کربلا در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

کربلا در تاریخ اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۲ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۰

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ، ‏۲۲ دسامبر ۲۰۲۲

جز

جایگزینی متن - 'وحید بهبهانی' به 'وحید بهبهانی'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۶

ویرایش

@@ خط ۳۲: / خط ۳۲: @@
 در سال ۱۹۷۷م (۱۳۵۶ش)، [[زیارت اربعین]] که در آن جمع کثیری از [[شیعیان]] [[نجف]] و برخی مناطق اطراف کربلا پیاده عازم آن [[شهر]] بودند، به جنبشی بزرگ علیه [[رژیم بعث]] [[عراق]] تبدیل شد که با شدت [[سرکوب]] شد و تعداد بسیاری از [[شیعیان عراق]] کشته شده با دستگیر شدند. در انتفاضه ۱۹۹۱ م شیعیان عراق (۱۳۷۰ش) نیز [[رژیم]] صدام به کربلا [[حمله]] کرد و بخش عمده‌ای از دیوارها و گنبد حرمین را با شلیک گلوله توپ مورد اصابت قرار داد. در آن واقعه نیز شمار زیادی از شیعیان کربلا به [[شهادت]] رسیدند. پس از ماجرای انتفاضه ۱۹۹۱م تمام بناهای مسکونی و [[تجاری]] میان دو [[حرم]] از سوی رژیم وقت [[تخریب]] شد و فضای بین‌الحرمین فعلی پدید آمد. از زمان [[سقوط]] رژیم صدام در سال ۲۰۰۳م ایرانیان [[فعالیت‌های عمرانی]] در کربلا را از سر گرفته‌اند که از جمله این فعالیت‌ها باید به ساخت [[ضریح]] جدید [[مرقد]] [[امام حسین]] {{ع}} و [[نصب]] آن (در [[تاریخ]] ۱۵ اسفند ۱۳۹۱) اشاره کرد.
-کربلا در طول تاریخ خود به ویژه در قرون اخیر از مراکز [[علمی]] [[شیعه]] محسوب می‌شود. البته حوزه کربلا، معمولاً در سایه [[حوزه نجف]] بوده است؛ جز در نیمه دوم [[قرن دوازدهم]] و اوایل [[قرن سیزدهم هجری]] که عالم بزرگ اخباری یوسف [[بحرانی]](۱۱۰۷-۱۱۸۶ق) و [[مجدد]] اصول [[محمد باقر]] بن محمد اکمل اصفهانی بهبهانی [[حائری]] مشهور به «[[وحید]] بهبهانی» (۱۱۱۷-۱۲۰۵ق) در کربلا بودند.
+کربلا در طول تاریخ خود به ویژه در قرون اخیر از مراکز [[علمی]] [[شیعه]] محسوب می‌شود. البته حوزه کربلا، معمولاً در سایه [[حوزه نجف]] بوده است؛ جز در نیمه دوم [[قرن دوازدهم]] و اوایل [[قرن سیزدهم هجری]] که عالم بزرگ اخباری یوسف [[بحرانی]](۱۱۰۷-۱۱۸۶ق) و [[مجدد]] اصول [[محمد باقر]] بن محمد اکمل اصفهانی بهبهانی [[حائری]] مشهور به «[[وحید بهبهانی]]» (۱۱۱۷-۱۲۰۵ق) در کربلا بودند.
 بنابر روایاتی از برخی از [[امامان شیعه]] {{عم}} [[زمین]] کربلا [[افضل]] از [[مکه]] و [[کعبه]] است. در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} آمده که: «فضل مکه در کنار فضل کربلا مانند مقدار بسیار اندکی آب است که روی سوزنی می‌ماند که در دریا فرو برند». در [[روایات]] دیگری از امام صادق {{ع}} آمده که: «[[خدا]] کربلا را حرم [[امن]] و [[مبارک]] قرار داد، پیش از آنکه [[مکه]] را [[حرم]] قرار دهد» و نیز: «[[کربلا]] و [[فرات]] اولین [[زمین]] و نخستین آبی بودند که [[خدا]] به آنها [[قداست]] و [[شرافت]] بخشید». در [[روایات نبوی]] هم کربلا «[[پاک‌ترین]] و محترم‌ترین بقعه روی زمین و قطعه‌ای از [[بهشت]]» معرفی شده است. در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} همچنین آمده که محل [[قبر امام حسین]] {{ع}} «[[باغی]] از باغ‌های بهشت» است. در روایاتی مرسل و بدون ذکر اسناد که در [[بحارالانوار]] نقل شده از حضور برخی [[انبیاء]] ([[آدم]] {{ع}}، [[نوح]] {{ع}}، ابراهیم {{ع}}، [[اسماعیل]] {{ع}}، [[موسی]] {{ع}}، [[سلیمان]] {{ع}} و [[عیسی]] {{ع}} در کربلا و مطلع شدن آنان از کیفیت [[شهادت امام حسین]] {{ع}} در این منطقه خبر داده شده است.
@@ خط ۴۶: / خط ۴۶: @@
 بسیاری از [[شیعیان]]، مبالغ فراوانی را در قالب نذورات و [[خیرات]] داخل [[ضریح حرم حسینی]] می‌ریزند یا به [[مدیریت]] [[حرم]] تحویل می‌دهند و در مقابل، قبض و اشیای متبرک مانند تکه‌های پارچه یا قدری برنج و نمک دریافت می‌کنند. در حرم [[حضرت عباس]] {{ع}} بسیاری از زائران به یاد [[مجاهدت]] سقای کربلا آب می‌نوشند و بر امام حسین {{ع}} و شهدای تشنه‌لب کربلا [[درود]] می‌فرستند. از این رو در ورودی حرم، تعدادی ظروف نگهدارنده آب قرار داده شده است. دونالدسن در نیمه اول قرن بیستم میلادی به رواج این سخن نزد شیعیان که «خطرناک‌ترین محل برای [[سوگند دروغ]] [[خوردن]] [[مرقد]] حضرت عباس {{ع}} است، اشاره کرده است. به استناد [[روایات]] متعدد، [[خاک]] اطراف [[قبر امام حسین]] {{ع}} - که به آن «[[تربت]]» گفته می‌شود - و حتی خاک دیگر بخش‌های کربلا نزد [[شیعیان]] [[حرمت]] و [[قداست]] ویژه‌ای دارد و [[فضیلت‌ها]] و [[خواص]] بسیاری (از جمله [[شفابخشی]]) برای آن فرض می‌شود.
-شیعیان [[باور]] دارند که [[دفن]] اموات در جوار [[امام حسین]] {{ع}} موجب [[آمرزش گناهان]] متوفی خواهد شد. این باور ریشه در برخی حکایات مذهبی دارد. مثلاً [[محدث نوری]] در دارالسلام نقل می‌کند که [[وحید]] بهبهانی در [[عالم رؤیا]] [[خدمت]] امام حسین {{ع}} رسیده و پرسیده است: آیا از کسی که در جوار شما به [[خاک]] سپرده شود سؤال می‌شود؟ و [[حضرت]] فرموده: کدام [[مَلِک]] است که جرأت کند از او سؤال کند. در همان کتاب، از [[سید]] علی [[صاحب ریاض]] - داماد و خواهرزاده وحید بهبهانی- نقل شده که وی در [[خواب]] دیده هاتفی به [[زبان فارسی]] می‌گوید: «خوشا به حال کسی که در این [[زمین]] [[مقدس]] مدفون شود؛ اگرچه با هزاران [[گناه]] باشد از هول [[قیامت]] سالم می‌ماند و هیهات که از هول قیامت [[سلامت]] باشد کسی که در این زمین دفن نشود». بر همین اساس و با وجود آنکه برخی [[فقها]] مانند [[محمدباقر مجلسی]] و [[جعفر شوشتری]] انتقال [[جسد]] به شهرهای دور را جایز نمی‌دانستند، حمل جنازه اموات برای [[دفن در کربلا]] از دیرباز رایج بوده است. چنان‌که ژان دیولافوا در سفرنامه‌اش از انتقال جنازه‌ها از سراسر [[ایران]] و حتی از [[هندوستان]] به [[کربلا]] خبر داده است. دونالدسن هم در کتابش - که در ۱۹۳۳م به چاپ رسیده - از دفن جنازه‌های حمل شده به کربلا در دو [[سرداب]] حرمین خبر داده است و اشاره کرده که در آن [[زمان]] دفن اجساد در این دو محل حداقل ۵۰۰ روپیه هزینه داشته است. سیف‌الدوله قاجار در سفرنامه خود درباره کربلا می‌نویسد: «از جهت تنگی مکان، کثرت [[مردم]] [و] بسیاری دفن اموات همیشه هوای این [[ولایت]] متعفن است... در واقع این [[ملک]] [[مدفن]] است نه مَسکن». از آنجا که برخی نسبت به دفن جسدشان در کربلا [[وصیت]] می‌کردند و گاهی امکان چنین کاری وجود نداشت، نظر به [[وجوب]] عمل به [[وصیت]]، بستگان فرد متوفا به [[زحمت]] می‌افتادند و گاهی بعد از چند سال [[دفن]] امانی در محل دیگر، [[نبش قبر]] کرده و باقی مانده پیکر را به [[کربلا]] منتقل می‌کردند.
+شیعیان [[باور]] دارند که [[دفن]] اموات در جوار [[امام حسین]] {{ع}} موجب [[آمرزش گناهان]] متوفی خواهد شد. این باور ریشه در برخی حکایات مذهبی دارد. مثلاً [[محدث نوری]] در دارالسلام نقل می‌کند که [[وحید بهبهانی]] در [[عالم رؤیا]] [[خدمت]] امام حسین {{ع}} رسیده و پرسیده است: آیا از کسی که در جوار شما به [[خاک]] سپرده شود سؤال می‌شود؟ و [[حضرت]] فرموده: کدام [[مَلِک]] است که جرأت کند از او سؤال کند. در همان کتاب، از [[سید]] علی [[صاحب ریاض]] - داماد و خواهرزاده وحید بهبهانی- نقل شده که وی در [[خواب]] دیده هاتفی به [[زبان فارسی]] می‌گوید: «خوشا به حال کسی که در این [[زمین]] [[مقدس]] مدفون شود؛ اگرچه با هزاران [[گناه]] باشد از هول [[قیامت]] سالم می‌ماند و هیهات که از هول قیامت [[سلامت]] باشد کسی که در این زمین دفن نشود». بر همین اساس و با وجود آنکه برخی [[فقها]] مانند [[محمدباقر مجلسی]] و [[جعفر شوشتری]] انتقال [[جسد]] به شهرهای دور را جایز نمی‌دانستند، حمل جنازه اموات برای [[دفن در کربلا]] از دیرباز رایج بوده است. چنان‌که ژان دیولافوا در سفرنامه‌اش از انتقال جنازه‌ها از سراسر [[ایران]] و حتی از [[هندوستان]] به [[کربلا]] خبر داده است. دونالدسن هم در کتابش - که در ۱۹۳۳م به چاپ رسیده - از دفن جنازه‌های حمل شده به کربلا در دو [[سرداب]] حرمین خبر داده است و اشاره کرده که در آن [[زمان]] دفن اجساد در این دو محل حداقل ۵۰۰ روپیه هزینه داشته است. سیف‌الدوله قاجار در سفرنامه خود درباره کربلا می‌نویسد: «از جهت تنگی مکان، کثرت [[مردم]] [و] بسیاری دفن اموات همیشه هوای این [[ولایت]] متعفن است... در واقع این [[ملک]] [[مدفن]] است نه مَسکن». از آنجا که برخی نسبت به دفن جسدشان در کربلا [[وصیت]] می‌کردند و گاهی امکان چنین کاری وجود نداشت، نظر به [[وجوب]] عمل به [[وصیت]]، بستگان فرد متوفا به [[زحمت]] می‌افتادند و گاهی بعد از چند سال [[دفن]] امانی در محل دیگر، [[نبش قبر]] کرده و باقی مانده پیکر را به [[کربلا]] منتقل می‌کردند.
-[[علما]]، شاهان و [[رجال]] [[شیعه]] بسیاری در [[حرم حسینی]] دفن شده‌اند. از علمای مدفون در آنجا می‌توان به [[سید رضی]]، [[سید مرتضی]]، یوسف [[بحرانی]]، [[وحید]] بهبهانی و [[حسین قلی همدانی]] اشاره کرد که برخی از آنها در کربلا درگذشته‌اند و پیکر برخی هم به کربلا حمل شده است. شاهان [[آل‌بویه]]، نخستین شاهان مدفون در [[حرم امام حسین]] {{ع}} محسوب می‌شوند. چند تن از آنان در [[صحن]] کوچک در داخل بقعه‌ای دفن شده بودند که قبلاً بر فراز [[قبر]] آنان وجود داشت و در میان [[مردم]] به «بقعه آل‌بویه» [[شهرت]] داشت؛ اما امروزه اثری از آن بقعه وجود ندارد و صحن کوچک هم بخشی از صحن اصلی شده است. از رجال مشهور دوره قاجار نیز مظفرالدین شاه، محمدعلی شاه، ظل‌السلطان و امیرکبیر در حرم حسینی مدفون‌اند.<ref>[[سعید طاووسی مسرور|طاووسی مسرور، سعید]]، [[فرهنگ سوگ شیعی (کتاب)|مقاله «کربلا»، فرهنگ سوگ شیعی]] ص۴۰۴.</ref>.
+[[علما]]، شاهان و [[رجال]] [[شیعه]] بسیاری در [[حرم حسینی]] دفن شده‌اند. از علمای مدفون در آنجا می‌توان به [[سید رضی]]، [[سید مرتضی]]، یوسف [[بحرانی]]، [[وحید بهبهانی]] و [[حسین قلی همدانی]] اشاره کرد که برخی از آنها در کربلا درگذشته‌اند و پیکر برخی هم به کربلا حمل شده است. شاهان [[آل‌بویه]]، نخستین شاهان مدفون در [[حرم امام حسین]] {{ع}} محسوب می‌شوند. چند تن از آنان در [[صحن]] کوچک در داخل بقعه‌ای دفن شده بودند که قبلاً بر فراز [[قبر]] آنان وجود داشت و در میان [[مردم]] به «بقعه آل‌بویه» [[شهرت]] داشت؛ اما امروزه اثری از آن بقعه وجود ندارد و صحن کوچک هم بخشی از صحن اصلی شده است. از رجال مشهور دوره قاجار نیز مظفرالدین شاه، محمدعلی شاه، ظل‌السلطان و امیرکبیر در حرم حسینی مدفون‌اند.<ref>[[سعید طاووسی مسرور|طاووسی مسرور، سعید]]، [[فرهنگ سوگ شیعی (کتاب)|مقاله «کربلا»، فرهنگ سوگ شیعی]] ص۴۰۴.</ref>.
 == [[فاجعه کربلا]] ==