ایران در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

آنان آتشکده را به مرکز [[فحشا]] و [[داد و ستد]] شراب تبدیل کرده بودند، [[دین]] را ابزاری برای [[کسب قدرت]] و [[ثروت]] قرار داده بودند و در نتیجه کارکرد اصلی [[دین]] به [[فراموشی]] سپرده شده بود.

افزون بر اینها، برخی امور مانند؛ [[خوی]] مستبدانه هیأت حاکمه و آسمانی دانستن خود که زمینه را برای [[اطاعت کورکورانه]] [[عامه]] [[مردم]] فراهم می‌کرد، [[زندگی]] را بر مردم سخت کرده بود.

ایرانیان با [[عربستان]]، هم مرز بودند ولی ساکنان عربستان به علت زندگی قبیله‌ای و نداشتن ساختار [[حکومتی]] فراگیر، با [[ساسانیان]] [[ارتباط]] نداشتند.

ایرانیان در [[زمان پیامبر اکرم]]{{صل}} از طریق [[یمن]] نیز با مسلمانان آشنا شده بودند. در سال ۵۷۰م [[حمیریان]] یمن -که از [[مظالم]] [[والیان]] [[حبشی]] در [[رنج]] بودند - «[[سیف بن یزن]]» را با وساطت «[[نعمان بن منذر]]»، [[حاکم]] حیره به دربار [[خسرو انوشیروان]] فرستادند و از وی در برابر [[هجوم]] [[حبشیان]] کمک خواستند. خسرو انوشیروان سپاهی از [[زندانیان]] را به [[فرماندهی]] وَهْرِز (یکی از دلیران سالخورده ایران) به یمن گسیل داشت تا حبشیان را از آنجا برانند<ref>اخبار الطوال، ص۹۲.</ref>.

[[علویان]] و [[اهل بیت پیامبر]]{{صل}} [[محبوبیت]] ویژه‌ای بین ایرانیان داشتند. مردم ایران [[حکومت پیامبر]]{{صل}} را ندیده بودند، اما با [[مشاهده]] [[حکومت عدل]] [[حضرت علی]]{{ع}} گویا حکومت پیامبر{{صل}} را می‌‌دیدند و به آن علاقه‌مند می‌شدند و سجایای [[علمی]]، [[اخلاقی]] و [[دینی]] علویان و [[اهل بیت]]{{عم}}، [[حکومت]] [[رسول خدا]]{{صل}} را در اذهان ایرانیان ترسیم می‌کرد.

این [[مردم]]، [[اسلام علوی]] را با [[اسلام اموی]] یا [[عباسی]] مقایسه می‌کردند و به [[راحتی]] تشخیص می‌دادند که اهل بیت{{عم}} [[جانشینان]] واقعی [[پیامبر]]{{صل}}، عالم به [[دین]] و عامل به شریعت‌اند.