سیره سیاسی امام باقر: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از عمر بن عبدالعزیز، [[یزید بن عبدالملک]] به [[سال ۱۰۱ ق]] به حکومت رسید که مردی ستمگر، [[عیاش]] و سرکوبگر بود و در [[سال ۱۰۵ ق]] درگذشت. پس از او برادرش هشام تا [[سال ۱۲۵ق]]، به مدت بیست سال [[حکومت]] کرد و در [[ستمگری]] نظیر نداشت. او با [[اهانت]]، [[تحقیر]] و [[خشونت]] با [[علویان]] و [[اهل بیت]]{{عم}} [[رفتار]] کرد که سبب [[قیام زید بن علی]]{{ع}} شد<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش اول ج۲]]، ص۲۳۰.</ref>.

[[امام باقر]]{{ع}} با توجه به فضای [[سیاسی]]، تأکید داشت قیامی صورت نگیرد و [[مردم]] در خانه‌های خود بمانند<ref>کلینی، الکافی، ج۵، ص۱۰۷.</ref>، حتی برای فرار از دست [[حکومت ظالم]]، به [[مسافرت]] [[حج]] بروند<ref>نوری، مستدرک الوسائل، ج۸، ص۱۱.</ref>. با این حال، به اقتضای شرائط با [[حاکمان جور]] مقابله می‌کرد و بیان می‌داشت که ما [[خاندان رسالت]] و شجره [[نور]] و [[مبارک]] هستیم<ref>ابن شهرآشوب، مناقب، ج۱، ص۲۴۱.</ref>. [[امام]]{{ع}} نه تنها [[حکومت اموی]] را به رسمیت نشناخت که دیگران را حتی از کمک به [[دستگاه خلافت]] [[نهی]] کرد. چنان‌که وقتی مردم برای تبریک گویی نزد [[والی]] جدید [[مدینه]] می‌رفتند، امام فرمود: اینان با تبریک خود، دری از درهای جنهم را به روی خود می‌گشایند<ref>کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۷۲؛ ج۵، ص۱۰۷.</ref>.