ویژگی‌های جامعه مهدوی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

ویژگی‌های جامعه مهدوی چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۵ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۳۰

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۵ ژانویهٔ ۲۰۲۳

جز

جایگزینی متن - 'فهم دین' به 'فهم دین'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۶۶۰

ویرایش

@@ خط ۱۷: / خط ۱۷: @@
 * '''نابودی ریشه‌های [[ظلم]] و [[موانع رشد]]:''' [[امام زمان]] {{ع}} جامعه‌اش را بر این چند پایه بنا می‌کند؛ اولا نابود کردن و قلع و قمع کردن ریشه‌های [[ظلم]] و [[طغیان]]؛ یعنی، در جامعه‌ای که در زمان [[ولی عصر]] {{ع}} ساخته می‌شود، باید [[ظلم و جور]] نباشد؛ نه اینکه فقط در [[ایران]] نباشد، یا در [[جوامع]] مسلمان‌نشین نباشد، در همه [[دنیا]] نباشد. نه [[ظلم]] [[اقتصادی]]، نه [[ظلم]] [[سیاسی]]، نه [[ظلم]] [[فرهنگی]] و نه هیچ‌گونه ستمی در آن [[جامعه]]، دیگر وجود نخواهد داشت. باید استثمار، [[اختلاف]] طبقاتی، [[تبعیض]]، [[نابرابری]]، زورگویی، گردن‌کلفتی و قلدری از عالم ریشه‌کن بشود<ref>در مکتب جمعه، ج ۲، ص ۲۰۰.</ref>. هیچ یک از [[بدی‌ها]] و شقاوت‌های بشری در سطح [[اجتماعی]] وجود ندارد؛ نه اینکه همه [[انسان‌ها]] به [[فرشته]] تبدیل خواهند شد یا خوب خواهند شد، بلکه بدین معنا که در سطح [[جامعه]] دیگر [[ظلم]] نیست؛ دیگر [[ظالم]] نیست؛ دیگر [[غلبه]] و [[قهر]] جمعی بر جمعی و نظامی بر ملتی وجود ندارد<ref>ولایت و حکومت، ص ۳۰۵.</ref>. امروز ذهنیت [[بشر]]، آماده آن است که بفهمد، بداند و [[یقین]] کند که [[انسان]] والایی خواهد آمد و [[بشریت]] را از زیر بارهای [[ظلم و ستم]] [[نجات]] خواهد داد؛ همان چیزی که همه [[پیغمبران]] برای آن [[تلاش]] کرده‌اند، همان چیزی که [[پیغمبر اسلام]] در [[آیه]] [[قرآن]]، وعده آن‌را به [[مردم]] داده است: {{متن قرآن|وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالْأَغْلَالَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ}}<ref>«و بار (تکلیف) های گران و بندهایی را که بر آنها (بسته) بود از آنان برمی‌دارد» سوره اعراف، آیه ۱۵۷.</ref><ref>بیانات در دیدار جمعی از بسیجیان، ۳/۹/۱۳۷۸.</ref>.
 * '''استخراج همه نیروهای طبیعت و استفاده درست از آنها:''' خصوصیت سومی که [[جامعه امام]] زمان {{ع}} [[جامعه مهدوی]] دارا هست، این است که در آن روز، همه نیروهای طبیعت و همه نیروهای انسانی استخراج می‌شود. چیزی در بطن [[زمین]] نمی‌ماند که [[بشر]] از آن استفاده نکند. این همه نیروهای معطل طبیعی، این همه زمین‌هایی که می‌تواند [[انسان]] را تغذیه کند؛ این همه قوای [[کشف]] نشده (مانند نیروهایی که قرن‌ها در [[تاریخ]] بود؛ مثلا نیروی اتم، نیروی برق و الکتریسیته، قرن‌ها بر [[عمر]] [[جهان]] می‌گذشت و این نیروها در بطن طبیعت بود؛ اما [[بشر]] آنها را نمی‌شناخت، بعد یک روزی به تدریج استخراج شد) همه نیروهای بی‌شماری که از این قبیل در بطن طبیعت هست، در زمان [[امام زمان]] {{ع}} استخراج می‌شود<ref>در مکتب جمعه، ج ۲، ص ۲۰۱.</ref>. می‌فرماید: {{عربی|"فَلَا يَبْقَى فِي الْأَرْضِ خَرَابٌ إِلَّا عُمِرَ"}}؛ یعنی این [[قدرت]] در جهت [[آبادانی]] عالم صرف خواهد شد، نه در جهت سیطره بر [[منافع]] [[انسان‌ها]] و به [[استضعاف]] کشاندن [[انسان‌ها]]. در تمام گستره [[جهان]] هیچ نقطه ویرانی وجود نخواهد داشت، مگر اینکه آباد بشود؛ حالا چه ویرانی‌هایی که به دست [[بشر]] انجام شده، چه ویرانی‌هایی که به وسیله [[جهالت]] [[بشر]] بر [[انسان‌ها]] تحمیل شده<ref>ولایت و حکومت، ص ۳۰۹.</ref>. دوره [[ولی عصر]] {{ع}}، دوره آغاز زندگی [[بشر]] است؛... استفاده از [[برکات]] این کره خاکی و استعدادها و انرژی‌های نهفته در این فضا، برای [[انسان]] بدون ضرر، بدون خسارت، بدون نابودی و ضایع کردن ممکن خواهد شد. درست است که امروز [[بشر]] از چیزی استفاده می‌کند، اما به یک چیز دیگر ضرر می‌زند. امروز نیروی اتم را [[کشف]] می‌کند، اما نیروی اتم را برای نابودی [[انسان]] به کار می‌برد؛ نفت را از اعماق [[زمین]] استخراج می‌کند، اما این نفت در راه تضییع و تخریب محیط زیست [[انسان]] به کار می‌رود؛ کما اینکه در این صد سال اخیر این‌گونه بوده است. [[بشر]] نیروهای محرکه، انرژی‌های [[پنهان]]، [[قوه]] بخار و سایر نیروها را [[کشف]] می‌کند، اما [[انسان‌ها]] را به انواع و اقسام گرفتاری‌های جسمانی از [[ناحیه]] این مشکلاتی که زندگی مادی برای [[انسان‌ها]] به وجود می‌آورد، آلوده می‌کند. به [[بشر]] سرعت و سهولت داده می‌شود؛ اما خیلی چیزها از او گرفته می‌شود. از آن طرف هم تخریب ارزش‌های [[اخلاقی]] است که امروز [[انسان]] دچار آنهاست؛ لکن در [[دوران ظهور]] [[حضرت بقیة الله]] {{ع}} قضیه این‌گونه نیست. [[بشر]] از خیرات عالم، از انرژی‌های [[پنهان]] و از نیروهای نهفته در طبیعت، استفاده بی‌ضرر و بی‌خسارت می‌کند؛ استفاده‌ای که مایه رشد و [[پیشرفت]] [[انسان]] است<ref>بیانات در سالروز عید سعید غدیر خم، ۲۴/۱۲/۱۳۷۹.</ref>.
-* '''بالا رفتن سطح [[اندیشه]] و [[معرفت]]:''' خصوصیت [[جامعه]] ایده آلی که [[امام زمان]] {{ع}} آن را می‌سازد، بالا رفتن سطح [[اندیشه]] [[انسان]] است؛ هم [[اندیشه]] علمی [[انسان]] و هم [[اندیشه]] اسلامی [[انسان]]؛ یعنی، در دوران [[ولی عصر]] {{ع}} شما باید نشانی از [[جهل]] و بی‌سوادی و [[فقر]] [[فکری]] و [[فرهنگی]] در عالم پیدا نکنید. آنجا [[مردم]] می‌توانند [[دین]] را به درستی بشناسند و این همچنانی که همه می‌دانید، یکی از هدف‌های بزرگ [[پیامبران]] بود که [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} این را در [[خطبه]] [[نهج البلاغه]] شریف بیان کرده است: {{عربی|"وَ يُثِيرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ"}}<ref>در مکتب جمعه، ج ۲، ص ۲۰۰.</ref>. در یک روایتی است که می‌فرماید: {{عربی|"إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ يَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ أَكْمَلَ بِهَا أَخْلَاقَهُمْ"}} این جنبه معنوی و انسانی است؛ یعنی وقتی که [[قائم آل محمد]] {{ع}} [[ظهور]] کند و [[قیام]] کند، [[اندیشه]] و [[خرد]] [[انسان‌ها]] را جمع خواهد کرد و آن را بارور خواهد کرد<ref>ولایت و حکومت، ص ۳۰۸.</ref>. یک [[روایت]] دیگر این [[جور]] می‌گوید: {{عربی|"وَ تُؤْتَوْنَ الْحِكْمَةَ فِي زَمَانِهِ حَتَّى إِنَّ الْمَرْأَةَ لَتَقْضِي فِي بَيْتِهَا بِكِتَابِ اللَّهِ تَعَالَى وَ سُنَّةِ رَسُولِ اللَّهِ"}}؛ یعنی در دوران آن بزرگوار و [[حکومت الهی]] آن [[حضرت]] آنچنان [[حکمت]] در [[جامعه]] گسترش خواهد یافت که یک [[زن]] خانه‌نشین - نه یک زنی که مسئولیتی در گوشه‌ای از [[جامعه]] داشته باشد - در خانه خود، یک [[زن]] به [[کتاب خدا]] و [[سنت]] [[پیغمبر]] [[حکم]] خواهد کرد و [[قضاوت]] خواهد کرد<ref>ولایت و حکومت، ص ۳۰۸.</ref>. یعنی آن‌قدر سطح [[فرهنگ]] اسلامی و دینی بالا می‌رود که همه افراد [[انسان]] و همه افراد [[جامعه]] و زنانی که در میدان اجتماع هم بر فرض شرکت نمی‌کنند و در خانه می‌نشینند؛ آنها هم می‌توانند [[فقیه]] باشند، دین‌شناس باشند. می‌توانند [[قرآن]] را باز کنند و خودشان حقایق [[دین]] را از [[قرآن]] بفهمند و شما ببینید که در جامعه‌ای که همه مردان و زنان در سطوح مختلف، [[قدرت]] [[فهم]] [[دین]] و [[استنباط]] از [[کتاب الهی]] را دارند، این [[جامعه]] چقدر نورانی است و هیچ نقطه‌ای از [[ظلمت]] در این [[جامعه]] دیگر نیست. این همه [[اختلاف]] رویه، دیگر در آن [[جامعه]] معنایی ندارد<ref>در مکتب جمعه، ج ۲، ص ۲۰۱.</ref>. دورانی که در آن، [[اندیشه]] و [[عقول]] [[بشر]]، از همیشه فعال‌تر و خلاق‌تر و آفریننده‌تر است<ref>سخنرانی در اجتماع بزرگ مردم قم، در سالروز میلاد حضرت مهدی {{ع}}، ۳۰/۱۱/۱۳۷۰.</ref>.
+* '''بالا رفتن سطح [[اندیشه]] و [[معرفت]]:''' خصوصیت [[جامعه]] ایده آلی که [[امام زمان]] {{ع}} آن را می‌سازد، بالا رفتن سطح [[اندیشه]] [[انسان]] است؛ هم [[اندیشه]] علمی [[انسان]] و هم [[اندیشه]] اسلامی [[انسان]]؛ یعنی، در دوران [[ولی عصر]] {{ع}} شما باید نشانی از [[جهل]] و بی‌سوادی و [[فقر]] [[فکری]] و [[فرهنگی]] در عالم پیدا نکنید. آنجا [[مردم]] می‌توانند [[دین]] را به درستی بشناسند و این همچنانی که همه می‌دانید، یکی از هدف‌های بزرگ [[پیامبران]] بود که [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} این را در [[خطبه]] [[نهج البلاغه]] شریف بیان کرده است: {{عربی|"وَ يُثِيرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ"}}<ref>در مکتب جمعه، ج ۲، ص ۲۰۰.</ref>. در یک روایتی است که می‌فرماید: {{عربی|"إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ يَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ أَكْمَلَ بِهَا أَخْلَاقَهُمْ"}} این جنبه معنوی و انسانی است؛ یعنی وقتی که [[قائم آل محمد]] {{ع}} [[ظهور]] کند و [[قیام]] کند، [[اندیشه]] و [[خرد]] [[انسان‌ها]] را جمع خواهد کرد و آن را بارور خواهد کرد<ref>ولایت و حکومت، ص ۳۰۸.</ref>. یک [[روایت]] دیگر این [[جور]] می‌گوید: {{عربی|"وَ تُؤْتَوْنَ الْحِكْمَةَ فِي زَمَانِهِ حَتَّى إِنَّ الْمَرْأَةَ لَتَقْضِي فِي بَيْتِهَا بِكِتَابِ اللَّهِ تَعَالَى وَ سُنَّةِ رَسُولِ اللَّهِ"}}؛ یعنی در دوران آن بزرگوار و [[حکومت الهی]] آن [[حضرت]] آنچنان [[حکمت]] در [[جامعه]] گسترش خواهد یافت که یک [[زن]] خانه‌نشین - نه یک زنی که مسئولیتی در گوشه‌ای از [[جامعه]] داشته باشد - در خانه خود، یک [[زن]] به [[کتاب خدا]] و [[سنت]] [[پیغمبر]] [[حکم]] خواهد کرد و [[قضاوت]] خواهد کرد<ref>ولایت و حکومت، ص ۳۰۸.</ref>. یعنی آن‌قدر سطح [[فرهنگ]] اسلامی و دینی بالا می‌رود که همه افراد [[انسان]] و همه افراد [[جامعه]] و زنانی که در میدان اجتماع هم بر فرض شرکت نمی‌کنند و در خانه می‌نشینند؛ آنها هم می‌توانند [[فقیه]] باشند، دین‌شناس باشند. می‌توانند [[قرآن]] را باز کنند و خودشان حقایق [[دین]] را از [[قرآن]] بفهمند و شما ببینید که در جامعه‌ای که همه مردان و زنان در سطوح مختلف، [[قدرت]] [[فهم دین]] و [[استنباط]] از [[کتاب الهی]] را دارند، این [[جامعه]] چقدر نورانی است و هیچ نقطه‌ای از [[ظلمت]] در این [[جامعه]] دیگر نیست. این همه [[اختلاف]] رویه، دیگر در آن [[جامعه]] معنایی ندارد<ref>در مکتب جمعه، ج ۲، ص ۲۰۱.</ref>. دورانی که در آن، [[اندیشه]] و [[عقول]] [[بشر]]، از همیشه فعال‌تر و خلاق‌تر و آفریننده‌تر است<ref>سخنرانی در اجتماع بزرگ مردم قم، در سالروز میلاد حضرت مهدی {{ع}}، ۳۰/۱۱/۱۳۷۰.</ref>.
 * '''محوریت [[معنویت]] و [[اخلاق]] و [[ارزش‌های الهی]]:''' جمله دیگر و خصوصیت دیگر این است که محور در دوران [[امام زمان]] {{ع}} محور [[فضیلت]] و [[اخلاق]] است. هر کس دارای [[فضیلت]] [[اخلاقی]] بیشتر است، او مقدم‌تر و جلوتر است<ref>در مکتب جمعه، ج ۲، ص ۲۰۱.</ref>. وقتی که [[قائم آل محمد]] [[ظهور]] کند و [[قیام]] کند، [[اندیشه]] و [[خرد]] [[انسان‌ها]] را جمع خواهد کرد و آن را بارور خواهد کرد و [[اخلاق]] آنها را رشد و [[فضیلت]] خواهد داد. یعنی از جنبه معنوی [[انسان‌ها]] با اندیشه‌های بالا، با افکار برجسته، با ذهنیت‌های روشن، در زندگیشان عمل خواهند کرد. [[اخلاق]] [[انسان‌ها]] هم [[اخلاق]] [[صالح]] و فاضلی خواهد شد<ref>ولایت و حکومت، ص ۳۰۸.</ref>. [[ولی عصر]] {{ع}} میراث‌برِ همه [[پیامبران الهی]] است که می‌آید و گام آخر را در ایجاد آن [[جامعه]] الهی بر می‌دارد. مقداری درباره اوصاف آن [[جامعه]] من حرف بزنم. البته اگر شما در کتب اسلامی، در متون اصلی اسلامی دقت کنید، همه خصوصیات آن [[جامعه]] به دست می‌آید. همین دعای ندبه‌ای که در روزهای [[جمعه]]، ان شاء [[الله]] موفق باشید و بخوانید و می‌خوانید؛ خصوصیات آن [[جامعه]] ذکر شده است. آنجایی که می‌گوید: {{عربی|"أَيْنَ مُعِزُّ الْأَوْلِيَاءِ وَ مُذِلُّ الْأَعْدَاءِ"}}؛ مثلا آن [[جامعه]]، جامعه‌ای است که [[اولیای خدا]] در آن عزیزاند و [[دشمنان]] [[خدا]] در آن ذلیل و خواراند؛ یعنی، [[ارزش‌ها]] و معیارها در آن [[جامعه]]، چنین است<ref>انسان ۲۵۰ ساله، ص ۳۳۸.</ref>. [[مردم]] ما... دوران آرمانی دوران [[حاکمیت]] ارزش‌های والای الهی بر زندگی [[بشر]] را [[انتظار]] می‌برند<ref>سخنرانی در اجتماع بزرگ مردم قم در سالروز میلاد حضرت مهدی {{ع}}، ۳۰/۱۱/۱۳۷۰.</ref>. [[انتظار]] اسلامی؛ یعنی، [[انتظار]] دنیایی سرشار از [[عدالت]]، [[راستی]]، [[صمیمیت]]، [[انسانیت]]، [[معنویت]]، [[فضیلت]] و [[اخلاق]] انسانی صحیح<ref>سخنرانی مقام معظم رهبری، ۲۸/۱۰/۱۳۷۳.</ref>. دنیای سرشار از [[عدالت]]، [[پاکی]]، [[راستی]]، [[معرفت]] و [[محبت]]، دنیای دوران [[امام زمان]] {{ع}} است<ref>بیانات در خطبه‌های نماز جمعه تهران، ۲۶/۱/۱۳۷۹.</ref>. [[حکومت الهی]] [[حضرت بقیة الله]] {{ع}} حکومتی است که در آن مقررات [[حاکم]] بر [[مردم]]، خواست آمریکا و دیگر قدرت‌های زورگوی شرق و غرب نیست، بلکه [[حکومت]] [[عدالت]]، [[مواسات]] و [[مساوات]]، [[حکومت]] [[معنویت]] و [[فضیلت]] است<ref>سخنرانی رهبر معظم انقلاب، ۲۸/۱۰/۱۳۷۳.</ref>.
 * '''[[شکوفایی]] استعدادهای [[انسان]]:''' همه [[انبیاء]] و [[اولیاء]] آمده‌اند تا [[انسان]] را به آن بزرگراه اصلی‌ای سوق دهند که وقتی وارد آن شد، بدون هیچ‌گونه مانعی تمام استعدادهایش می‌تواند بروز کند. [[انبیاء]] و [[اولیاء]] این [[مردم]] گمگشته را مرتب از این کوه و کمر، دشت‌ها، کویرها و جنگل‌ها به سمت این راه اصلی سوق دادند و [[هدایت]] کردند. هنوز [[بشریت]] به نقطه شروع آن [[صراط مستقیم]] نرسیده است؛ آن در زمان [[ولی عصر]] {{ع}} محقق خواهد شد<ref>بیانات در دیدار مسئولان و کارگزاران نظام جمهوری اسلامی ایران، ۱۲/۹/۱۳۷۹.</ref>.