آخرت در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها
←مصاحبت جسمانی با دنیا
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
امام به تمایز [[بینش]] آخرت‌گرایان و مردم (آنان که در عمل برای آخرت اصالتی قائل نیستند)، اشاره می‌کند تا ویژگی آنان را به دست دهد. آری، آنان به این دیدگاه امام [[جامه]] عمل می‌پوشانند که باید از دنیای فانی برای دار باقی توشه برگیرند و یکی از راه‌های توشه گرفتن از دار فنا، استفاده از نعمت‌های [[حلال]] آن است<ref>[[عبدالامیر خادم علی‌زاده|خادم علی‌زاده، عبدالامیر]]، [[دنیا و آخرت (مقاله)| مقاله «دنیا و آخرت»]]، [[دانشنامه امام علی ج۷ (کتاب)|دانشنامه امام علی]]، ج۷، ص۱۳۶.</ref>. | امام به تمایز [[بینش]] آخرت‌گرایان و مردم (آنان که در عمل برای آخرت اصالتی قائل نیستند)، اشاره می‌کند تا ویژگی آنان را به دست دهد. آری، آنان به این دیدگاه امام [[جامه]] عمل می‌پوشانند که باید از دنیای فانی برای دار باقی توشه برگیرند و یکی از راه‌های توشه گرفتن از دار فنا، استفاده از نعمت‌های [[حلال]] آن است<ref>[[عبدالامیر خادم علی‌زاده|خادم علی‌زاده، عبدالامیر]]، [[دنیا و آخرت (مقاله)| مقاله «دنیا و آخرت»]]، [[دانشنامه امام علی ج۷ (کتاب)|دانشنامه امام علی]]، ج۷، ص۱۳۶.</ref>. | ||
=== [[مصاحبت]] | === [[مصاحبت]] جسمانی با دنیا === | ||
[[همنشینی]] جسمانی با دنیا از دیگر ویژگی‌های آخرت‌گرایان در سخن [[علوی]] است. امام خطاب به [[کمیل بن زیاد]] فرمود: {{متن حدیث|وَ صَحِبُوا الدُّنْيَا بِأَبْدَانٍ أَرْوَاحُهَا مُعَلَّقَةٌ بِالْمَحَلِّ الْأَعْلَى يَا كُمَيْلُ أُولَئِكَ خُلَفَاءُ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ وَ الدُّعَاةُ إِلَى دِينِهِ}}<ref>نهج البلاغه، حکمت ۱۴۷.</ref>؛ «و | [[همنشینی]] جسمانی با دنیا از دیگر ویژگی‌های آخرت‌گرایان در سخن [[علوی]] است. امام خطاب به [[کمیل بن زیاد]] فرمود: {{متن حدیث|وَ صَحِبُوا الدُّنْيَا بِأَبْدَانٍ أَرْوَاحُهَا مُعَلَّقَةٌ بِالْمَحَلِّ الْأَعْلَى يَا كُمَيْلُ أُولَئِكَ خُلَفَاءُ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ وَ الدُّعَاةُ إِلَى دِينِهِ}}<ref>نهج البلاغه، حکمت ۱۴۷.</ref>؛ «و همنشین دنیایند با تن‌ها، و جان‌هاشان آویزان است در [[ملأ]] اعلا. اینان [[خدا]] را در [[زمین]] او جانشینانند و مردم را به [[دین]] او می‌خوانند». | ||
این سخن حضرت نشان می‌دهد که دنیا در این جا، به معنای [[جهان]] خاکی است که آخرت‌گرایان با [[بدن]]، همنشین آنند؛ ولی نگاهشان به آخرت است. [[اهل]] آخرت با چنین نگرشی، نوعی همنشینی با دنیا را پذیرفته‌اند و تعبیر امام، مصاحبت بدن، یعنی گذران زندگی و اداره [[معیشت]] و... است، نه معاندت و مفارقت که سر از [[ناسازگاری]] بین [[دنیا]] و [[آخرت]] در می‌آورد. بین [[مصاحبت]] [[جسمانی]] و تعلیق به [[ملأ]] اعلا و بین مفارقت جسمانی و به [[زندگی دنیا]] پشت کردن و ترک کار و کسب و [[معیشت]] و [[آخرت‌گرایی]] صرف، تفاوت است<ref>[[عبدالامیر خادم علی‌زاده|خادم علی‌زاده، عبدالامیر]]، [[دنیا و آخرت (مقاله)| مقاله «دنیا و آخرت»]]، [[دانشنامه امام علی ج۷ (کتاب)|دانشنامه امام علی]]، ج۷، ص۱۳۶.</ref>. | این سخن حضرت نشان می‌دهد که دنیا در این جا، به معنای [[جهان]] خاکی است که آخرت‌گرایان با [[بدن]]، همنشین آنند؛ ولی نگاهشان به آخرت است. [[اهل]] آخرت با چنین نگرشی، نوعی همنشینی با دنیا را پذیرفته‌اند و تعبیر امام، مصاحبت بدن، یعنی گذران زندگی و اداره [[معیشت]] و... است، نه معاندت و مفارقت که سر از [[ناسازگاری]] بین [[دنیا]] و [[آخرت]] در می‌آورد. بین [[مصاحبت]] [[جسمانی]] و تعلیق به [[ملأ]] اعلا و بین مفارقت جسمانی و به [[زندگی دنیا]] پشت کردن و ترک کار و کسب و [[معیشت]] و [[آخرت‌گرایی]] صرف، تفاوت است<ref>[[عبدالامیر خادم علی‌زاده|خادم علی‌زاده، عبدالامیر]]، [[دنیا و آخرت (مقاله)| مقاله «دنیا و آخرت»]]، [[دانشنامه امام علی ج۷ (کتاب)|دانشنامه امام علی]]، ج۷، ص۱۳۶.</ref>. | ||