علویان: تفاوت میان نسخه‌ها

* اصطلاحا فرزندانی از [[علی بن ابی طالب]] که از [[نسل]] پنج پسر او ([[امام حسن]]، [[امام حسین]]، [[عباس]]، [[محمد حنفیه]] و [[عمر اطرف]]) باشند، [[علویان]] نامیده می‌شوند.<ref>لغت‌نامه، دهخدا، ج ۱۰ ص۱۴۲۰۲</ref> [[سادات علوی]]، در دورۀ [[امویان]] و [[عباسیان]]، هم تحت تعقیب و [[آزار]] [[حکّام]] بودند، هم علیه [[حکومت‌های جور]] [[مبارزه]] می‌کردند. [[زید بن علی]] در [[زمان]] [[هشام بن عبد الملک]] [[قیام]] کرد و به [[شهادت]] رسید، پسرش [[یحیی بن زید]] در [[خراسان]] و جوزجان قیام کرد و [[شهید]] شد و شهیدانی چون «[[نفس زکیّه]]» و «[[شهید فخّ]]» از علویانی بودند که بر ضدّ [[خلافت]] قیام کردند. موضع [[ائمه]] {{عم}} نسبت به نهضت‌های آنان چندان جانبدارانه نبود، چون شرایط را برای قیام مسلّحانه مناسب و مساعد نمی‌دیدند. پس از روی کار آمدن عباسیان، [[گرایش]] به علویان در [[ایران]] افزایش یافت و نخستین [[حکومت شیعی]] توسّط علویان در منطقۀ [[طبرستان]] ایران در [[سال ۲۵۰ ق]] پدید آمد و کسانی همچون: [[داعی صغیر]]، [[داعی کبیر]]، [[اطروش]]، [[ناصر کبیر]] و... حکومت کردند. آنان [[شیعه]] بودند (هرچند عده‌ای ایشان را [[زیدی]] [[مذهب]] می‌دانند) و بر [[احیای ارزش‌های دینی]] پای می‌فشردند.<ref> در این زمینه ر. ک: «علویان طبرستان»، بهاء الدین قهرمانی نژاد، «[[علویان طبرستان]]»، ابو الفتح حکیمیان</ref> علویان یا نصیریّه، نام فرقه‌ای است که در مناطقی از [[سوریه]] به سر می‌برند و [[حاکمان]] [[دولت سوریه]] هم از آنان شمرده می‌شوند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۹۷.</ref>.