قرآن|وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةً وَاحِدَةً}}<ref>«و زمین و کوه‌ها را فرا بردارند و یکباره در هم کوبند» سوره حاقه، آیه ۱۴.</ref> چنین برمی‌آید که دمیده شدن در صور پیش از [[درهم]] کوبیده شدن زمین و کوه‌هاست. برخی آیه {{متن قرآن|وَيَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَفَزِعَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ إِلَّا مَنْ شَاءَ اللَّهُ وَكُلٌّ أَتَوْهُ دَاخِرِينَ}}<ref>«و روزی که در صور دمند، هر کس در آسمان‌ها و هر کس در زمین است می‌هراسد، جز کسی که خداوند بخواهد و همگان نزد او با فروتنی می‌آیند» سوره نمل، آیه ۸۷.</ref> را نیز در مورد نفخه مرگ <ref>نمونه، ج ۱۵، ص ۵۶۶. </ref> یا اعم از آن و زنده ساختن <ref>المیزان، ج ۱۵، ص ۴۰۰. </ref> دانسته‌اند.<ref>[[علی نصیری|نصیری، علی]]، [[اشراط الساعه (مقاله)|مقاله «اشراط الساعه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۳]]، ص ج۳.</ref>

=== تاریک شدن [[خورشید]]، ماه و [[ستارگان]] ===

[[قرآن]] از تاریک شدن خورشید به "تکویر" (جمع شدن و پیچیده شدن مانند پیچیده شدن [[عمامه]] بر سر) یاد کرده است: {{متن قرآن|إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ}}<ref>«آنگاه که خورشید فرو پیچانده (و خاموش) گردد،» سوره تکویر، آیه ۱.</ref><ref>مجمع البیان، ج ۱۰، ص ۶۷۳. </ref> در آیه‌ای دیگر به جمع شدن [[خورشید و ماه]] و به هم پیوستن آن دو که به گفته برخی به معنای تاریک شدن آنهاست اشاره شده است: {{متن قرآن|وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ}}<ref>«و خورشید و ماه، به هم برآیند» سوره قیامه، آیه ۹.</ref><ref> تفسیر غریب القرآن، ص ۳۶۰. </ref>؛ همچنین از تاریک شدن ستارگان با واژه‌هایی همچون "انکدار" ([[تاریکی]]": {{متن قرآن|وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ}}<ref>«و آنگاه که ستارگان به تیرگی گرایند،» سوره تکویر، آیه ۲.</ref>، "طمس" (ناپدیدشدن): {{متن قرآن|فَإِذَا النُّجُومُ طُمِسَتْ}}<ref>«پس آنگاه که ستارگان فرو میرند،» سوره مرسلات، آیه ۸.</ref> و "انتثار" (پراکنده شدن و فرو ریختن): {{متن قرآن|وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انْتَثَرَتْ}}<ref>«و هنگامی که ستارگان بپراکنند،» سوره انفطار، آیه ۲.</ref> [[سخن]] به میان آورده است. دستاوردهای [[دانش بشری]] از [[تعیین زمان]] تاریک شدن ستارگان [[ناتوان]] است؛ اما [[تأیید]] می‌کند که باگذشت [[زمان]] و در هر لحظه، از انرژی آنها کاسته شده و سرانجام به [[خاموشی]] خواهد‌گرایید. <ref> از کهکشان تا انسان، ص ۳۴۸، ۳۵۰؛ پیام قرآن، ج ۶، ص ۳۴. </ref> پس از آنکه خورشید و ماه و ستارگان تاریک گشتند، [[زمین]] با [[نور]] [[پروردگار]] روشن می‌شود: {{متن قرآن|وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا وَوُضِعَ الْكِتَابُ وَجِيءَ بِالنَّبِيِّينَ وَالشُّهَدَاءِ وَقُضِيَ بَيْنَهُمْ بِالْحَقِّ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ}}<ref>«و زمین (رستخیز) به نور پروردگارش تابناک می‌گردد و کارنامه (ها) برنهاده می‌شود و پیامبران و گواهان را می‌آورند و میان آنان به حقّ داوری می‌کنند و بر آنان ستم نخواهد رفت» سوره زمر، آیه ۶۹.</ref> برخی گفته‌اند: بعید نیست مراد از روشن شدن [[زمین]] به نور پروردگار، کنار رفتن پرده و [[حجاب]] و [[ظهور]] [[حقیقت]] اشیا و آشکار شدن کارهای [[خیر و شرّ]] برای ناظران باشد<ref>المیزان، ج ۱۷، ص ۲۹۵. </ref>.<ref>[[علی نصیری|نصیری، علی]]، [[اشراط الساعه (مقاله)|مقاله «اشراط الساعه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۳]]، ص ج۳.</ref>